• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De menselijke kracht van Revere

Op volle toeren draaiende pr-machines zijn niet besteed aan het Britse Revere. Liever boetseert de band gedreven en laagdrempelig aan een grote mate van betrokkenheid. Met persoonlijke connecties hoopt het sympathieke achttal ziel voor ziel voor zich te winnen. Met recht dus een band met wie je rond een optreden gewoon nog een drankje kan doen. Dat deed ook KindaMuzik.

Tekst: Niels Steeghs

Publicatiedatum: 19 maart 2014

Stephen Ellis en Ellie Wilson zijn vanavond te gast in het Brabantse Geldrop. De flink georkestreerde nummers van de Britten worden door het duo in gestripte versies gebracht voor een select gezelschap toehoorders in de warmte van de woonkamer. Puur en kwetsbaar. Ellis: "Het is leuk om de liedjes te strippen tot het meest basale werk. Ik houd van het idee hier te spelen en daarna nergens naartoe te hoeven. Dit is minstens net zo tof als spelen voor tweehonderd man. Al is het wel veel enger, hier ben je bijna bloot. We doen na afloop gezellig een drankje en een praatje. Er is een reden waarom we hier vanavond zijn. We willen iedereen ontmoeten." Om er daarna, met het portret van Thom Yorke op de achtergrond, met een knipoog naar Radioheads ironisch getitelde documentaire Meeting People is Easy, aan toe te voegen: "Mensen ontmoeten is toch prachtig?"



Hier optreden past in de strategie van Revere. Met veel gepassioneerd doe-het-zelfwerk zoekt de band het in het organisch opbouwen van een fanbasis. Zo kreeg het ensemble ook voet aan de grond in Nederland. "Ons debuut, Hey! Selim, is al sinds 2010 uit en we kunnen letterlijk het moment terugtraceren waarop we genoemd werden op een Nederlandse website, Musicmeter.nl. Dat had effect. Muziekliefhebbers discussieerden er over en deelden het. Het groeide vanzelf. Er zat geen managementteam achter, maar puur menselijke kracht. We zijn een zelfvoorzienende band. Het creëren van die betrokkenheid, dat is onze manier om pr te bedrijven." Wilson: "Daar zie je echt het effect van internet. Het was een langzaam sneeuwbaleffect. Veel van die mensen van toen zijn sinds die tijd betrokken bij het verzorgen van dingen als visuals, ontwerp en promotie."


Emotionele overweldiging

Die betrokkenheid trekt de Londense band ook door op het podium, vertelt het praatgrage tweetal. Wilson: "We doen veel met visuele middelen, verschijnen opeens midden in een publiek en deinzen er ook niet voor terug om kleine akoestische shows te spelen. Dat doen niet veel bands van ons formaat. Het geeft veel plezier om zoveel verschillende dingen te doen." De zwaar bebaarde Ellis vult haar aan: "We houden ervan met ons achten een geluid te creëren dat grijpbaar is, recht voor je neus. Het gaat ons om de dynamiek. Eerst bouwen we een dikke geluidsmuur en daarna gaan we doodleuk drie minuten verder door met dezelfde acht personen bijna muisstil te zijn. Dat kan emotioneel overweldigend zijn, doordat wij de parameters opzoeken hoe ver je kan gaan met een show binnen korte tijd. Wij betrekken mensen er bij. Letterlijk, want we trekken ze soms gewoon het podium op." 



"De variatie doet het. Je kan bijvoorbeeld de microfoon en de PA negeren en recht voor mensen gaan staan spelen. Dat is een mooie manier om dingen te communiceren. Het is bijna alsof je pal achter iemand 'Boe!' roept. Echt, op het podium rijden we in een achtbaan van emoties." Waarop Wilson aanvult: "We gooien daar met tonnen energie, interactie en opwinding. Dat is toch veel belangrijker dan een perfecte show die zielloos gebracht wordt? Bands die dat doen entertainen vooral zichzelf."




