• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pinback: Pop met een punkhouding

Een afspraakje met de hardest working man in indiebiz, dat is een zeldzame gebeurtenis. In een prettig Amsterdams hotel word ik opgewacht door Rob Crow, zanger, duizendpoot en workaholic. Vlak voor de release van Pinbacks nieuwe album Summer in Abaddon staat hij twee dagen lang de Nederlandse en Belgische pers te woord. Zittend in een comfortabele stoel. Met een glas bier.

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 14 oktober 2004

“Dit bier is ranzig”, begint hij en de vieze blik in zijn ogen verstevigt zijn statement. Kijkend naar de fles Grolsch die op tafel staat knik ik beamend. “Het is niet het beste dat we hebben”, vertrouw ik hem meelevend toe. Het hotel dat hij uitgekozen heeft ademt warmte, de hotellobby staat vol met comfortabel diepbruin meubilair en stijlvolle dressoirs. De flessen sterke drank die op de bar staan lonken naar een plaatsje op onze tafel. Maar Crow is keihard en neemt nog zo’n walgelijke fles bier aan van de lieftallige hostess. Ik neem er zelf ook maar een. ‘Als het maar nat is’, dat is de slogan van vanmiddag. De regenachtige herfst heeft ingezet en met een biertje erbij praat het een stuk gezelliger.

Summer in Abaddon liet nogal lang op zich wachten of heb ik het mis?
Rob: “Eeuwen! Echt, het leek eeuwen te duren. We hebben veel getourd, veel on the road geleefd, dat is leuk maar ook wel vermoeiend.”

Het is een echt on the road album?
“Nee, een slaapkamer-album (lacht). We hebben het voor een deel in mijn slaapkamer annex studio opgenomen en voor een deel in Zachs studio. Wat overigens een ramp is, hij heeft constant mensen over de vloer die schreeuwend in en uit lopen. Ik stond ’s morgens op, nam de bus naar Zachs huis, probeerde tussen het lawaai wat te schrijven en pakte ’s avonds laat de bus weer terug. Zo is dat tussen het touren een jaar of drie gegaan.”

Ik heb eens opgezocht wat abaddon betekent. Het schijnt uit de bijbel te komen en iets te betekenen als ruïne of verlaten plek. Is er een directe relatie tussen de bijbelse betekenis en jullie keuze om het album zo te noemen?
“Nee, totaal niet. Het betekent niks voor ons. Het kan ‘zomer in hel’ betekenen. Maar het kan net zo goed staan voor een zomer op een cruiseschip, drummend in een Venom-coverband. Dat komt misschien wel dichterbij!”

Is het vermoeiend om je na het touren weer te focussen op zo’n opnameproces?
“Met iemand als Zach? (Pinback-collega, echte naam: Armistead Burwell IV, u begrijpt waarom hij Zach wordt genoemd – JH) Ja! (lacht) We zijn totaal verschillend, echt als dag en nacht. We zijn het nooit meteen met elkaar eens.”

Dat lijkt me erg frustrerend.
“Nou ja, het is vooral ook spannend. We beginnen aan een album maar we weten nooit hoe het gaat worden. Het wordt bijna altijd iets wat we beiden niet hadden verwacht.”

Betekent dat niet dat je liters water bij de wijn moet doen?
“Nee, niet perse. Een idee van een van ons eindigt nooit in een verwaterde versie daarvan. Het verrast ons elke keer weer.”

Hoe ver ga je om je zin door te drijven? Ik kan me voorstellen dat twee verschillende karakters hete momenten opleveren.
“We vechten nooit! Serieus, schreeuwen doen we ook niet. We hebben wel eens verhitte discussies (buldert van het lachen). Het is al een prestatie om het zo lang met hem uit te houden (buldert nóg harder van het lachen). Laten we het daar maar op houden.”

Eigenlijk moet je hem niet.
“Haha, een eikel is het. Nee, ik mag Zach meer dan de meeste mensen.”

Dus de grote karakterverschillen zijn overbrugbaar.
“Zeker. We zijn verschillend maar we hebben ook overeenkomsten. Een daarvan is dat we allebei zo perfectionistisch zijn. Heel erg is dat. Over elke songtitel, tekstregel, baslijn en setlist moeten we dagenlang tobben. Ik moet ook alle zanglijnen minstens tweestemmig opnemen. Ik dank God op mijn knieën voor overdubs. Alles moet perfect zijn. Dat was ook een reden waarom het zo lang duurde voordat het album af was.”

Je hoort het ook aan het album. Het is heel gelaagd, bedrieglijk simpel maar vernuftig in elkaar geknutseld.
“Dat komt grotendeels door dat perfectionisme. Ik gebruik ook al mijn vrije tijd voor het bestuderen van nieuwe software, computerprogramma’s en dergelijke. Ik durf te beweren dat ik een betere producer ben dan de meeste beroepsproducers.”

Een tweede carrière?
“Nee dank je. Dat kost me veel teveel tijd.”

En die heb je al te weinig.
“Precies.”

Hoeveel nevenprojecten heb je nu, een stuk of vijftig?
“(lacht) Teveel inderdaad. Maar ik moet ze hebben. Ik kan niks anders. Ik moet gewoon constant schrijven.”

Voor elke gemoedstoestand een andere band.
“Nou ja, ze zijn wel erg verschillend. Thingy doe ik samen met Eléa (Tenuta, net als Rob voormalig Heavy Vegetable – JH), dat zie ik als mijn bluesy kant. Dan heb ik Goblin Cock, slome metal. Dat wil ik laten klinken als de zwaarste shit ooit. Dat is vrij moelijk.(lacht). Ik ben nu bezig met het album maar ik ga het helemaal opnieuw doen. Dus dat duurt ook nog wel even.”

Ken je Khanate?
“Karate?”

Nee, Khanate.
“Nee, nooit van gehoord.”

Echt niet? Dat is van die superslome metal. Zware gitaaraanslagen die minutenlang doordreunen.
“Echt waar?! Geweldig. Ik ken ze niet. Lightning Bolt vind ik overigens ook geweldig. Net als Hella en Hot Snakes. Dat zijn eigenlijk de enige bands die ik een beetje volg. Ik luister voor de rest alleen naar weirde shit. Vooral weirde, oude shit. Ik ben al een tijd op zoek naar het eerste album van The Nihilist Spasm Band (No Record - JH). Die ouwe knarren waren dertig jaar geleden al bezig met zo’n geflipte muziek, onvoorstelbaar. Ik moet dat eerste nummer hebben. Dat gaat alleen van ‘America! Die! Die! Die!’.”

Hoe staat het met Pinback en de politiek?
“Daar houden we ons verre van. Kijk, er zijn bands zat die menen er iets over te moeten zeggen en dat goed recht hebben ze. Als ze iets nuttigs te melden hebben moeten ze dat zeker doen. Er moeten ook bands zijn die ontspannend werken. Niet dat je lekker naar een concert van ons staat te luisteren en in een keer een zin als ‘oh yeah, vote for that other guy’ voorbij hoort komen. Voor je het weet heb je zoiets van what the fuck, nu moet ik daar weer aan denken. Dat is niet onze bedoeling.”

Maar je maakt je toch wel eens boos over hoe het gaat in je thuisland?
“Ik ben ook boos op Amerika. Maar ook op Jackie Chan, nog meer op Jackie Chan (lacht). Met Heavy Vegetable hadden we een nummer ‘Jackie Chan Is a Punk Rocker’ (op Frisbie - JH). Ik bedoel, hij was ooit een toffe gast. Toen hij naar Amerika kwam werd hij ineens populair. In een keer was hij te gast bij alle talkshows, ging hij steeds Elvis nadoen. Constant! Om gek van te worden! Als ik iemand nog meer haat dan The Beatles en The Rolling Stones dan is het Elvis wel! Op het nieuwe album van Thingy ga ik een nummer zetten ‘Jackie Chan Is No Longer a Punk Rocker’.”

Moet je in een bepaalde gemoedstoestand zijn als je teksten schrijft?
“Ik schrijf heel snel en makkelijk. Dat doen we tijdens de opnames. Soms hoor ik wel eens zo’n gast zeggen ‘wat zing je nu, man, dat slaat nergens op’. Helemaal mis. Elke zin die ik opschrijf heeft op zijn minst drie betekenissen.”

Drie???
“Echt waar, als je het album bij je hebt dat bewijs ik het.”

Dat heb ik toevallig.
“Laat gaan, wijs een regel aan zonder te kijken en ik vertel je drie betekenissen.”

Ik graai de cd uit mijn tas neem het mooie glanzende tekstboekje in mijn handen en begin een wazige regel uit te zoeken.

Rob: “Nee je kijkt! Je mag niet kijken. Wijs een regel aan zonder te kijken.”

Mijn vinger valt op een regel uit ‘Syracuse’ “whatever the thing that set you up / set you off and down again” Grijnzend kijk ik hem weer aan.

“…..”

Hebbes?
“Nee, wacht even. Het is een tijd geleden. (staart naar de regels). Hmm, ik heb hem denk ik. Het gaat over hoe sommige mensen gedwongen worden om op een bepaalde manier hun leven te leiden. Tegen de tijd dat die bepaalde manier zinloos blijkt dan blijf je met een nutteloos gevoel achter. Opgebruikt en hopeloos.”

En die andere twee betekenissen?
“…. (lacht) uhm, laat die maar even zitten.”

Schrijf je wel eens teksten als je erg geëmotioneerd bent?
“Hmmmm (denkt diep na). Dat valt wel mee. Ik denk Zach wel (lacht). Het refrein van ‘Fortress’ (“Stop / It’s too late / I see no sign of Fortress”) komt van hem en ik heb zo het idee dat hij de frustratie van onze verschillende persoonlijkheden daarin heeft verwoord. Toch was dat achteraf onze beste opnamedag. Zach had het idee dat we ons die dag eens flink moesten bezatten, de hele dag drinken. Dat doen we normaal nooit. Ik kwam de volgende morgen bij hem met de basis van ‘Fortress’, hij haalde de drank en schreef het refrein. We hebben ons laveloos gezopen die dag en als je goed luistert hoor je ons gek doen op de achtergrond.”

Je zou een dvd van die dag moeten uitbrengen.
“(buldert) We hebben met een camera rondgelopen! Die band is echter op mysterieuze wijze verdwenen.”

Ah! Een Pinback sextape!
“(buldert) Nee, nee! Niet dat we geen happy campers waren (buldert als nooit tevoren). We all fucking loved it baby! Mommy is a happy camper! (valt bijna van zijn stoel van het lachen).

‘Fortress’ lijkt me een duidelijke single.
“Klopt, daarom brengen we hem niet uit! Nooit doen wat verwacht wordt, dan ben je pas indie (lacht).

Nog even terugkomend op die nevenprojecten van jullie. Kunnen we daar binnenkort iets van verwachten?
“Absoluut. Thingy dus binnenkort. Ik kan je ook vertellen dat Three Mile Pilot (Zach’s voormalige ‘hoofdproject’) als het goed is net hun nieuwe album hebben afgerond.”

Ze zijn weer bij elkaar? Hoe gaat dat klinken?
“Ja, ze moeten nu het album af hebben. Het zal de oude Three Mile Pilot zijn. Terug naar het geluid van de eerste albums. De jongen die op de laatste drie albums keyboard speelde is vertrokken.”

En verder?
“Ik speel in drie andere bands met de drummer van Hella. Dat is de beste drummer die ik ken. Ongelooflijk goed is die jongen. Ik speel met hem in Holy Smokes, The Ladies en Team Sleep.”

Team Sleep, met Chino van The Deftones? Ik dacht dat ze dat project al hadden in laten slapen.
“Haha, dat heeft ook lang geduurd ja. Volgens mij hebben ze het album net afgemixt. Ik weet het niet zeker. Ik heb vijf of zes nummers ingezongen. Ik heb ook nog geen idee of ze op het album komen. Ik had nog nooit van The Deftones gehoord maar het zijn aardige gasten. Pas nadat ik mijn deel had ingezongen, heb ik wat van ze gehoord. Het was meer van ‘Hey, hoe gaat het. Zing eens wat…’ Dus dat heb ik maar gedaan. Aardige mensen.”

Wie zijn je grote inspirators?
“Oh, Don Van Vliet (Captain Beefheart – JH) is zonder twijfel mijn grootste inspiratie. Over het algemeen vermijd ik het maar ik ben zeker beïnvloed door Black Flag. Ik hoop overigens niet dat het in de muziek te horen is (buldert). Ik probeer wel diezelfde punkhouding aan te nemen maar meestal eindig ik bij een mix van Henry Rollins en Don Van Vliet (lacht). This Heat vind ik ook helemaal te gek maar zo klinkt Pinback ook bij lang na niet. Er was trouwens sprake van een This Heat-reünie maar die schijnt weer niet door te gaan. Daar word ik nou depressief van.”

Vind je dat je met Pinback meer popmuziek dan punk maakt?
“Ik denk het wel. Maar hoe meer ik het als popmuziek wil laten klinken hoe minder het er echt op lijkt. Wat is de definitie van popmuziek?”

Populair?
“Ik denk meer candy, bubblegummy. Elke keer dat je een popliedje luistert word je blij. Als een suikerkick. Dat is pop voor mij en dat heeft Pinback niet echt. ‘Hey Ya’ van Outkast, dat is pas een echt goed popliedje. Ik schaam me er een beetje voor het toe te moeten geven maar dat vind ik echt. Ik beschreef Pinbacks muziek vroeger als “The lo-fi sci-fi that makes the girls cry”, nu is het “The lo-fi sci-fi that makes the boys cry” (buldert wederom).

Heb je verder nog wensen in je leven?
“Ik wou dat ik een goede akoestische bluesband had. Ja! Maar daar moet ik echt niet aan beginnen want alle blues van na 1950 sucks. Die sfeer van toen kun je nooit meer benaderen.”

Ook niet met een van die computerprogramma’s van je?
“Haha! Nee, het gaat niet alleen om het geluid maar om de hele gedachte erachter. Die muziek werd soms in de gevangenis opgenomen. Door een of andere gast wiens vingers helemaal versleten waren van het werken in de chaingang op het land. Als je dan in je cel kwam dan schreef je liedjes om te voorkomen dat je met een celmaatje een zogenaamd duetje moest aangaan als je begrijpt wat ik bedoel. Oeps, daar gaar mijn zeep! Ha hahaha hahaha hahaha haaahahahaahaa […]”

http://www.kindamuzik.net/interview/pinback/pinback-pop-met-een-punkhouding/7514/
Meer Pinback op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinback