• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mauro & the Grooms | Black Europa

Sinds vorige week zijn de buren echter wel opvallend vaak uithuizig.
CD, PIAS

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 19 februari 2004

Een druilerige zaterdagavond, eind januari, Charlatan Gent. Bij wijze van try-out stelt Mauro Pawlowski zijn nieuwe nummers voor aan een ruime schare belangstellenden, waaronder het kruim van de Belgische rockscene. De aimabele Limburger staat op scherp en vuurt samen met z'n begeleidingsband The Grooms een spetterende kogelregen af die zelden of nooit haar doel mist. Een paar dagen later kregen we Black Europa in de schoot geworpen. Laten we meteen al één misverstand uit de wereld helpen: van The Grooms is op deze plaat geen spoor te bekennen! Mijlenver weg van een peperdure studio en een al even vlot incasserende producer (Dave Sardy) - Mauro's vorige soloplaat, Songs from a Bad Hat, werd opgenomen in New York - besloot 's lands meest productieve songschrijver om het low profile te houden en het recht volledig zelf in handen te nemen. Luc 'needs no introduction' Van Acker nam vervolgens de taak op zich om de demo's op te poetsen, en het mag een wonder heten dat de man er zonder brandwonden of andere levensbedreigende lichamelijke letsels vanaf gekomen is. Black Europa raast immers als een moordlustige inferno door de huiskamer, waarbij de ravage nauwelijks te overzien valt en zelfs de onoverwinnelijk gewaande, betonnen steunpilaren tot puin herleidt worden. Kortom, Mauro heeft een verdomd gemene rockplaat gemaakt die met enig gezond opportunisme zou kunnen gezien worden als dé langverwachte opvolger van Boogie Children-R-Us, de nog steeds betreurenswaardige zwanenzang van wijlen Evil Superstars.

Wie deze plaat wil aanschaffen met de intentie er obligaat (en volgens de kalender ten huize Pawlowski inmiddels kwarteeuw en elfendertig platen geleden) singlemateriaal als 'A Faint Smile' of 'Let Me Know' op aan te treffen, belegt z'n zuurverdiende centen bij voorkeur iets zorgvuldiger! Nee, dan focust u zich beter op recentere songs à la 'Sex Is Dead' en 'The Lady Is a Punisher', beide afkomstig uit het land van Somnabula, en eigenlijk voor deze plaat bestemd. Een goed verstaander heeft natuurlijk maar een half woord nodig: het rockbeest van weleer is terug springlevend. En hoe! 'Driving to the Fire' is een wilde brok gecontroleerde freakiness, waarvoor we zelfs geen DNA-test nodig hebben om te bewijzen dat deze track een bloedverwant is van 'Holy Spirit Come Home', één van de hoogtepunten uit het archief van de Evil Superstars. 'Doing Something Right' is nauwelijks minder verdienstelijk, 'Trip to Beg' een weerzinwekkend ménage à trois tussen Dave Wyndorf, Trent Reznor en verwoestend uithalende machinale drums, en 'Make It Complicated' verhaalt een ietwat vertroebelde liefdesrelatie die best wat zuurstof kan gebruiken, inclusief een verzengende fusie van (alweer) snoeihard beukende drums en loeiende gitaren. Het bruggetje ("I'm a little bit drunk/A liitle bit mean/A Little in love") in het majestueuze 'Terrorist Flower' (sinds een week neuriën we niks anders meer) omarmt je als een teerbeminde geliefde die van geen wijken wil weten en loodst ons binnen in het transcendente universum van de industrial rock. Elke vezel geeft zich vervolgens weerloos over aan de dreigende bombardementen van 'Corruption' en 'The Unreachable', die met het effect van een pneumatische drilboor het gehoororgaan aan flarden scheuren.

Het is zonde dat deze muzikale razernij van de bovenste plank al na negenendertig minuten een halt wordt toegeroepen. Gelukkig was er ooit iemand zo vriendelijk om ons het nut van de repeat button uit de doeken te doen. Sinds vorige week zijn de buren echter wel opvallend vaak uithuizig...

http://www.kindamuzik.net/rock/article.shtml?id=5205
Meer Mauro & the Grooms op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mauro-the-grooms