• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Spillsbury: Explosief maar verlegen

Verlegen en gereserveerd. Die indruk wekt het electropunkduo Spillsbury, wanneer ze tegenover me zitten voor een interview. Ik ben verrast, want na het horen van hun exploderende debuutplaat Raus, met teksten die er niet om liegen, had ik wel wat meer pit verwacht van deze Hamburgers. Overdonderd door hun eigen succes, nog onervaren met pers en alvast zenuwachtig voor hun optreden later op de avond? Hoe dan ook, Zoe Meissner en Tobias Asche kunnen rekenen op mijn sympathie, want al zijn het geen spraakwatervallen, ze geven (nog) wél braaf antwoord op mijn vragen.

Tekst: Maaike Mijland

Beeld: Maaike Mijland

Publicatiedatum: 09 juli 2004

"Alles was wir tun und lassen geht euch uberhaupt nichts an." Dat begint al goed, zou je denken. Gelukkig is dat niet het begin van het gesprek dat ik met Tobias Asche (gitaar/teksten) en Zoe Meissner (zang) van Spillsbury heb. De zin komt uit het nummer 'Was wir machen', de nieuwe single die 5 juli uitkomt en zich naar eigen zeggen richt op "mensen die autoriteit gebruiken om andermans levens te bepalen." Nee, tegen een onschuldige interviewer hebben ze niets. Ze vinden het (nog) wel best om van alles over zichzelf en hun muziek te vertellen. Hooguit wat vreemd. Al die media-aandacht is nieuw en dat merk je aan hun onwennige en onervaren houding. Vooral Zoe zit er wat onzeker bij. Wat moet je nu in hemelsnaam antwoorden op al die moeilijke vragen van de journalist? Die houding misstaat hen niet, het is juist wel charmant. Weer eens wat anders dan een diva die gedrild is met mediatraining en ieder antwoord op de gestelde vraag vakkundig weet te omzeilen.

De jonge Hamburgers wisselden in 2001 hun identiteit One:Thirty en punkmuziek in voor de naam Spillsbury en electropunk. Aanleiding hiervoor was een nieuw computerprogramma waarmee Tobias van alles uitprobeerde. Na wat gepruts kwam daar het eerste nummer met elektronische bliepjes en trucjes uit voort. "Vanaf toen was het voor ons duidelijk dat we zulke liedjes wilden maken," vertelt Tobias. Een grote ommekeer was het niet, vindt Zoe: "De grootste verandering was hóe we muziek maakten. Maar onze stijl is niet echt anders. De gitaren en drums komen nu uit de synthesizer of de computer." "Het schrijven van nummers is hetzelfde gebleven," voegt Tobias toe. "Ik kom niet uit de elektronische muziekwereld, ik heb een punkachtergrond. Die punkattitude komt mee met de compositie en teksten van de nummers."

Tobias verbaast zich erover dat er niet meer electrobands zijn, terwijl die muziek tegenwoordig zo makkelijk te maken is, met al die doe-het-zelf-computerprogramma's. "Je kunt het heel eenvoudig houden en tegelijkertijd een geweldig effect hebben. Het stelt niks voor. Die software is bedoeld voor een brede consumentenmarkt. Dus als je nummers kunt schrijven en eventueel gitaar kunt spelen, kun je dit programma gebruiken en net zulke muziek maken. Wat wij doen zou je een uit de hand gelopen hobby kunnen noemen."

Na dit geknutsel kwamen de twintigers opeens in een stroomversnelling terecht. Zoe: "Ik verwachtte niet dat het zo snel zou gaan. Toen we deze muziek begonnen te maken, kenden we nog geen andere bands die dat deden. We probeerden maar wat. Op een dag wilde een platenmaatschappij ons tekenen. We hadden nog maar vier nummers en nog nooit opgetreden met die liedjes. Daarom hebben we die computers en synthesizers op het podium staan. We hebben niet de tijd gehad om te leren het live te doen." Neemt dat dan niet de kracht van een unieke live-show weg? Het gevoel dat je naar een live-optreden staat te kijken? "Het is moeilijk om het live te doen, daar heb je op z'n minst zes personen voor nodig. Zelfs dan heb je nog een computer nodig," meent Tobias. "Soms neemt het de kracht wel weg, soms niet. Het hangt er ook van af van hoe ik me voel," ervaart Zoe. "Ik word nog steeds heel nerveus als ik moet optreden. Maar ik denk dat dat heel goed is, dan kom ik heel geconcentreerd het podium op. Vaak vraag ik mezelf af 'Wat doe ik hier?' Maar tegelijkertijd vind ik het hartstikke leuk om te doen. Heel vreemd allemaal."

Juli 2003 werd het album Raus uitgebracht. "Moddervette baslijnen met de stuwkracht van een 12-cilinder Porsche motor. (…) Daar overheen worden simpele, maar daardoor juist extreem pakkende melodieën gebliept, met op het juiste moment een heavy gitaar voor extra effect," beschrijft KM-collega Martijn ter Haar in onze rubriek The Next Big Thing van juli vorig jaar. En hij slaat de spijker precies op zijn kop.

Er kwam een single en een clip die zelfs wel eens gedraaid werd. De Duitse variant van Rolling Stone Magazine schreef een stukje over hen en in steden als Berlijn, Hannover en Stuttgart worden de energieke optredens druk bezocht. Nuchter benadrukt Zoe: "Maar we staan niet in de top 100 of zo." Buiten Duitsland en Oostenrijk hebben ze tot nog toe alleen in Noorwegen, Engeland en Nederland gespeeld. En de plannen voor de rest van het jaar beperken zich ook tot de Heimat, waar ze op verscheidene festivals zullen staan. Maar volgend jaar gaat ook de rest van Europa eraan geloven. Ondanks de taalbarrière blijkt dat te kunnen werken, merkte Zoe: "Ik was erg verrast dat we in Nederland en Noorwegen konden spelen. Er waren zelfs een paar mensen die konden meezingen."

Is dit ongemakkelijke, verlegen meisje dezelfde persoon als degene die vastberaden zingt over knopen doorhakken? ("Auch wenns vielleicht ein Fehler ist, ich will kein Kaffee nur noch Bier.") De brutale meid die een of ander Schwein bij zijn klauwen pakt en hem zegt waar het op staat? ("und wollt ihr alles hören, ich red nicht mehr mit euch, ihr seid jetzt frei, das Spiel ist aus, der Spaß vorbei.") De avonturier die schreeuwt over alles plotseling achterlaten met niet meer dan een rukzakje en wat geld? ("Schnapp dir das Auto, ich hab Geld und einen Rucksack voll Ideen. Mit hundertachtzig richtung weiszlig; noch nicht, lass uns einfach gehn.")

Met pakkende slogans behandelen ze thema's als het saaie stadsleven, de drang om weg te gaan en mensen die hun kansen niet pakken. Hamburg moet wel een vreselijke plek zijn dan?
Zoe: "Dat heeft niet met een bepaalde stad te maken. Je kunt dat gevoel in iedere plaats hebben." "Het is meer de state of mind waarin je verkeert, dan de stad zelf," vult haar bandgenoot, die de meeste teksten schrijft, aan. "Het is een fenomeen dat mensen grote plannen maken maar ze niet uitvoeren. The initial kick is missing. Veel ideeën zouden werken, maar mensen komen vaak niet verder dan erover te praten.Veel mensen zien er ongelukkig uit. Waarom? Je moet je leven zelf veranderen. Je komt nergens als je alleen maar over alles klaagt." En wat doet hij om te voorkomen dat hij zelf zo eindigt? "Het zijn kleine beslissingen die ik neem. Het beste voorbeeld is de muziek natuurlijk. Mijn best doen op school, of op het werk en in vriendschappen. Je moet overal hard voor werken, zodat je het verbetert."

Raus is uitgebracht door L'Age d'Or/Fount
» Lees de recensie

http://www.kindamuzik.net/interview/spillsbury/spillsbury-explosief-maar-verlegen/6589/
Meer Spillsbury op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/spillsbury