• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Lucinda Williams: altijd openhartig

An intimate evening with... Zo wordt Lucinda Williams' Europese tournee aangekondigd. Maar aan knusse avondjes doet het stoerste wijf uit de muzieksector niet. Toch klopt de titel want ontroerend persoonlijk is de countryrockzangeres altijd. Nieuwe vlammen en hun intiemste delen, verloren liefdes of broers en bovenal haarzelf: Lucinda ontziet niemand. "Dat alles perfect of stabiel zou zijn: dat kan sommige mensen overkomen, maar mij niet."

Tekst: Dirk Verhoeven

Publicatiedatum: 31 mei 2013

"Al mijn songs beginnen bij mij thuis aan de keukentafel. Ik en een taperecorder. Schrijven en opnemen. Ik heb nu de Zoom, een geweldig digitaal apparaat waarmee je kan filmen en opnemen. Ik zet het op band en vervolgens op cd. Voor het eerst heb ik die Kitchen Tapes uitgebracht, voor de lol, bij de luxe editie van mijn laatste plaat Blessed, omdat de kwaliteit zo verbazingwekkend goed was. Mijn bandleden krijgen die tapes als eerste, om er een beetje bekend mee te raken, voordat ik met ze de studio in ga. Ik ben niet een artiest die met veel verwachtingen binnenkomt. Ik heb een paar muzikale ideeën en zie verder wel wat er gebeurt. Wel denk ik in 'albums', dat gebeurt niet veel meer. Maar zo noemden we dat voorheen: niet een bundeltje songs, maar een geheel waarin nagedacht is over de sequenties. Ik hou van atmosferische muziek. Ik ben gek op John Cale, op Nick Drake. Hij bouwt knap sfeer, recent leerde ik 'River Man' kennen. Ik kan in soundscapes meer spanning en duisternis brengen dan in mijn rocksongs zou lukken."

Genoeg shit
"Mijn liedjes zijn reacties op gebeurtenissen in mijn persoonlijk leven. Niet alleen gaan ze over verloren en nieuwe liefdes. 'Are You Alright?' en nieuw nummer 'I Don't Know How You're Livin'' gaan over mijn rondzwervende broer. Ik vraag me erin af hoe het met hem gaat, waar hij is, ik heb hem in geen tien jaar gezien. Ik verken gebieden buiten het amoureuze: familiegebeurtenissen en wereldkwesties. Geloof me, bang dat de inspiratie opgaat ben ik totaal niet. Dat alles perfect of stabiel zou zijn: dat kan sommige mensen overkomen, maar mij niet. Het hangt ook van je perspectief af, ik ben altijd en in de eerste plaats een artiest. Er zullen dan ook altijd zaken zijn die mij inspireren. Ik ben daar dankbaar voor. Het zou verschrikkelijk zijn die inspiratie te verliezen."

"Onderdeel van een goede songschrijver zijn, van het vakmanschap, is in staat zijn je persoonlijke gevoelens meer universeel te maken, zodat ze voor elke luisteraar begrijpelijk zijn. Hoe ik dat voor elkaar krijg, kan ik niet precies uitleggen. Daar komt veel intuïtie bij kijken en erachter komen door het te doen. Mijn vader is dichter, ik heb veel van hem geleerd. Hij was mijn mentor, gaf kritiek en suggesties. Hij heeft me een aantal basics geleerd over wat níét te doen. Val niet terug op dezelfde clichés die je veel hoort in liedjes, zoals 'the moon in June' en 'the stars in your eyes'. Probeer hetzelfde te zeggen op een andere manier."

Octopus en palingen
"We konden het ons ditmaal niet veroorloven de hele kit and caboodle mee op tour te nemen. Het enige verschil met de tournee rond Little Honey is dat ik om economische redenen mijn drummer niet bij me heb. Mijn drummer is nog altijd Butch Norton die eerder in de band EELS speelde. De nieuwe shows zijn echter wat onttakeld en alleen met gitarist Doug Pettibone en bassist David Sutton. We mixen het toch aardig door elkaar, want ik speel zelf regelmatig elektrische gitaar, David doet dat ook en speelt daarnaast pedal steel. We krijgen het dus nog steeds voor mekaar een beetje te rocken, zelfs zonder drummer. Er is geen extra focus op de ballads. We doen eigenlijk dezelfde songs die we als band spelen. We beëindigen de avond met stevig rockwerk als 'Change the Locks' , 'Honey Bee', 'Joy' en een stel bluessongs."

"Ik ben geen superster, maar aan beide kanten van de oceaan redelijk succesvol. Ik heb nog steeds fans van het eerste uur, van dertig jaar terug. Na mijn countryrockende doorbraak Car Wheels on a Gravel Road kwam het compleet andere, spaarzamere Essence. Dat snapte niet iedereen. Maar er zijn veel muzikale kanten aan me die eruit moeten, om door te kunnen blijven gaan. Europees publiek lijkt meer open te staan voor niet-commerciële muziek. In Europa wordt niet zo gehangen aan wat er op de radio komt en wat de laatste trend is. Muziek is bij jullie toch minder hevige big business. Amerika lijkt wel één grote 'ondernemingsoctopus', die met zijn tentakels uithaalt en overal aanzit waar het af moet blijven. Rijd ik door Zweden, genietend van de oude cultuur, zie ik een Kentucky Fried Chicken. Neeneenee! Ik wil het goede deel van het Amerikaanse Zuiden representeren, maar het zou zo gezond zijn als iedereen en met name Amerikanen meer reizen en een meer mondiale blik op de wereld krijgen. Het doet je beseffen hoeveel we verschillen maar dat we allemaal dezelfde gevoelens en wensen hebben."

http://www.kindamuzik.net/interview/lucinda-williams/de-altijd-openhartige-lucinda-williams/24033/
Meer Lucinda Williams op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lucinda-williams