Communicatienoodzaak
Met nummers als 'We Won't Be Here Tomorrow' en 'Halcyon Days' danst het achttal nogal nadrukkelijk op de vulkaan. De entertainment van Revere komt dan ook deels voort uit een doemscenario, vertelt Ellis. "Wat wij willen presenteren is een combinatie van melancholie en euforie. We rennen halsoverkop het einde van de wereld tegemoet." Verder draait nieuwe plaat My Mirror / Your Target vooral om communicatie, aldus Ellis. "De titel komt voort uit de heliograaf, die in de beide wereldoorlogen gebruikt werd om met spiegels de zon te reflecteren en zodoende snel berichten over grote afstanden te transporteren. Dat is voor ons een sterke metafoor voor communicatie en de gevaren ervan. Met een heliograaf communiceer je, ben je niet geïsoleerd, maar op hetzelfde moment stel je jezelf open voor de vijand die kan zien waar je bent. Openheid en kwetsbaarheid bijten elkaar. De noodzaak om te communiceren maakt ons menselijk."


Ook naast het podium doet Ellis nadrukkelijk iets met muziek (al maakt dat door tijdgebrek steeds meer plaats voor de podiumkunst). Hij werkt met kinderen met zware emotionele stoornissen op een opvangcentrum in Noord-Londen. "Veel van het thematische verhaal van de plaat komt vanuit de geïnstitutionaliseerde taal van de psychotherapie. Dergelijke plekken hebben hun eigen zinnen en dialecten. Die zijn ook een beetje doorgesijpeld in de liedjes. Het zijn echt de meest intense jaren die ik ooit mee zal maken, met maar twaalf kinderen op een school. Ze vertonen extreem gedrag. Het doet je haren echt omhoog staan van schrik, het verandert je leven en je gevoel over hoe de wereld in elkaar zit." 


"De kinderen zijn gefascineerd door de muziek. Het is echt grappig als je terugkomt van een tour en gespeeld hebt voor fantastische, genereuze mensen en je voelt je goed over jezelf. Het eerste wat zo'n kind na terugkomst zegt is 'Where the fuck have you been?' Dat brengt me meteen weer terug op aarde. Het is een prachtige baan, maar loodzwaar. Op het podium alles eruit kunnen gooien is dan een prima therapie."

Beethoven
"Ik herinner me nog dat we het met de kinderen hadden over Beethoven en dat we keken naar de film Immortal Beloved, met Gary Oldman en Jeroen Krabbé. Dat zette het in context. Het gaf hen een idee van wie Beethoven was als persoon. Toen ze dat doorhadden, waren ze gefascineerd door zijn muziek. Ze konden er opeens naar linken en bleven maar vragen stellen. Kinderen hebben die contextuele connectie met de muziek nodig, wie het ook is." Wilson: "Ik denk dat muziek echt op jonge leeftijd geleerd zou moeten worden. Iedereen zou het recht moeten hebben om een instrument te kunnen spelen. Zo leren ze ook op een andere manier te communiceren. Maar op het moment wordt het eigenlijk vaker en vaker uit het vakkenpakket gehaald, door veranderingen in de regering. Dat is doodzonde!"


Daarover gesproken, haakt Ellis weer enthousiast in op de inspirerende kracht die muziekonderwijs kan hebben."Onze muziekleraar op de basisschool liet ons ooit een stuk horen van Thomas Tallis, genaamd Spem in Alium. Dat stamt uit een tijd dat er nog geen piano's waren. Het begint heel stil en richting het eind wordt het een heuse geluidsmuur van zingende mensen. Dat stuk is me zo bijgebleven omdat je zoveel veranderende stemmen hebt. Zoiets inspireert Revere. Als je naar ons luistert ga je ook stilaan steeds meer lagen horen. Er is veel te veel om bij eerste beluistering te horen. Ik wil muziek maken waar je naar kan blijven luisteren. En die je kan blijven ontdekken."

Foto boven door Saul. Foto rechtsonder door Gem Hall.

Ps: Wie goed oplet ziet dat er geen acht maar zeven personen op de bandfoto's van Revere staan. Degene die mist is Ryan Pearce, de man die verantwoordelijk is voor de visuele elementen bij liveshows. Stephen Ellis: ”Ryan is veel te bescheiden is om op de foto te komen, maar maakt wel degelijk deel uit van de band!”

http://www.kindamuzik.net/interview/revere/de-menselijke-kracht-van-revere/24826/
Meer Revere op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/revere