Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Aan het woord is Troy Sanders, bassist en (mede)zanger van de band die het nu-metaltij, waarin veel geschreeuw weinig wol opleverde, eigenhandig wist te keren. Elf jaar geleden wordt Mastodon opgericht door vier ervaren muzikanten en een zanger die na een demo het veld ruimt. Net als Sanders hebben drummer Brann Dailor en gitaristen Brent Hinds en Bill Kelliher tot dan toe hun sporen verdiend in undergroundbands. Vanaf ep Lifesblood is de bezetting ongewijzigd, evenals de onnavolgbare werkdrift: Mastodon toert zeven of acht maanden per jaar de wereld over en weet bijna elke twee jaar een kwaliteitsplaat af te leveren. Sanders is even nuchter over het succes van de band als over het arbeidsintensieve tourleven. "We verdienen geen miljoenen, het geld is geen reden om bij de band te blijven. Wat telt is het onderlinge respect dat we als vrienden hebben. Veel mensen krijgen een romantisch beeld bij de grote podia en een mooie tourbus, maar de realiteit is anders", stelt hij op droge toon vast.
Niet kort door de bocht
Tijdens de aanloop van The Hunter wordt de hele digitale marketing-emmer leeggegooid; van videoreports en teaser trailers tot aan chatsessies en artwork met augmented reality. Tegenover alle digitale poespas staat, in een band die bestaat uit kinderen van de jaren zeventig, het tijdperk dat het viertal muzikaal vormt. Sanders: "Onze jeugd is de reden dat een goed verzorgd album zo belangrijk is voor ons. Je kocht een lp, hield die vast, genoot van het artwork en las de teksten en liner notes tot in detail. Nog steeds zorgen we dat al onze albums ook op vinyl verschijnen. Bij nummers schrijven gaan we niet bepaald kort door de bocht, bij het artwork dus ook niet. Ook die afbeelding van 2,5 bij 2,5 centimeter op een iPod moet er goed uitzien. Dit keer is het bepalende beeld een creatie van AJ Fosik. We zijn groot fan van zijn houtsculpturen en in veel van de nieuwe teksten komt hout voor."
Remission en Leviathan vormden de twee-eenheid waarmee Mastodon zijn naam vestigde. Crack the Sky en The Hunter hangen, flirtend met de progrock uit de jaren zeventig, op vergelijkbare wijze samen. Sanders ziet het tussenliggende Blood Mountain – de eerste plaat op een groot label – niet als een overgangsplaat. Hij beschouwt de discografie als een aanwassend proces. "Het nieuwe album trekt alle registers open. Soms gaan we terug naar de laatste twee, maar er is ook progressie. The Hunter schrijven is zonder vooropgezette visie gebeurd. Het was een natuurlijk proces, waarin de enige druk die we voelden van onszelf kwam. We willen groeien als mensen en als liedjesschrijvers. Daarbij hebben we maar één ding voor ogen, en dat is om nooit twee keer hetzelfde album uit te brengen."
Bergopwaarts
Waar Blood Mountain refereert aan de moeilijke weg naar de top, zet The Hunter het viertal neer als najagers van groter succes en alsmaar voortgaande verbetering. Mastodon is trots op wat het bereikt heeft, maar kijkt liever vooruit: "Hard werken en geluk heeft ons hier gebracht. We verkeren in een zeldzame positie. Ik kan niet voor de hele band spreken, maar mij hoor je niet klagen als ik voor de zoveelste keer oude nummers speel. Die zijn als een tweede natuur voor me geworden. Nooit raak ik ze beu. Sowieso... hoe gaaf is het als mensen een tien jaar oud nummer nog steeds willen horen! Nieuwe nummers vormen de uitdaging tijdens een show. Er zijn zó veel bands die willen zijn waar wij zijn. Maar Mastodon heeft nog een lange weg te gaan, en ondertussen bereizen we de wereld met onze muziek."
(Foto's: Cindy Frey)
http://www.kindamuzik.net/interview/mastodon/mastodon-moderne-promotie-voor-ouderwets-album/22104/
Meer Mastodon op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mastodon
Deel dit artikel: