Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Van Hulten spreekt bedachtzaam. Terwijl hij speels friemelt aan het theezakje en rondjes draait met de onderzetter vertelt hij over zijn nieuwe project en de uren die hij wekelijks heeft om na te denken. In de auto, als chauffeur voor een wereldwijd bekende koeriersdienst. "Stiekem wil ik best van de muziek mijn leven maken, maar de kans is groot dat ik mijn leven lang pakketjes moet bezorgen. Dan zit ik alleen in de auto en ben ik volop met muziek bezig. Je hoofd is even ergens anders, dat levert inspiratie op."
Uit het op weg zijn komt ook de titel van de plaat voort. De Duitse stad Koblenz, dat was de stad die zijn ooms vroeger op verjaardagen noemden als het snelste knooppunt om naar Oostenrijk te komen. Zelf is de Eindhovenaar er nooit geweest, maar het was de klank van de naam die hem greep. "Het is vooral een vette naam. En ik houd wel van iets dat een mysterie opwerpt. Dat geldt ook voor de bandnaam. Man uit het zuiden, dat is relatief. Dat kan uit Eindhoven zijn, uit Spanje, uit Maastricht of uit Kentucky. Iedereen heeft er andere associaties bij. Maar het is verzonnen door Roald Dahl, van wie ik een verhalenbundel aan het lezen was. Ongetwijfeld heeft zo'n bundel ook nog invloed op de liedjes, maar niet bewust. Al houd ik wel van korte verhalen. Dat zijn liedjes immers ook een beetje."
Nostalgie
Sfeer is voor Van Hulten een belangrijke bouwsteen. Zo speelt hij vanwege de akoestiek en de galm het liefst op bijzondere locaties als kerken, industriële panden of boten. Dat is ook een sfeer die past bij de klankkleur van de plaat, opgenomen op ouderwetse tape in het Casa Cassette van stadgenoot Hermann Blaupunkt. "In die manier van opnemen zit een bepaald soort spanning, want je moet eigenlijk alle tapes die je maakt in één keer opnemen. Je kan geen foutjes maken en daarna inprikken, wat ze tegenwoordig doen. Dat charmeert mij. Er komt een rauwheid overheen, want er staan een hoop foutjes op. Die zullen mensen niet altijd als zodanig zien, maar ik wel. Dat kan soms irriteren, maar ik vind aan de andere kant dat de beste platen vol staan met foutjes. Dat is menselijk. Als alles perfect is dan boet je aan sfeer in."
Nostalgie, dat is een sentiment dat de muzikant wel aanspreekt. En dat hem regelmatig bevangt. "Zoals wanneer ik voorbij het oude huis van mijn opa wandel. Daar bij de voordeur hangt nog steeds dezelfde geur als vroeger. Daar ben je dan zo vaak geweest en nu zit er opeens één of andere toko. Dat vind ik dan gek. Bepaalde geuren en geluidjes blijven op die plek toch hangen. Die sensor daarvoor zit in mij, ik vind het mooi om daar over te schrijven."
Daarnaast zijn het juist de paradijsvogels die zijn schrijfsels bevolken. De mensen die niet op de gebaande paden wandelen, die door het schemerdonker gaan. "Het zijn allemaal een beetje zieligerds en creeps op deze plaat. Ik voel me aangetrokken tot de zwakken van de maatschappij, tot mensen die het kutgevoel hebben. Niet dat ik dat zelf heb, maar ik vind dat wel het meest interessante om over te schrijven. Meestal zie ik mensen op straat of kijk ik een film. Daar verzin ik dan veel bij. Al zullen mensen de karakters van de plaat toch wel ook op mij betrekken. Dat mogen ze natuurlijk. En stiekem zit er ook altijd wel iets van de schrijver zelf in. Het gaat verder niet allemaal heel diep en dat hoeft ook niet. Het moet te volgen blijven. Niet te poëtisch, wazig of wannabe. Van die huis-, tuin- en keukenpoëzie, dat hoort gewoon niet thuis in de muziek. "
Drempel
De grootste drempel die in de aanloop naar Koblenz opdoemde was voor Van Hulten het op de bühne brengen van zijn liedjes, moederziel alleen. "Het optreden in de Effenaar, toen ik mijn cd uitbracht, was doodeng. Toen was ik zo zenuwachtig dat ik bijna geen adem meer haalde. Ik heb er tegenop gezien om alleen op een podium te staan. Met z'n tweeën heb je toch een bliksemafleider. In je eentje moet je presteren, ben je erg bezig met hoe je overkomt. Misschien zou je dus kunnen zeggen dat het therapeutisch is. Ik voel me nu namelijk steeds meer in mijn element, in mijn eentje op een podium."
Nu, kort na de release van Koblenz, is Man From The South alweer bezig met zijn tweede soloplaat. Dat is echter niet het enige waar hij mee bezig is. Samen met Woody Veneman, met wie Van Hulten het folkrockduo Woody & Paul vormde, schaaft hij nu aan een plaat vol strakke gitaarmuziek, gedrenkt in sixtiesgeluiden en psychedelica. "Woody & Paul komt niet meer terug. Voor ons gevoel is het klaar. Heroes And Villains was gewoon een goede plaat, maar daar is bijna niks mee gedaan. Dan kun je er nog wel een keer een maken, maar voor ons heeft dat geen zin. We hebben er bijna niet mee gespeeld en bijna geen optredens gehad, ondanks dat we best goede recensies kregen, zo hoorde ik."
Lachend zegt hij: "Maar misschien zijn we te eigenwijs. Commercie is voor ons absoluut geen drijfveer. Het doel is een mooie plaat te maken waar je achter staat. Dat was het wat ons betreft. Maar misschien zijn wij niet te managen; het eerste nummer van die plaat vond het label niet vet en het management vond het ook niks. En wij wilden dat per se wel. En wij hebben die plaat betaald, dus wij bepalen wat er gebeurt. Niet één of andere flapdrol." Met een knipoog voegt Van Hulten daar aan toe: "Acht jaar geleden hadden we het een beetje gehad met al die slechte gitaarmuziek en wilden we terug naar de authenticiteit van het folky liedje. Ver de tijd vooruit, want nu is het hartstikke hip. Dus wie weet zijn we nu weer onze tijd vooruit."
http://www.kindamuzik.net/interview/man-from-the-south/man-from-the-south-de-sfeer-van-rauwe-imperfectie/23430/
Meer Man From The South op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/man-from-the-south
Deel dit artikel: