Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een gesprek als een collage: "Dit is vandaag de enige promoactiviteit – Ik nu ben thuis, in Watford, mijn geboortedorp. Ik ben zes jaar niet thuis geweest… maar er is niet veel veranderd. Gelukkig. Het zijn een rusteloze paar jaar geweest. Dus ik ben nu een beetje mijn kamer aan het opschonen. Voordat de tour in april weer begint."
Na de release I
Inmiddels is, na de beleefde voorzet van Blood I Bled, If I Was dan definitief uit. Een plaat opgenomen in de veilige, afgezonderde studio van Justin Vernon van Bon Iver. Hoe is het om de nummers die ontstaan zijn in zo'n veilige, besloten incubatiecel te delen met alles en iedereen? "Vreemd – het is vreemd. De studio was trouwens méér dan een plek waar we 'alleen maar' de plaat opnamen. We sliepen er, aten er. Het was een hostel. We hebben er geleefd, soms met z'n tienen. Maar nu de plaat uit is hebben we geen controle meer over hoe mensen de muziek horen – op internet, de autoradio. Ik heb gisteren trouwens zelf ons album geluisterd via iTunes, in de trein." Lachend: "I thought 'hey, this is actually pretty good!'. Maar het is dus níét zo dat ik voortdurend aan mijn eigen glorie kleef. Dat is niet zo." En ze vervolgt haar koffer uit te pakken.
Justin Vernon, het begin
Terug naar het begin. Justin Vernon. "Dus we waren op tour met Justin Vernon, van Bon Iver. Hij nodigde ons uit om naar zijn studio te komen, en oprecht níét met de intentie van 'Oké en nu gaan we samen een album spelen, jullie en ik.' Maar ik was daar toch aanvankelijk wat pragmatisch-voorzichtig mee. 'What if he is, like, an enormous dick.' Maar na tien dagen hadden we iets van tien schetsen van nummers. Daar zijn we dus, heel organisch, verder mee aan de slag gegaan. Ons label was trouwens ook superenthousiast, dat hielp."
Studio
Het moeilijkste aan zo'n afgelegen, creatief nest? "To stop fucking around. Wij, met z'n drieën, we zijn slécht in het nemen van beslissingen. 'Misschien is het oké om dat stuk op die elektrische gitaar nog eens te spelen, en dan uh…, en dan uh…, of misschien…' [geluid van onmacht]. Op zulke momenten gaf Justin dan vaak aan: 'Speel dat stuk op die gitaar, dat klinkt goed. Klaar'. Dat was prettig. Maar het blijft lastig. Bovendien hadden we soms tien mensen in de studio, allemaal met een eigen mening. Dat was wel eens benauwend."
Dan, je kunt er bijna niet omheen, de zo vanzelfsprekend harmoniërende stemmen van The Staves. Waar komen die vandaan? "Lastig – we zijn natuurlijk zussen, wat het misschien eenvoudiger maakt om een bepaalde emotie te delen of samen 'uit te zingen'. Er komt niet heel veel denkwerk bij kijken. We zingen ook al samen zolang als ik me kan herinneren, waardoor het heel natuurlijk voelt. Maar er is op sonisch vlak in ieder geval iets heel bevredigends aan het samen zingen. Het is warm, het vult ruimte en het kan heel krachtig zijn."
Na de release II
Terug naar het begin. De nummers zijn inmiddels vastgelegd. En nu? "Eerlijk gezegd? Ik heb geen idee. Dat bepaalt de manager – het verschilt van dag tot dag. Afgelopen weekend moesten we dus 'ineens' naar Parijs om te spelen tijdens een tv-show. Het was onze tweede keer live, geloof ik. Het was eng. En weinig glamorous. Inpakken, hup op de Eurostar [de kanaaltunneltrein], nauwelijks een soundcheck. We hebben ons nummer gespeeld en zijn direct weer vertrokken. Het was een dinnershow geloof ik, ik heb geen idee. Het was vreemd. Maar je moet in ieder geval flexibel zijn. Ik hoop in ieder geval dat ik dit weekend tijd heb om het rustig aan te doen. Nog wat opruimen, en de was. Die ga ik nu doen. Als een rockster, absoluut."
http://www.kindamuzik.net/interview/the-staves/the-staves-het-zogenaamde-glamorous-leven-van-de-zusjes/25913/
Meer The Staves op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-staves
Deel dit artikel: