• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mauro Pawlowski: Alle demonen krijgen van mij een lekker ontbijtje

Drie jaar na Songs From a Bad Hat offreert Mauro Pawlowski z'n vreedzame medemens Black Europa, een gitzwarte plaat die als een bommenwerper door het luchtruim klieft en zelden of nooit haar doel mist. Hoog tijd dus om deze muzikale terrorist én multitalent te ontmaskeren.

Tekst: Dieter Craeye

Beeld: Kris Kisbulck

Publicatiedatum: 27 februari 2004

Nu de geest van Somnabula op retraite is en zich volgens de laatste signalementen verschanst heeft in een mijnschacht in Heusden Zolder, achtte Mauro Pawlowski de tijd rijp om z'n bloedlustig alter ego te stockeren in de hel en zich te binden aan de maagdelijk witte muzikanten van The Grooms. Als dat maar goed afloopt!
Het opnemen van Black Europa heeft uiteindelijk heel wat vertraging opgelopen en was allesbehalve een lachertje.
Mauro: "Het opnameproces is eigenlijk nooit een lachertje. Komt daar nog eens bij dat ik niet zo snel tevreden ben. Sommige zaken lukken nu eenmaal heel snel, terwijl andere een eeuwigheid lijken te duren. Weet je, ik ben nogal slordig wat techniek betreft: nummer per toeval uitwissen, een pc die crasht... Black Europa heeft er echter voor gezorgd dat ik hier voortaan iets zorgvuldiger mee zal omspringen. Zolang ik maar geen songs vergeet!"

Excuseer, hoe kun je nu een song vergeten?
Mauro: "Wel, materiaal dat ik als demo op cd-r zet en waarvan ik me achteraf niet meer exact kan herinneren hoe het klonk. Vanaf nu heb ik dus enkele goede voornemens wat dat betreft!" (lacht)

In zo'n situatie lijkt het me dan allesbehalve evident om de kalmte te bewaren.
Mauro: "Dat valt zeer goed mee, hoor! Ik denk dan dat zoiets de bedoeling is en dat het gewoon zo móet zijn. Ik ben nu eenmaal een zeer rustig mens als ik muziek maak en in die zin stresseert het me geenszins. Het is hatelijk om té lang aan iets te werken. Enerzijds heb ik twee jaar gesleuteld aan Black Europa, maar anderzijds was werd de plaat wel in één week tijd ingeblikt. Hetgeen ik 'kwijt' was, heb ik vrij snel opnieuw opgenomen, … kwestie van een paar dagen. Het is belangrijk om dat moment te 'grijpen'."

… om vervolgens The Grooms aan een luistertest te onderwerpen?
Mauro: "Black Europa telt twee nummers, 'The Unreachable' en 'Terrorist Flower', die zijn opgenomen in de studio nog vóór het eigenlijke opnameproces. Ik kon altijd terecht bij een nonkel die een studio heeft en waar ik altijd welkom was om dingen uit te proberen, ook al was die nog volop de kabels aan het sorteren. (lacht) Pas achteraf liet ik de nummers aan de muzikanten horen, compleet met ritmebox en zo meer. In het laatste stadium heb ik alles laten mixen door Luc Van Acker en het resultaat daarvan is Black Europa geworden. Vroeger gebeurde het wel vrij frequent dat m'n muzikanten de demo's beter vonden dan de plaat en me aanporden om gewoon de rudimentaire versie uit te brengen, of ze daar nu op speelden of niet. De demo die ze nu te horen kregen is nagenoeg identiek aan de uiteindelijke plaatversie, maar dan in mono, foute balans en alles overstuurd. Misschien een idee voor volgende plaat!"

Black Europa neigt sterk naar de industrial rock van weleer van bands als Nine Inch Nails en Ministry, waarmee we haast automatisch bij Luc Van Acker terecht komen.
Mauro: "Daar geef ik je volledig gelijk in! Ik ben er immers altijd voor te vinden om één of andere revival mee te pikken! Hoewel ik nooit echt een industrial-freak geweest ben, was ik wel een fervente aanhanger van de new wave, hoewel beide natuurlijk niet zo heel ver uit elkaar liggen. In mijn tienerjaren luisterde ik vaak naar bands als Laibach en Nitzer Ebb, en ook Luc heeft zoveel fantastische dingen gedaan: Arbeid Adelt, Revolting Cocks, noem maar op."

… Front 242!
Mauro: "Já man, klopt! (enthousiast) Front 242 en Neon Judgement, de Electronic Body Music. Ik was er destijds helemaal weg van!"

Met je nieuwe plaat grijp je opvallend terug naar het genoegzaam bekende geluid van de Evil Superstars. Een rationele keuze of is dit puur intuïtief gegroeid?
Mauro: "Vooral intuïtief, maar ook wel emotioneel. Uiteindelijk blijf ik toch wel een beetje een hardrocker en ik hou ook van duidelijkheid in de muziek; dit is het ritme, dit is de melodie, dit is de tekst en dat is het arrangement! Verfijning zoek ik niet echt in de vormgeving, maar eerder in het emotionele, daar ben ik heel detaillistisch in. Het uitdragen van een letterlijke boodschap zegt me ook niet zoveel, maar wel hóe ik een bepaald soort muziek wil overbrengen! Zoiets kan lang door mijn hoofd blijven spelen … en dan is het enkel nog kwestie om het effectief op band te zetten. Ik weet zeker mocht ik Black Europa op een 4-track hebben opgenomen, zou de plaat minder geapprecieerd worden door mensen die een bepaalde vooringenomenheid hebben qua klanken. Uiteindelijk zou het echter toch wel doordringen tot de individuen die het wél 'herkennen'."

Eén van de meest weerzinwekkende songs is 'Trip to Beg'. Het nummer handelt over de liefde, maar kun je nog iets explicieter zijn?
Mauro: "Het is een wiedergutmachungslied, zo van: ik heb het hier weer goed opgefokt en nu ben ik terug op reis naar de prinses, om haar te smeken om terug op een goed blaadje te komen. Beloftes, altijd dezelfde beloftes … en die nooit waarmaken!" (lacht)

De plaat wordt ook gekenmerkt door een niet geringe religieuze inslag. Een logisch voortvloeisel van jouw Poolse en Italiaanse roots?
Mauro: "Waarschijnlijk wel. Liefde en religie leunen zeer dicht bij elkaar aan. Vanuit die Poolse en Italiaanse roots wordt er ook wat minder complex omgegaan met allegorieën. Daar worden bepaalde religieuze termen in het dagelijkse leven ook iets vlugger gehanteerd dan, bijvoorbeeld, in de Benelux. Het zit zelfs verwerkt in onze manier van spreken; als er in mijn familie eens gevloekt wordt, worden alle heidense en christelijke goden aanbeden!"

Zie je een opvallend verschil tussen de persoon die je nu bent en de prettig gestoorde frontman van Evil Superstars tien jaar terug?
Mauro: "Ik zou dat niet meteen kunnen zeggen. 'k Denk niet zozeer dat ik veranderd ben. Als er al iets veranderd is, dan is het misschien de vorm, maar de kern is ongewijzigd gebleven. Heeft dat een invloed op de vorm? Ik weet het niet."

2003 was een bijzonder productief jaar voor jou, Somnabula, een EP met The Grooms en dan nog Secret Guitar onder je eigen naam (Mauro Antonio Pawlowski)...
Mauro: "… en twee cassettes met Monguito … "

… er zijn weinig artiesten die zich die artistieke vrijheid kunnen permitteren.
Mauro: "Iederéén kan zich die vrijheid permitteren ..."

… maar dat vereist dan wel een flinke dosis lef en doorzettingsvermogen.
Mauro: "Om het concreet te stellen: je hoest 1500 euro op, je perst een cd op 500 exemplaren en je houdt de opnamekosten en grafische vormgeving beperkt. Op die manier werkt het simpel en ben je uit de kosten! De technologie staat nu natuurlijk al zo ver dat je alles zelf kunt doen. Ik moet wel bekennen dat ik het voordeel heb dat Herman Houbrechts, drummer en beste vriend, grafisch vormgever is van beroep en zich heel liefdadig opstelt tegenover mij! Anderzijds heeft het natuurlijk ook wel iets om een studio af te huren, een producer te vragen en je product in verschillende landen te gaan promoten. Het is een mes dat een beetje aan twee kanten snijdt, zolang alles maar een beetje binnen de proporties blijft."

Op dat vlak verschilt Black Europa ruimschoots van Songs From a Bad Hat, waarvoor je een maand naar New York trok, inclusief een producer (Dave Sardy - DC) en een peperdure studio.
Mauro: "Dat was ook leuk, hé, zolang het maar niet met mijn geld is! Het is natuurlijk wel zo: als je geld vraagt aan iemand wordt ook verlangd dat je er iets voor terug doet. In die optiek deel ik niet de mening van 'klagende' artiesten die stellen dat het slecht gaat met de muziekindustrie, want het gaat helemaal niet slecht!"

Hoe evident is het voor jou om een perfect evenwicht te vinden tussen commercieel succes en het behouden van je authenticiteit zonder die vrijheid prijs te geven?
Mauro: "Die twee elementen hoeven niet per se bedreigend te zijn voor elkaar. Ik vind namelijk dat het streven naar commercieel succes ook een zekere verantwoordelijkheid rechtvaardigt. Een artiest verschilt niet van een andere zelfstandige die zijn koopwaar aanbiedt. Als je 'rijk' wilt worden, moet je een pact sluiten, zoveel is duidelijk! Als je - met een klein 'bedrijfje' als ik - zelf je plan moet trekken, is het niet onmogelijk, mits je natuurlijk jezelf enigszins weet te verkopen. Het zijn de wetten van de showbizz: een beetje een opvallende figuur zijn, de aandacht trekken van de mensen, het hoort erbij!"

Ik wou net zeggen … de hilarische rol die je vertolkt in Magnus' 'Jumpneedle' (waarin Mauro zowaar in jaretellen over het scherm flaneert - DC) contrasteert sterk met de rust die je hier uitstraalt.
Mauro: (denkt lang na) "Als het alleen maar pose zou zijn, wordt het iets te herkenbaar. Artiesten die zich omwille van hun pose willen onderscheiden, zijn constant op hun hoede en worden op de duur heel paranoïde, uit angst om ontmaskerd te worden!"

Waarmee we automatisch bij de Eminems en de Marilyn Mansons van deze wereld zijn aanbeland.
Mauro: "Zo'n figuren kom je enkel in Amerika tegen. Zowel Eminem als Marilyn Manson zijn zeer goede artiesten, maar het is zo Amerikaans, weet je! Je moet jezelf zwart-wit voorstellen, terwijl iedereen weet dat ze helemaal niet zwart-wit zijn. Het zijn tenslotte - net als wij - ook maar mensen van vlees en bloed … mét een zekere intelligentie. That's the American way, hé! Maak het zwart-wit, stel je provocerend op en je komt in de picture. Dergelijke taferelen zouden in België nooit kunnen, wij hebben een heel andere traditie. Het is een beetje geven en nemen! Ik moet mijn energie ook weten te kanaliseren naar het moment zelf, maar er is een plaats en tijd voor alles."

Wat me altijd opvalt is dat jij een ontzettende muzikale bagage met je meedraagt. Is dat de invloed van het ouderlijk huis of ben je zelf op je veertiende de platenbakken gaan afschuimen?
Mauro: "Ik ben zelf op ontdekkingstocht gegaan! Ik ben geen verzamelaar en mijn collectie valt ook wel mee, al moet ik bekennen dat ik vrij veel koop. Intuïtief heb ik altijd al een enorme 'honger' naar muziek gehad en ik vind het leuk om constant 'actief' op zoek te gaan. Bovendien heb ik ook nog eens verschillende vrienden die me vanuit alle hoeken iets aanbieden. Ik heb me nooit echt zo met lifestyle bezig gehouden en zeker niet op muzikaal vlak. Hokjes en termen zeggen me niks, ik ging gewoon naar een grote platenzaak en probeerde daar van alles te ontdekken. Een Duitser van negentig die in Mexico het merendeel van zijn leven fietsbanden geproduceerd heeft, kan ook goede muziek maken."

Dat geloven we best, maar de meeste artiesten die je in het verleden vaak citeerde (Beefheart, Zappa, Stockhausen, Sun Ra, etc …) hebben er altijd een ontzettende improvisatiedrang op nagehouden en droegen de 'vrije expressie' torenhoog in het vaandel.
Mauro: "Dat klopt wel, maar het beperkt zich niet louter tot die dingen. Ik ben - zoals miljoenen mensen - ook altijd enorm geobsedeerd geweest door The Beatles, … en Mud, die groepsnaam alleen al … één van de beste aller tijden. Schitterend gewoon!"

De voorbeelden die ik daarnet aanhaalde, weerklonken sterk in je recente Somnabula-plaat. Hoe essentieel was dat album voor jou?
Mauro: "Als ik aan een plaat aan het werken ben, ben ik niet bewust bezig met vragen als wat? en hoe? Nadien heb ik echter altijd iets van … dit is gewoon de plaat die ik móest maken! Met Somnabula was het net hetzelfde, Black Europa idem. Voor mij is alles essentieel en ik ga gewoon uit van het principe, euh, dat ik bepaalde 'dingen' móet doen. Ik ben niet iemand die op hypotheses steunt of zich gaat afzonderen. Ik doe liever 'veldwerk', ga tussen de mensen en doe ervaringen op. Als je je vastpint op een fictieve ervaring is het zo anders dan wanneer je zelf iets meegemaakt of beleefd hebt."

Hoe maak je uit of een song voor Somnabula of The Grooms, dan wel voor een andere incarnatie geschikt is?
Mauro: "Op een gegeven moment probeer ik het allemaal wel een beetje te verzamelen en het een 'geheel' mee te geven, dat spreekt voor zich! Je zou het kunnen omschrijven als een eilandengroep met een levendige pendeldienst er tussenin. Momenteel heb ik thuis een hoop materiaal liggen, als een kind dat met zijn soldaatjes speelt en zijn troepen verschuift naargelang …"

Ben je niet bang dat die grenzeloze artistieke gedrevenheid ooit zal wegebben?
Mauro: "Nee, allicht omdat ik het nog nooit gevoeld heb. Misschien komt dat gevreesde moment ooit: 'ai ai, er komt niks meer uit!'. Het is zo abstract voor mij. Dit jaar wil ik nóg twee platen uitbrengen, één Nederlandstalige en een soort vervolg op Somnabula. Die laatste gaat echt funky worden, daar heb ik wel zin in. Dat zijn op dit moment de meest concrete plannen."

Is er een genre waartoe je jezelf niet capabel acht om eraan te tornen?
Mauro: "Ik heb carnavalsmatinees gespeeld, wees er maar zeker van dat je dan alles hebt gehad! (lacht) Ik ben ook wel een folkliefhebber. Zelfs aan het repertoire van Eurosong wil ik me ooit wel 'ns wagen, maar het probleem is dat ik het op mijn manier zou willen doen. Hiermee zou ik echter niet voldoen aan de eisen, die iets specifiek middelmatigs zoeken. Het zou wel een hele uitdaging zijn, middelmaat suggereren en er toch een zekere gelaagdheid in steken. (wordt steeds enthousiaster) Maar nu we het erover hebben: het is een fantastisch genre, dat van de 'valse' middelmaat! Alhoewel Gainsbourg ook songs aangebracht heeft voor Eurosong en die klonken allesbehalve middelmatig. Gainsbourg was daar een meester in … ja, ik ga er toch eens over nadenken."

Terug naar de Evil Superstars. De impact van die band op de Belgische muziekscene valt ook een decennium later nog nauwelijks te overzien en bij elke release ligt het verwachtingspatroon bijzonder hoog. Iedereen verwacht blijkbaar dat je telkens weer een Love Is Okay of een Boogie Children-R-Us in de vingers hebt.
Mauro: "Nú wordt er over ons gepraat in termen van 'dat was toch wel een goede groep'. Ik zeg dit niet om stoer te doen, maar je mag niet vergeten dat dit helemaal niet het geval was toen wij nog bestonden. In onze meest actieve periode vonden de mensen ons echt wel een bende 'herriemakers'. Het stoorde ons niet, want ik zekere zin was dat ook wel zo! We zijn gewoon begonnen als Limburgers onder elkaar die alles wouden trashen, zonder een masterplan in het achterhoofd om dit of dat te bereiken of om een bekende popgroep te worden. Nee, ten tijde van de Rock Rally waren we er zelfs van overtuigd dat we nooit zouden winnen (in 1994 nota bene - DC), dat kon gewoon niet! Het was een ongelooflijke verrassing en daarmee is de bal echt wel aan het rollen gegaan. Toen we in Engeland in geringe mate voet aan de grond kregen, vonden we dat best oké, maar zeker niets meer dan dat."
(helemaal op dreef) "Zoals ze nu over ons praten is het alsof we 'ik-weet-niet-wat' waren, maar dat was zeker niet het geval. Ik weet nog goed: toen er aangekondigd werd dat we gingen splitten, traden we plots op voor een vol huis … maar als we twee weken ervoor twee dagen na elkaar optraden op een boerderij was die niet eens voor de helft gevuld! En dat terwijl er slechts tweehonderd man in kon en er een heuse promotiecampagne aan voorafgegaan was. Het is allemaal enorm overschat geweest! Ik moest er dan ook echt om lachen toen ik destijds las dat we gestopt waren wegens een gebrek aan commercieel succes. Naar onze normen hadden we immers net wél commercieel succes. We konden tekenen bij een Engelse platenfirma en dat was ongelooflijk! We zijn er gewoon mee gestopt omdat we daar zin in hadden. Ach, ik vind het wel oké als er allerlei andere verhalen ontstaan, ik zal de laatste zijn om die te ontkennen." (cynisch)

Is er na die break-up nooit een moment geweest dat je aan jezelf getwijfeld hebt?
Mauro: "Nope, nooit! Ja, er was natuurlijk wel een bepaalde artistieke twijfel gerezen, maar dat gold niet enkel voor de platen van Evil Superstars. Ook na Songs From a Bad Hat en Black Europa was ik er rotsvast van overtuigd dat ik een verschrikkelijk 'slechte artiest' ben en dat ik de boel belazerd had! Sporadisch komen dan echter de eerste reacties - meestal positief - binnen en dan is het van 'zwijg stil, ze hebben het over iemand anders!'"

Maar … sinds kort speel je voor het eerst weer songs van de Evil Superstars en hebben jullie zelfs een aantal nieuwe nummers geschreven. Mag ik concluderen dat het 'heilige vuur' opnieuw aan het smeulen is?
Mauro: "We zijn opnieuw samengekomen omdat Tom (Barman - DC) ons gevraagd had voor de launchparty van Any Way The Wind Blows. Met uitzondering van 'Holy Spirit Come Home' (prijkt op de uitstekende soundtrack van AWTWB - DC) hadden we enkel maar nieuwe nummers gerepeteerd. In de geest van Evil Superstars gingen we immers geen oude songs spelen. Het was zó bizar: we hadden jaren niet meer gespeeld, maar toen de drummer aftikte, was het precies alsof we de dag voordien nog gespeeld hadden. Dat gaf zo'n overweldigend gevoel dat we er stil van werden. We waren heel tevreden, het knalde gewoon. Uiteindelijk was het allicht best dat het toen uiteindelijk niet is doorgegaan, anders was het misschien weer uit de hand gelopen. De songs die Tim (Vanhamel - Millionaire en Eagles Of Death Metal - DC) en ik toen gemaakt hebben, komen ooit nog wel eens boven water. Er valt dus zeker nog iets te verwachten, maar dan niet als Evil Superstars, nee, gewoon Tim en ik!"

Vuurwerk gegarandeerd!
Mauro: "Maar dat is dus ook echt zo, hé, dat zweer ik je! We hebben dezelfde achtergrond en we voelen elkaar heel goed aan. Alles gaat ook letterlijk vanzelf als wij samen zitten … en terwijl we musiceren, praten we over de grieten en televisieprogramma's." (grinnikt)

Toen Tim amper zeventien was, plukte uitgerekend jij hem van de schoolbanken om de Evil Superstars te vervoegen.
Mauro: "Ik zag hem voor de eerste keer en ik wist meteen: 'dat is 'm!'."

Wat houdt je tegen om ooit eens 'nee' te zeggen? (Mauro is tevens betrokken bij Shadowgraphic City en Club Moral, schreef vorig jaar een nummer voor De Kreuners, werkte mee aan een kindertheater én trekt binnenkort nog eens door Vlaanderen in het kader van 'Geletterde Mensen' - DC)
Mauro: "Oh, maar ik zeg dikwijls nee! Ik was net zeer blij dat ik gevraagd werd voor de dingen die je opsomt, van De Kreuners tot Sun Ra en de rest. Het mag er dan alle schijn van hebben dat ik heel productief ben en op alles 'ja' antwoord, maar ik ben net heel streng in mijn keuzes. Ik ga ook niet zomaar in op een voorstel van deze of gene artiest. Er zijn echter zoveel aantrekkelijke dingen te doen, zelfs in een klein landje als België."

Heb je dan nooit eens de behoefte om er even tussenuit te knijpen?
Mauro: "Nee, in dat jaar zou ik zoveel hitsingles gemaakt hebben. (lacht) Mijn job stresseert me niet. Op vakantie gaan, dát stresseert me! Ik vind juist plezier en rust in de muziek."

Eén van je literaire helden is Simon Vestdijk. Vestdijk heeft zeer lang voor een verscheurende keuze gestaan: literatuur of muziek. In hoeverre heb jij je ooit aangetrokken gevoeld tot andere kunstvormen?
Mauro: "Elke schrijver wil muzikant worden en Vestdijk is één van de weinige die echt interessante boeken over de muziek heeft geschreven, dat ging van Anton Bruckner tot andere componisten. Ik zou ook wel iets kunnen schrijven dat verdienstelijk is, maar niet meer dan dat. Ik schep 100% voldoening in het fulltime maken van muziek, dus voel ik geen drang om iets anders te doen. Eigenlijk wil iedereen gewoon muzikant zijn, zowel schrijvers als schilders. Als je mensen uit die strekkingen ontmoet, beweren die immers steevast dat muziek het hoogste goed is, en wie ben ik om dat tegen te spreken?" (lacht)

Eind vorig jaar sloeg je de rockwereld met verstomming door eenmalig te concerteren met Willy Claes. Hoe is dat concert verlopen?
Mauro: "Het was toch wel magisch hoor, al zeg ik het zelf! Het is een geschenk om met een ex-Navo-generaal te mogen omgaan, want dat is echt een totaal andere wereld. In mijn visioenen voelde ik reeds aan hoe onze twee verschillende geesten in staat zouden zijn om er nog een derde op te roepen. Die samenwerking heeft de verwachtingen helemaal ingelost! Moest ik me - zoals daarnet al aangehaald - enkel beperken tot de pop-lifestyle, dan zou ik me pas vervelen. Er is zoveel meer te koop in de wereld. Ik weet ook wel, het is niet gebruikelijk en dan lijkt het nogal spectaculair dat ik zoiets doe. Dat heeft echter meer met de perceptie van anderen te maken dan met die van mij. Echt waar, jong!"

Je bent momenteel op tournee door Vlaanderen met The Grooms en ook de afgelopen jaren stond je bijna onafgebroken - in de meest diverse gedaantes - op het podium. Gaat het nooit vervelen om voor de tiende keer dezelfde club of parochiezaal binnen te stappen?
Mauro: "De tiende keer dezelfde parochiezaal is geen probleem! Het publiek waar je een jaar later opnieuw voor speelt is ook veranderd en meegeëvolueerd. Langs de andere kant ben ik dan weer dol op het 'reizen' als muzikant. Dat mis ik inderdaad wel een beetje en ik wil me er dan ook terug op focussen. Ik doe echter nooit tweemaal hetzelfde, zodat het 'nieuw' blijft. Dat is ook de reden waarom ik vaak met andere artiesten in zee ga of deel uitmaak van andere projecten. Er zijn nu eenmaal zoveel planeten … zelfs in één en dezelfde parochie! Neem nu Hasselt … als ik er met Willy Claes ga spelen, kom ik in een geheel andere stad terecht dan als ik met The Grooms in de Muziekodroom sta. Ken je 'Whole of the Moon' van The Waterboys? Als veertien-, vijftienjarige heb ik ontzettend lang 'geteerd' op dat nummer, het was één van mijn fetisj-songs, ook al wist ik niet precies waarom. Achteraf ben ik er dan toch in geslaagd om de wijsheid uit dat soort nummers te halen."

Het heeft dus niks te maken met een bepaalde angst voor het onbekende?
Mauro: "Absoluut niet, dat is puur vanuit praktisch standpunt! Met Evil Superstars hosten we destijds door heel Europa, maar als we nu in Malmö of in Barcelona zaten … wat zagen we? Dezelfde alternatieve jeugd met een Sonic Youth t-shirt, die er eenzelfde houding op nahield en ook nog eens dezelfde gesprekonderwerpen aankaartte. Wel, dan 'zie' ik veel meer als ik met Willy Claes in Hasselt concerteer. Stel dat ik binnenkort opnieuw buiten de grenzen ga spelen, heb ik geen zin om nog eens dezelfde clubs of festivals af te reizen. Op Reading, om er één te noemen, is het tof om bijvoorbeeld de bassist van R.E.M. tegen het lijf te lopen, maar dan verlang je om telkens weer diezelfde bassist te ontmoeten, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik deed dan ook niks liever dan me af te sluiten en een wandeling te maken in het dorp of de achterbuurten, ver weg van het festivalgedruis. Je zit echt in een cocon op den duur. In Australië zijn de rockclubs net hetzelfde als hier, die lui lezen ook de Rolling Stone of NME of Spin, ze kijken ook naar MTV. Maar dat hebben we hier ook allemaal. Misschien fixeer ik me wel op Azië, daar wil ik wél nog eens spelen!"

Onlangs raakte ook bekend dat je genomineerd bent voor de Vlaamse Cultuurprijs.
Mauro: "Da's knap ja! Ik wil niet 'vals onbescheiden' klinken, maar die zou ik eigenlijk pas later 'ns willen winnen, niet nu! Het gaat heel erg oké met me, ik kan die misschien best winnen als het wat minder gaat. Je hebt het niet in de hand natuurlijk, je kunt niks voorspellen."

Ter gelegenheid van de 25e verjaardag van de AB werd je ook gevraagd om binnenkort als curator te fungeren. Welke artiesten mogen niet op het appèl ontbreken?
Mauro: "Het is afhankelijk van het budget dat ik ter beschikking krijg. Als je artiesten moet gaan wegplukken uit andere werelddelen kost dat handenvol geld! (denkt na) Sun City Girls is toch wel mijn favoriete band, drie gasten uit Seattle en de beste band van de 21e eeuw. Ik heb echter al eens gepolst en het ziet er niet naar uit dat ze zullen touren. Ik wil een beetje speuren in alle uitersten van de muziek waar ik mee bezig ben. Maar ook mensen uit de mainstream, Kris De Bruyne wil ik er bijvoorbeeld zeker bij hebben, een echte volksartiest. Ik moet dringend eens gaan brainstormen!"

Slotvraagje, tien jaar geleden schreef je het epische '1.000.000 Demons Can't Be Wrong'. Hoeveel van hen heb je intussen al bedwongen?
Mauro: "Geen enkele, integendeel! Bij elke song of fase of elk moment trap ik een nieuwe deur open om een nieuwe demon te kunnen verwelkomen. Ik serveer met plezier elke dag bed & breakfast voor alle demonen in het melkwegstelsel. Ik zit nu aan eenmiljoenhonderdenelfduizend, of zoiets!"

Dat ze zich nog lang mogen vermenigvuldigen!

Mauro's woorden zijn amper koud of een dag later sleept hij een prestigieuze ZAMU-award (beste muzikant 2003) in de wacht. Begin deze week raakte dan weer bekend dat Les Gray, zanger van Mud, na een slepende ziekte de strijd heeft verloren. Er valt inderdaad niks te voorspellen, Mauro!

Black Europa is uitgebracht door PIAS
» Lees de recensie

Mauro & The Grooms spelen zaterdag a.s. in de Handelsbeurs (Gent) en op 3 maart verzorgen ze een VPRO-sessie in Club Lek (Amsterdam). Een Nederlandse tournee is gepland voor mei (tbc).

http://www.kindamuzik.net/interview/mauro-pawlowski/mauro-pawlowski-alle-demonen-krijgen-van-mij-een-lekker-ontbijtje/5262/
Meer Mauro Pawlowski op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mauro-pawlowski