• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De muzikale zoektocht van Matthew E. White

Het begint met Chuck Berry en The Beach Boys, de eerste invloeden van de dan 3-jarige Matthew E. White. Via een rockband en een jazzgroep komt het uiteindelijk tot het oprichten van een eigen studio. Het onderzoeken van wat er mogelijk en belangrijk is in muziek vormt de leidraad in Whites muzikale carrière. Aan KindaMuzik vertelt hij over de totstandkoming van zijn nieuwe album Fresh Blood.

Tekst: Jaks Schuit

Beeld: Jan Mulders

Publicatiedatum: 31 januari 2015

"Chuck Berry en The Beach Boys waren de eerste invloeden. Ik was drie jaar en had twee tapes die ik keer op keer draaide. Mijn ouders waren liefhebbers van muziek, ze verzamelden op bescheiden wijze. Ik was 11 jaar oud toen ik drums en saxofoon ging spelen. Mijn moeder zorgde er voor dat het drumstel snel uit het huis verdween. Tijdens de muzieklessen dacht ik aan een carrière. Ik vond het opwindend om de muziek te begrijpen, ik was zeer leergierig. Na de saxofoon kreeg ik een gitaar. Opnieuw was de muziek van Chuck Berry de leidraad, leren door te luisteren." De muzikale carrière van Matthew E. White begint in The Great White Jenkins, een rockband uit Richmond in de Verenigde Staten. Spelen in een rockgroep blijkt echter niet de droom die hij nastreeft, en hij richt jazzgroep Fight The Big Bull op. White onderzoekt elke spelonk van de jazzmuziek: hij schrijft teksten voor de groep, componeert, arrangeert en musiceert. In 2009 bouwt hij met bevriende muzikanten de studio Spacebomb. In deze studio neemt White onder eigen naam Big Inner (2012) en zijn nieuwe album Fresh Blood (2015) op.

"In mijn tienerjaren was ik op zoek naar het pad voor een succesvolle carrière. In de jaren van The Great White Jenkins merkte ik dat ik nog geen liedjesschrijver was. Ik wilde de theorie achter de muziek gaan snappen, de balans in de nummers, de redenen om te kiezen voor een bepaald instrument, de samenhang tussen tekst en muziek. The Beach Boys en Chuck Berry waren een goede combinatie om meer te gaan begrijpen. Ik was niet geïnteresseerd in riffs, wilde absoluut geen covers leren spelen. Het componeren toen was natuurlijk een aanloop naar de platen die ik later heb gemaakt. Ik begrijp de vorm van de liedjes die ik nu schrijf, de structuur is duidelijk voor me. Ik schrijf kleine gitaarliedjes, die ik muzikaal verder aankleed."

Spacebomb
"Ik ben als muzikant gegroeid door het spelen in deze groepen. Belangrijker is dat ik leerde arrangeren. Ik liet de dromende tiener achter me. Ik dacht na over de liedjesschrijver, die al zijn bagage in liedjes stopt. Mijn vriend en drummer Pinson Chanselle was in 2009 betrokken bij de oprichting en inrichting van Spacebomb en maakt deel uit van de groep die verbonden is aan deze studio. Big Inner is onder mijn naam verschenen, maar is een product van de band van Spacebomb. Ik had delen van nummers geschreven en daar zijn we de studio mee ingegaan. Elke laag van de liedjes hebben we op de gewenste manier kunnen opnemen. Big Inner heeft zeven gitaarliedjes, die we rijk georkestreerd hebben. Het is een demonstratie van de mogelijkheden van de groep en de studio Spacebomb. We bieden de muziek en de organisatie: we kunnen het opnemen, en we kunnen het organiseren."

Big Inner
"Zodra Big Inner klaar was, realiseerden we ons dat er niet eerder zoiets gemaakt was. We werden beschreven als outsiders. Als er over de release werd geschreven, schreef men over een 'cult classic'. Tot de recensie in het blad Uncut verscheen. Ik moet zeggen dat die recensie inaccuraat is, Big Inner is zeker niet zo goed als erin wordt geschreven [lacht]! Een van de dingen die werd geschreven, klopt. De langspeler laat horen dat goede muzikanten moeilijke muziek eenvoudig laten klinken. Het nummer 'Will You Love Me' is geschreven als 'Games People Play' van Joe South, de rockballade uit 1968. Het nummer verhaalt over de Amerikaanse geschiedenis en is nog steeds relevant. Big Inner was een demonstratie, de rode loper voor andere muzikanten naar de studio van Spacebomb."

Fresh Blood
"Voor Fresh Blood, de nieuwe plaat, wilde ik de nummers belangrijker maken. Het zijn geduldige nummers geworden. 'Innercity Blues' van Marvin Gaye is een nummer dat al jaren goed is en zonder productie overeind blijft. De goede nummers van Stevie Wonder blijven in elke situatie herkenbaar, zijn ook groter dan het thema waar hij over zingt. Die nummers hebben geduld en worden daardoor tijdloos. Bij het opnemen van Fresh Blood wist ik intussen dat muziek om de nummers gaat. Het is een langspeler met nummers zoals ik wilde dat ze zouden klinken. Ik houd niet van instrumentale nummers, dus zijn de intro's van de nummers kort en begint tekstueel het nummer vrij snel. Beide albums zijn ijkpunten op mijn muzikale pad. Mijn thema is de liefde, die kan staan voor leven en dood. Het eindproduct is de muziek die ik wil horen. Op Fresh Blood staan kortere nummers, denk aan Chuck Berry, en de nummers zijn rijk georkestreerd, denk aan The Beach Boys. In de toekomst komen er thema's bij, voor nu is de liefde het thema dat zich het best verhoudt tot de rockmuziek die ik wil maken."

http://www.kindamuzik.net/interview/matthew-e-white/de-muzikale-zoektocht-van-matthew-e-white/25666/
Meer Matthew E. White op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/matthew-e-white