Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De naar koffie knipogende aanduiding, '100% pure blend arabicana', voor de fusie tussen Amerikaanse en Arabische rootsmuziek kon in de media dan ook op enige hoon rekenen. Dat gold niet voor de muziek op de cd, die onverwacht is uitgegroeid tot een bescheiden verkoopsucces in binnen- en buitenland. "Dat is niet de inzet geweest", wimpelt Brabander Van Meurs na afloop van het NO Blues-optreden op het Bevrijdingsfestival in Zwolle een vraag over het multiculturele karakter van het project af. "We zijn gewoon drie artiesten bij elkaar. En het zijn toch de personen die de kunst maken. Niet de landen waaruit ze afkomstig zijn. Tien jaar geleden bijvoorbeeld was alles rond vreemdelingen en multicultimuziek politiek correct. Daarna was dat even not done. Nu merk je bij het publiek toch een wil tot consensus, zonder dat het nu overdreven wordt: men wil graag dat dit zo werkt. En het werkt ook zo. Dit is gewoon een realistische blend."
Zoektocht
De mélange is het idee van Rob Kramer, ex-directeur van poppodium Het Burgerweeshuis in Deventer en oprichter van het eveneens in de stad van de kruidkoek gevestigde Productiehuis Oost-Nederland dat sinds enige tijd ook landelijk aan de weg timmert met (podium) producties waarbij 'de verbinding tussen popmuziek en andere vormen van kunst' centraal staat.
Kramer: "Ik wilde graag iets doen met de verhalende kant van de folkblues. Omdat de Arabische muziek, met name in de taqsims, ook veel en vaak nóg oudere verhalen vertelt, leek het me boeiend om die twee bij elkaar te brengen. Het idee is betrekkelijk simpel, maar het zoeken naar de juiste mensen duurde het langst."
Zanger/gitarist Ad van Meurs, zelfverklaard vertegenwoordiger van de 'transatlantische blues' en sinds eind jaren tachtig vooral actief onder de naam The Watchman, was wegens zijn voorliefde voor eerstgenoemd genre en zijn internationale reputatie snel gevonden. Bassist Anne-Maarten van Heuvelen kwam in het vizier van Kramer door zijn betrokkenheid bij het Popcollectief Deventer.
De zoektocht naar de Arabische inbreng kostte hem meer hoofdbrekens. Tijdens een midzomernachtelijke bootreis in Finland stuitte hij uiteindelijk op Haytham Safia, die met zijn Arabische luit meevoer als een van de muzikale begeleiders van For Heaven's Sake, een dansvoorstelling over het Israëlisch-Palestijnse conflict door het moderne dans-gezelschap Galili Dance uit Groningen. "Hij vertelde me over het idee en dat sprak me zeer aan", zegt de in Jeruzalem in een Palestijnse familie geboren Safia. "Ik wist niet eens hoe ik moest spelen, maar het leek me erg leuk om dat met de juiste mensen te doen. Zo heb ik Ad en Anne-Maarten leren kennen en hebben we drie dagen lang geëxperimenteerd."
Ambacht
"Eerst wilden we een demootje maken", vertelt Kramer. "Je moet wat uitbrengen, anders wil men je niet boeken. Al heel snel liep dat uit de hand en zei Rounder dat ze wel een cd wilden uitbrengen."
Een mooie opsteker voor de muzikanten die elkaar vooraf helemaal niet kenden, maar al snel tot een vruchtbare samenwerking kwamen. "Laten we maar eens wat muziek maken, wie heeft er een idee?" schetst Van Heuvelen de gang van zaken in de repetitieruimte. "Dan komt iemand met iets, dat speel je en vervolgens zegt een ander 'daar kunnen we wel dit of dat bij doen'. Het vinden van een vorm was het grootste probleem, omdat we alle drie zeer verschillende muzikale achtergronden hebben. Uiteindelijk kom je toch tot iets en probeer je liedjes te maken."
Van Heuvelen, die muzikale ervaring opdeed in binnen- en buitenland bij verschillende bands in genres als jazz, rock, punk en reggae, en nu de (contra)bas hanteert in onder meer de jaren vijftig bluesband The Marbletones, heeft wel een verklaring voor de chemie tussen de muzikanten. "Allemaal hebben we veel verschillende dingen gedaan. Muziek maken is dan iets dat je gewoon doet. In principe werk je met je oren en gaat het er om dat je voor elkaar open staat. Muziek maken is een vak. Of eigenlijk, als je het goed doet, een ambacht."
Gefronste wenkbrauwen
Dat is ook de insteek van Safia, die in 2002 cum laude afstudeerde aan de Academy of Music and Dance in Jeruzalem. "Ik kan noten lezen en schrijven. Omdat mijn muziek compleet anders is en ik ook uit een andere muzikale omgeving kom, dacht ik dat het makkelijk zou zijn om zo te werk te gaan. Ad en Anne-Maarten kunnen echter geen noten lezen. Wat de muziek betreft was er dus behoorlijk wat miscommunicatie. We moesten er echt voor gaan zitten om een en ander van de grond te krijgen."
Zo waren er nog wat problemen, terug te voeren op het verschil in toonsystemen tussen de westerse en de Arabische muziek. Ook afwijkende maatsoorten zorgden af en toe voor wat gefronste wenkbrauwen. Van Meurs: "Voor Haytham kan dat erg moeilijk zijn. In het begin viel hij overal zomaar ergens in. Hij wachtte de maat niet af. Voor ons was dat heel raar."
Op het ritmische vlak heeft het drietal inmiddels versterking gekregen in de persoon van Osama Mileegi. De percussionist uit Soedan maakt ook deel uit van Chewata, de begeleidingsgroep van de Ethiopische zangeres Minyeshu, die Eindhoven als uitvalsbasis heeft. Net als Van Meurs' levenspartner/geluidsvrouw/producer Ankie Keultjes en Watchmandrummer Eric Vanderlest, deed Mileegi voorjaar 2005 als gastmuzikant mee aan de opnames voor Farewell Shalabiye.
Mileegi: "In Soedan heb ik vijf jaar percussie aan het conservatorium gestudeerd. Voor mij is muziek een beroep." Mileegi doet dan ook regelmatig internationale tournees met Soedanese grootheden als zanger/bandleider Abdel Aziz El Mubarak nu hij wegens de onrustige situatie in zijn geboorteland in Europa verblijft. "Eigenlijk is hij de beroemdste muzikant in dit gezelschap", zegt Van Meurs. "Alleen, de meesten van ons weten dat niet. Er zijn meer mensen op aarde die hem kennen dan ons. Dat merken we ook aan de reacties, als wij ergens in Europa spelen."
Traditionals
Ondanks de drukke agenda's wegens de eigen projecten van de afzonderlijke NO Bluesleden - Safia heeft ook een eigen kwartet en treedt met zijn ud geregeld op met klassieke en jazzmuzikanten - nemen de optredens in aantal gestaag toe. Met name Frankrijk toont de nodige interesse. Zo is de groep al te gast geweest in het cultuurprogramma Des Mots de Minuit op France 2, de op één na grootste publieke tv-zender van het land.
Een land waar Arabisch getinte klanken door de aanwezigheid van een grote bevolkingsgroep met Noord-Afrikaanse (lees: Algerijnse) wortels sinds jaar en dag goed in de markt liggen. Van Heuvelen: "Die mensen zijn heel enthousiast, dat merk je meteen. We hebben nog niet zo veel in Frankrijk gespeeld, maar de Algerijnen die we hebben gezien vonden het allemaal erg leuk. In Nederland zie je dat ook, dat bijvoorbeeld mensen van Turkse afkomst dingen die Haytham speelt herkennen, omdat er veel traditionals bij zitten."
Eén zo'n traditional en een nummer van de eerste Watchman-cd uit 1990 staan aan de basis van titelnummer en single 'Farewell Shalabiye', dat handelt over die eeuwenoude emotie die nooit aflaat kunstenaars te inspireren tot grootse prestaties, de liefde. "Het gaat over een mooie vrouw", legt Safia uit. "Over haar donkere ogen. Ik hou van je vanuit het diepste van mijn hart, zoiets." "Zijn melodieën en teksten zijn in het Arabisch overbekend", weet Van Meurs. "Hij zingt gewoon 'Tulpen uit Amsterdam'. Wij maken daar iets origineels van. Alleen weet niemand dat hier, want niemand kent die muziek."
Dankzij de goede verkoopcijfers van het album komt daar langzamerhand verandering in. Horen is kopen, weet Van Meurs inmiddels uit verhalen van platenwinkeliers die de cd in hun winkel opzetten. "Het plaatje verkoopt zichzelf. Dat werkt natuurlijk veel beter dan welke publiciteit ook. Zo moet het verkocht worden."
Voor juni staan de opnames voor een tweede album gepland. Eind september volgt de release, ruim op tijd voor de najaarstournee die NO Blues in november opnieuw naar Frankrijk brengt, terwijl voor Nederland een serie optredens met Galili Dance op stapel staat. Eerst zijn er nog een paar festivaloptredens af te werken: in augustus onder meer op Folkwoods in Nuenen en eind mei op het Rotterdamse wereldmuziekfestival Dunya in het park bij de Euromast. Een festival dat in de regel geteisterd wordt door slechte weersomstandigheden. De NO Blues-leden zijn niet echt bekend met Dunya, maar zegt Van Heuvelen vol optimisme: "Dit jaar regent het niet!"
http://www.kindamuzik.net/interview/no-blues/de-realistische-blend-van-no-blues/12968/
Meer NO Blues op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/no-blues
Deel dit artikel: