• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De 7even festivalmomenten van Peter Pan Speedrock

Hoe vaak Peter Pan Speedrock al op Paaspop heeft gestaan zijn ze vergeten. En ook bij Paaspop zelf zijn ze de tel kwijt. Inmiddels is het driekoppige rockmonster uit Eindhoven omgedoopt tot de huisband, en ook op andere festivals zijn ze graag geziene gasten. De Eindhovenaren kunnen zodoende tappen uit een groot persoonlijk festivalverleden. Tijd om bassist Bartmann en drummer Bart te vragen naar hun 7even ultieme festivalmomenten.

Tekst: Tijs Heesterbeek

Publicatiedatum: 23 maart 2007

Bartmann: “Festivals zijn supergaaf. Behalve muziek maken is bandjes kijken ook een van mijn grootste hobby’s. Dus op een leuk festival ben je met je twee favoriete hobby’s bezig.”
Bart: “Maar het gebeurt wel ooit eens dat je ergens bent en dat de rest van de bandjes niet echt super is...”
Bartmann: “Of gewoon kut...”
Bart: “...of gewoon kut inderdaad. Of je hebt zelf niet lekker hebt gespeeld, er is het verkeerde merk bier, het weer is slecht, of backstage is het saai. Je moet dan gewoon je eigen feest maken. En dat kunnen we ook goed.”

En dat Peter Pan Speedrock dat kan, bewijzen de zeven onderstaande voorbeelden. Van verbouwde tenten, verdwijnende trekhaken en slapen op plekken waar je liever niet gevonden wil worden; de heren van Peter Pan Speedrock staan erbij en lachen ernaar.

Paaspop
Bartmann: “Paaspop is gewoon echt een superfestival. Het trekt zich van alle trends en hypes geen reet aan. Ik zal niet zeggen dat ik álles wat er staat geweldig vind. Maar het is elk jaar toch wel gezellig. Ik ken de organisatoren ook persoonlijk. Ik vroeg ze eens in de zomer of ze al bands hadden gepland. Zeiden ze: ‘Ja, één: jullie’.”
Bart: “De eerste drie keer dat we er speelden zat er steeds een festivaleditie tussen. Na de derde keer vroegen ze ons weer, voor het jaar erop. En het jaar erop wéér. We vroegen ons af of we dat wel moesten doen. Na lang discussiëren hebben we het toch gedaan.”

“Maar het jaar erop vroegen ze ons wéér. Ook toen hebben we getwijfeld. Het moet namelijk wél leuk blijven. Maar na een tijdje zeiden de organisatoren: ‘We willen jullie gewoon elk jaar. Jullie zijn voortaan de huisband’.” Lachend: “Dus die discussie hebben we nu niet meer.”
Bartmann: “Als ik er niet zou spelen zou ik zelf ook in het publiek staan. Ik heb er Social Distortion nog gezien. Dat is mijn favoriete band. De laatste keer dat ze in de Melkweg speelden konden ze echter niet tippen aan die keer op Paaspop.”

12 Bottles of Tequila Weekend
Bart: “Tijdens de 12 Bottles of Tequila Tour in 2002 deden we zes festivals in twee dagen aan. Dikke Dennis zou bij elk optreden meegaan. Maar hij leefde zich bij het eerste optreden in Luttenberg zo uit in de modder dat hij alle andere shows moest cancellen. Pas bij de allerlaatste show in Gilze was hij er weer bij. Zijn conditie is ook niet al te best. Hij moet natuurlijk wel een aantal kilo’s meesjouwen.”
Bartmann: “Tja, een mooie boswandeling kun je niet met hem maken.” Hij kijkt daarna bedenkelijk naar Bart: “Is dat ook die keer dat hij een trekhaak liet verdwijnen door erop te gaan zitten?”
Een gniffelende Bart: “Oh ja…”
Bartmann: “Voordat wij hem als mascotte aannamen had hij al een hele videoband vol aan tv-optredens. Maar wij hielpen hem wel ietsje meer in het zadel.”
Bart, lachend: “In zijn ogen zijn wij al gedegradeerd tot zijn begeleidingsband.”

Parkpop
Bartmann: “We speelden ooit op een zaterdagnacht op een festival in Frankrijk. Daarna reden we meteen door naar Den Haag om op Parkpop te spelen. We stonden daar redelijk vroeg, maar het was toch al druk. De dag erna komt Dikke Dennis naar ons toe (Bartmann zet een hoog Amsterdams accent op): ‘Ej, heb je de krant geleze?’ Stond er een paginagroot artikel over Parkpop in de krant, met een foto van hem erbij. Daaronder stond: ‘Dikke Dennis op Parkpop.’ En helemaal geen woord over ons!"

“Dat was toch wel een weekend van uitersten. In Frankrijk stonden we tussen metal- en hardcorebands. De dag erna speel je voor gezinnetjes en dagjesmensen. Dat gaat bij ons redelijk automatisch. We hoeven gelukkig niet echt een knopje om te zetten ofzo.”

Roskilde
Bartmann: “Op Roskilde spelen gaf wel een kick. Er hangt een heel relaxte sfeer. En backstage gaat het festival gewoon door. Je wordt er niet na elf uur ‘s avonds buiten gebonjourd.”
Bart: “Roskilde is heel divers. Daar staat Manowar naast de Pet Shop Boys, of Slayer naast Steve Earle.”
Bartmann: “Nederlandse festivals boeken te veilig. Festivals als Roskilde of Dour zijn groot in hun opzet, maar erg underground in hun programmering. Je ziet daar bands die niet voor de hand liggen. Een paar jaar geleden stond Destiny’s Child op Dour. Die zijn bekogeld met modder. Maar ze durven wél. Oké, Pinkpop doet hetzelfde met The Sugababes, maar Pinkpop is geen undergroundfestival. Hoe graag Jan Smeets dat ook wil.”
Bart: “We gingen trouwens naar Roskilde met onze bus die maar 90 kilometer per uur kon. We hebben over de terugweg even lang gedaan als een groep vrienden met een wagen die 160 kilometer per uur kon. Die waren compleet verkeerd gereden in Duitsland.”

Boerenrock
Bartmann: “Backstage bij Boerenrock in België was iedereen te lam om naar de wc te lopen. Dus we pisten de hele dag tegen een grote boom die backstage stond. Aan het eind van de avond, toen we vertrokken, waren we Peter kwijt. Toen we aan een aantal mensen vroegen of ze onze zanger hadden gezien, wezen ze naar een gestalte die lag te slapen tegen die boom.”
“Nu moet ik er wel bijzeggen dat hij net het podium was afgeflikkerd. Tijdens het slotaccoord is hij echt twee meter naar beneden gevallen. Dus hij was niet echt helemaal helder.”

Dynamo Open Air
Bartmann: “De eerste keer dat we op Dynamo stonden (Mierlo, 1999 - TH) was wel erg bijzonder. Dan heb je wel het gevoel dat je het gemaakt hebt.”
Bart: “Toen hebben we twee keer op één dag gespeeld. Eén keer ‘s middags op het gewone podium, en ’s avonds in de 2B-tent. Daar konden maar tweehonderd man in. Uiteindelijk stond er vierhonderd man. Iedereen was knetterzat. Het sloeg echt nergens op dat we nog speelden. Toen we begonnen moest tien man de dranghekken op z’n plek houden.”

“Bij onze tweede keer op Dynamo, in Weert, hebben we bijna hetzelfde meegemaakt. We stonden in de tent, maar die was veel te vol. Toen begon het publiek de zijkanten van de tent los te maken zodat ze nog naar het podium konden kijken. De tent werd verbouwd om ons te zien, maar niet door de mensen die het er voor het zeggen hadden. Dat geeft je wel een gaaf gevoel.”

South By Southwest
Bartmann: “Dat vind ik het beste festival. Daar ga ik ieder jaar heen als een soort van vakantie. We hebben er nu drie keer gespeeld zonder hulp van het Nationaal Pop Instituut. Het NPI doet daar goede zaken, maar wij kwamen altijd al binnen via kennissen of bevriende bands. We hebben ook nooit op die Nederlandse avond gestaan. Dan speel je toch voornamelijk voor Nederlanders.”

foto’s uit het archief. Portretten door Michel Mees

http://www.kindamuzik.net/interview/peter-pan-speedrock/de-7even-festivalmomenten-van-peter-pan-speedrock/15099/
Meer Peter Pan Speedrock op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/peter-pan-speedrock