• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Sleaford Mods geven hun visie op muziek

Het Britse duo Sleaford Mods komt op het podium nogal intimiderend over, maar wie een moeilijk interview van hen verwacht, komt bedrogen uit. James Williamson en Andrew Fearn zijn eigenlijk heel vriendelijke veertigers. Ze bewaren hun boosheid liever voor hun optreden op Le Guess Who? en praten daaraan voorafgaand met KindaMuzik over de rich and famous, integriteit en scheldwoorden. En dat alles vergezeld van maar één gevalletje 'fuck'.

Tekst: Nienke Franzen

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 25 november 2014

Zanger/rapper James Williamson is al sinds 2006 bezig met zijn project Sleaford Mods. Een paar jaar later voegt Andrew Fearn zich bij hem. De rolverdeling van het duo is duidelijk: Williamson zingt, rapt, of hoe je het dan ook wilt noemen, Fearn is verantwoordelijk voor de muziek. Dat houdt live in dat Williamson zijn teksten uitspuwt terwijl hij allerlei tics vertoont en Fearn bij de start van elk nummer op play drukt en vervolgens, met zijn ene hand in zijn zak en zijn andere om een biertje, instemmend met zijn hoofd knikt op de maat van de muziek. Reuze grappig natuurlijk, maar onderschat dit duo niet: er schuilen een hoop gedachten achter.

Beroemd zijn
Sinds Fearn zich bij Williamson aansloot, heeft het tweetal zich redelijk snel van een aardige positie in de undergroundwereld verzekerd en stond het afgelopen zomer in een volle tent op Lowlands. Het gaat misschien nog niet zo snel als bij een Miles Kane of Oasis, maar de Mods hebben toevallig toch een hekel aan dat soort gelanceerde sterren. Luister maar eens naar liedjes als 'Bambi' (over gecommercialiseerde popsterren) en 'Pubic Hair Ltd.' (over "yesterday's heroes, who seem to think that they are still today's heroes"). Of lees deze tweet van Williamson aan het adres van Kane nadat die laatste Sleaford Mods begon te volgen: "This music was born out of a hate for pretenders like you. You can either leave gracefully or I will block you."

Wat ze dit soort popsterren het meest verwijten is een gebrek aan energie en inspiratie en de inschikkelijkheid waarmee ze zich opstellen, verklaart Williamson. "En de opgeblazen ego's. En dan ook nog de manier waarop ze zich na jaren en jaren in de spotlights te hebben gestaan hebben laten bombarderen tot mythen en legenden. Deze mensen zijn in hun hart vast down-to-earth, maar ik heb problemen met de manier waarop ze zichzelf presenteren in de media en hoe ze hun platen aankondigen alsof ze net zo goed zijn als de platen waarmee ze ooit naam maakten", vertelt Williamson. "Het is totaal niet inspirerend. Het is gewoon crap."

Integriteit
Het is volgens de Mods wel degelijk mogelijk om naam te maken en tegelijk integer te blijven. "Ik denk dat je kunt weigeren om big en famous te worden", meent Williamson, die de woorden uitspreekt alsof hij poep in zijn mond heeft. "Je kunt altijd een integere aanpak houden. Je zult er misschien niet per se winst mee maken, maar dat is ook niet waar het om draait. Het is tricky om brood op de plank te brengen en tegelijk dat te doen wat je het meest voldoening geeft, maar ik ben van mening dat het mogelijk is."

Als voorbeelden van gevestigde namen die toch hun authenticiteit hebben weten te behouden noemt Fearn bijvoorbeeld Steve Albini, Neil Young en Queens of the Stone Age. Maar Fearn geeft ook toe dat de namen die hij noemt allen al wat langer aan de weg timmeren en dat er tegenwoordig nog maar weinig van zulke artiesten doorbreken. "Mensen worden steeds meer overstemd door de gedachte aan geld en winst," constateert hij, "maar je kunt een grote band zijn en toch authentiek blijven." Daar voegt hij cryptisch aan toe: "Dat is iets wat alleen zij weten, die het weten." Fearn spreekt de hoop uit dat hij en Williamson de kans krijgen om ooit die weg te bewandelen.

Scheldwoorden
Of ze daarmee echt groot kunnen worden, weet Fearn niet. In ieder geval weet hij wel dat ze er niet alles voor overhebben: "Als er dingen zijn die wij moeten aanpassen om groter te worden, zoals de hoeveelheid scheldwoorden in onze songs, dan zal dat niet gebeuren." Williamson vult aan dat hij zeker luistert naar kritiek en suggesties en dat hij bereid is zijn aanpak te veranderen, maar dat hij die in geen geval zal wijzigen om zijn muziek op maat te maken voor wat mensen willen horen. En dus zullen de scheldwoorden blijven.

En scheldwoorden, die gebruikt Williamson inderdaad veel. Met nummers als 'Jolly Fucker', een album getiteld Wank en een laatste plaat (Divide and Exit) met slechts twee liedjes die Spotify niet als 'explicit' aanduidt, kun je gerust zeggen dat het duo wat grof in de mond is. Is dat iets wat de twee expres doen om het publiek te shockeren? "Absoluut niet," zegt Fearn vastberaden, "het tegenovergestelde juist. Ik bedoel, waarom zou het mensen moeten shockeren? Het zeggen van 'fuck' is in Engeland echt een big deal, maar ik verwacht dat volgende generaties wel over die preutsheid heen zullen komen."

Negativiteit
Het vele vloeken zorgt ervoor dat mensen vaak lachend reageren op de muziek van Sleaford Mods. De kritiek die Williamson in zijn teksten uit op de maatschappij, meent hij echter zeker wel serieus. Op de vraag wat het hoofddoel van het duo is - het vermaken van mensen of het overbrengen van een boodschap - roepen Williamson en Fearn in koor: "Allebei!" Fearn legt uit: "Onze voldoening bestaat erin mensen te laten lachen en ze zich tegelijkertijd te laten identificeren met ellende, op eenzelfde manier als je vrienden je proberen op te vrolijken als je het moeilijk hebt. Onze liedjes bevatten veel referenties en verzonnen constructies, zoals bijvoorbeeld 'Nobby's nuts', die op zijn minst een glimlach op iemands gezicht brengen." Fearn en Williamson grinniken zelf even en bewijzen daarmee hun punt.

Toch zijn de liedjes die Sleaford Mods maken over het algemeen weinig vrolijk van aard. Liedjes over de liefde hoef je van hen dus niet te verwachten. Of toch wel? "Er kunnen best regels over liefde in onze teksten voorkomen. In onze songs zijn er veel op zichzelf staande uitspraken die erg treffend zijn. Wij zeggen soms veel meer in twee woorden of één zin dan Barry Manilows die er een heel liedje aan wijden."

Sleaford Mods maken vandaag duidelijk dat zij zullen blijven wie ze zijn. Ondanks hun gevloek en kritische houding vormen zij een lichtpuntje in de muziekwereld. Ze geven omhooggevallen en gecommercialiseerde artiesten een tik op de vingers en bewijzen hen dat het nog steeds mogelijk is om met iets eigens te komen en daarmee een groot publiek te bereiken.

Voor Williamson staat het woord 'beroemd' gelijk aan 'rijk', iets waar hij zich fel over uitlaat en waarbij hij zich zijn eerste en enige fuck van het interview laat ontvallen: "To me, famous is rich, fucking four houses." Wellicht slaagt dit progressieve duo erin een nieuwe en positieve definitie aan het begrip 'beroemd zijn' te geven.

http://www.kindamuzik.net/interview/sleaford-mods/sleaford-mods-geven-hun-visie-op-muziek/25507/
Meer Sleaford Mods op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sleaford-mods