• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De Eeuwigdurende reis van Mastodon

Op het verpletterende album Leviathan (2004) zat Mastodon de onbereikbare witte walvis Moby Dick achterna. Nu begint het viertal aan de beklimming van Blood Mountain. Met een contract bij een majorlabel op zak, gaat de reis van de Amerikaanse metalgrootheid verder: “Het einde van de strijd is altijd dichtbij, maar tegelijkertijd onbereikbaar.”

Tekst: Rob van Leeuwen

Beeld: Rachel Rijsdijk

Publicatiedatum: 03 september 2006

Het is de zaterdag van Lowlands 2006 en de eerste regendruppels vallen voorzichtig uit de hemel. Een dag later zal het festivalterrein binnen een paar uur veranderen in een gigantische modderpoel. Met dank aan twee van de vier elementen: water en aarde. Het is dat de mannen van Mastodon op dat moment alweer zijn vertrokken, anders hadden ze het schouwspel waarschijnlijk ademloos bekeken. De mens in gevecht met de elementen, het is een van de fascinaties van de band. Debuutalbum Remission draaide losjes om het element ‘vuur’, Leviathan had als rode draad het element ‘water’ en op het derde album Blood Mountain is het derde element aan de beurt: ‘aarde’.

Earth, Wind & Fire
Op het volgende album is het vierde en laatste element misschien wel aan de beurt: ‘lucht’. In de backstageruimte van het festival neemt gitarist Bill Kelliher een slok uit zijn blikje bier, tegelijkertijd lacht hij om de suggestie “Earth, Wind & Fire!” Naast de gitarist zit drummer Brann Dailor, die enkele gouden tanden blootlacht. Zijn antwoord op de vraag waar de fascinatie voor de elementen vandaan komt bij Mastodon: “De elementen, dat is het eerste wat mensen aanbidden. Het is het begin van alles.” Kelliher springt in: “We houden er ook van om naar Discovery Channel te kijken.”

Daar haalt de band, die verder nog bestaat uit bassist/zanger Troy Sanders en gitarist/zanger Brent Hinds, misschien de informatie vandaan die een andere fascinatie voedt: monsters, beesten en vreemde wezens. Op de eerste twee albums van de band staan onder andere nummers over Moby Dick, het monster van Loch Ness en The Elephant Man. Ook op het nieuwe album Blood Mountain is er geen ontkomen aan de enge monsters; zo is op de cover een driekoppig hertachtig wezen te zien. Dailor, gekscherend: “Kijk, wij heten Mastodon. We moeten dus wel!”

Concept als focus
Kelliher schiet in de lach. Dailor gaat verder: “Waar moet je dán over schrijven?” Precies tegelijkertijd gaan de armen van het tweetal de lucht in. Zoveel onderwerpen zijn er al behandeld door andere bands, willen ze maar zeggen. Dailor: “Wij hebben gewoon onze eigen shit bedacht. Waarom moet het altijd zo letterlijk? Waarom zou je van je album een fucking reality show maken? Waar is de fantasie tegenwoordig?” Waar het op neerkomt is dat Mastodon een eigen mythologie wil scheppen. Een eigen fantasie voor de luisteraars wil creëren. Dat klinkt behoorlijk sentimenteel, geeft Kelliher toe. Waarop het tweetal samen een lofzang begint en lachend “fantasyyyyyy” door de ruimte begint te schreeuwen.

Op Leviathan (2004) speelt Moby Dick een grote rol in de fantasie van de band. De jacht op de witte walvis staat symbool voor het dagelijkse leven van de band, inclusief de obstakels, de strijd en de moeilijkheden die daarbij komen kijken. Op Blood Mountain is dezelfde symboliek in een ander verhaal gegoten. Wederom een soort conceptalbum dus.
Dailor: “Het hoeft bij ons niet altijd een concept te zijn, maar op de een of andere manier gebeurt het wel altijd. Het helpt ons om te focussen.”

De titel van het album is bewust gekozen, zegt Kelliher: “De achterliggende gedachte is het verhaal van het beklimmen van een berg. Het gaat over de dingen die je op dat moment kan overkomen.” Dailor vult aan: “Al onze albums gaan over inspanning, triomf, uitdagingen en het overwinnen van obstakels. Het is dubbelzinnig bedoeld.”

Nalaten van een erfenis
Wat de obstakels voor de mannen van Mastodon zijn, laat het duo in het midden. Ze praten liever over de symboliek zelf zoals die toe te passen is op de band, dan over concrete zaken die van toepassing zijn op de bandleden. Kelliher: “De berg uit de albumtitel is ‘monolithisch’, iets om je te herinneren aan het feit hoe onbelangrijk je eigenlijk bent als mens.” Dailor: “Inderdaad. En wij beklimmen nu die berg. De berg die een metafoor is voor de strijd van ons, maar ook voor het leven van iedere persoon. Als er geen berg is in je leven, dan komt er ook niets van je leven terecht. Je hebt een berg nodig.”

Blood Mountain dus, een album met wederom monsterlijke kwaliteiten. In eerste instantie bedoeld als één stuk muziek, maar tijdens het schrijven merkte het viertal opeens: “deze song heeft een einde, deze ook, deze ook.” Het is het debuut van de band op een majorlabel, een feit waarover Kelliher zelf begint tijdens het interview. Het album had niet anders geklonken wanneer het werd uitgebracht op hun voormalige label Relapse, zo benadrukt het tweetal. De overstap naar een major zien ze als een logische stap. Een te verwachten stap ook, want achter de zelfbedachte mythes, enge monsters en elementen schuilt een nuchter viertal dat wil slagen als band. Om een simpele reden: zodat de rekeningen kunnen worden betaald.

“Ik ben 35, heb een vrouw en twee kinderen. Ik kan niet voor altijd die underground gitarist blijven, uiteindelijk moet ik eten op tafel zetten. Wij zijn dag en nacht aan het strijden voor geld en voedsel om te zorgen dat onze families kunnen leven,” aldus Kelliher. Een andere, misschien nog meer belangrijke reden is het nalaten van een erfenis. Zoals Dailor verzucht, als hij vertelt over een van zijn favoriete muziekstukken, het Requim van Mozart: “Om zoiets op te bouwen en na te laten... Het lijkt me fantastisch, dat een vijftienjarige jongen over 250 jaar Mastodon ontdekt.”

Eeuwigdurende reis
Voordat het zover is, moet eerst de top van Blood Mountain bereikt worden, hopelijk mét deze Blood Mountain. Op de vraag wat ze aan de top hopen te zien, grapt Kelliher: “Hugh Hefner.” Dailor, serieuzer: “Je komt nooit op de top van de berg. Het laatste beeld dat ik zie in mijn hoofd, is dat ik er bijna ben. Dat mijn hand ernaartoe grijpt, maar het toch niet haalt.” Kelliher: “Het halen van de top is net zoiets als het vangen van een fucking witte walvis. Het is onmogelijk.”

Dat is het leven: achter elke uitdaging staat weer een volgende hindernis te wachten. Zowel Moby Dick als de top van de berg staan symbool voor het einde van de eeuwigdurende reis van Mastodon. Het einde van de oneindige strijd van een metalgrootheid dat nooit gehaald zal worden. Dailor houdt zijn duim en wijsvinger dicht bij elkaar, om aan te geven hoe groot de af te leggen afstand is: “Het is moeilijk, zelfs in de mainstream moet je nog vechten. Het blijft lastig je eigen weg te vinden. Het einde van de strijd is altijd zó dichtbij, maar tegelijkertijd onbereikbaar.”

http://www.kindamuzik.net/interview/mastodon/de-eeuwigdurende-reis-van-mastodon/13763/
Meer Mastodon op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mastodon