• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

LOU RHODES: ALS EEN FENIKS UIT DE AS HERREZEN

Elf jaar lang was ze het gezicht van Lamb met haar onpeilbaar mooie stem. Op het beklijvende en erg persoonlijke Beloved One zette Lou Rhodes recent echter radicaal een streep onder haar verleden. Een intiem gesprek met één van de meest oprechte en innemende persoonlijkheden uit de muziekwereld.

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 16 juni 2006

Als luisteraar is het bij het horen van Rhodes’ teksten moeilijk géén krop in de keel te krijgen. Indertijd met Lamb slaagde ze er al als geen ander in de koude rillingen als stroomstoten door je lijf te jagen. Op haar aangrijpend solodebuut is het al niet anders.

Het is wel te horen dat het Lou Rhodes de laatste anderhalf jaar dan ook niet bepaald voor de wind ging. Er was niet alleen de breuk met haar muzikale partner Andy Barlow, ook haar huwelijk liep op de klippen. “Now every dream we ever had has turned to stone/You'll never know the rivers that I cried” zingt ze in ‘Treat Her Gently’. Slik!

Het drukke stadsleven zegt Rhodes in de zomer van 2004 vaarwel. Ze trekt zich terug in Ridge Farm, een commune verenigd op het platteland van Surrey. Deze commune is gevestigd in een fascinerend 17e eeuws bouwwerk, omgeven door ettelijke hectares natuur. De artieste leeft er sindsdien met haar twee kinderen en koestert het gezelschap van talloze kippen, paarden en kleinvee van divers allooi. In haar nieuwe habitat ontdekt ze een “emotionele rijkdom die met geen woorden te beschrijven valt.”

Doordat Lou Rhodes erg op haar privacy is gesteld, lijkt een interview lange tijd geen sinecure. Tot op een druilerige donderdagmiddag in mei eindelijk het verlossende nieuws komt en de telefoon overgaat. “Goed, dank je!” antwoordt ze als ik haar vraag hoe het met haar gaat. “Ik ben aan het genieten van een weekje rust, hoewel dat met twee kleine kinderen alweer relatief is. (lacht) ‘s Morgens breng ik ze naar school, ‘s avonds haal ik ze weer op. Tussendoor speel ik wat gitaar hier op het platteland en nieuwe nummers schrijven natuurlijk, véél nieuwe nummers.”

De eerste solo-optredens zijn inmiddels achter de rug, hoe zijn die verlopen?
“Ik ben behoorlijk opgetogen over de eerste shows. Het publiek luisterde keer op keer erg aandachtig en hield zich erg op de vlakte, hetgeen een zegen is als je ingetogen en gevoelige akoestische folknummers brengt. Ik ben nu aan het genieten van een weekje rust, hoewel dat met twee kleine kinderen alweer relatief is (lacht). ‘s Morgens breng ik ze naar school, ‘s avonds haal ik ze van school en tussendoor speel ik wat gitaar hier op het platteland. En nieuwe nummers schrijven natuurlijk, veel nieuwe nummers.”

Het lijkt allesbehalve evident om zulke fragiele en intieme songs prijs te geven voor een paar honderd wildvreemden?
“Het is inderdaad een drempel waar je even overheen moet. Anderzijds zijn de songs van Lamb ook al vrij emotioneel geladen. In die zin is het materiaal van Beloved One niet wezenlijk verschillend. Waar die teksten vroeger nog enigszins gemaskeerd werden door het technologische gedeelte van Andy, zijn nu enkel mijn akoestische gitaar en stem te horen. Geen sequencers of zinderende bassen meer dus. Hetgeen ik nu doe, sluit perfect aan bij wie ik ben, terwijl er bij Lamb toch een bepaalde barrière was tussen de Lou op het podium en die ernaast. Ik ben inderdaad langzamerhand gaan beseffen hoeveel ik geef tijdens de concerten. Het is me evenzeer duidelijk geworden dat dit gewoon de enige manier is waarop het voor mij werkt.”

Met welke Lamb-song(s) kun je je het beste vereenzelvigen?
“Los van het feit dat het onze grootste hit is toch ‘Gabriel’. Het kostte heel wat van mezelf om zo’n persoonlijke song te schrijven. Daarnaast zeker ook ‘Till the Clouds Clear’ van het laatste album. Een haast profetische song, zo blijkt nu. Het was min of meer de voorbode van wat er me te wachten stond, namelijk facing your demons”.

Eén van de nieuwe songs heet In’lakesh. Wat betekent dat’?
‘In’Lakesh’ is een woord uit de Mayacultuur en betekent letterlijk ‘Jij bent de andere Ik’. Het is een heel mooie beschrijving voor het vinden van iemand die je andere Ik belichaamt en je compleet maakt.”

Deze plaat is het verhaal van enkele minder aangename gebeurtenissen die je leven nogal bruusk door elkaar geschud hebben. Hoe ben je er uiteindelijk in geslaagd uit dat diepe dal te klauteren en die neerwaartse spiraal om te buigen?
“Er zijn nu eenmaal momenten in een mensenleven dat het allemaal niet zo best gaat. Die dieptepunten zorgen ervoor dat je nogal onzacht in aanraking komt met jezelf. Velen zoeken hun heil dan in drank en drugs. Het is wel heel erg rock-’n-roll hoor, maar die levensstijl heb ik altijd verafschuwd. Ik ben tenslotte ook moeder van twee kleine kinderen die je de hele dag door nodig hebben en je aandacht opeisen. Het heeft totaal geen zin om te vluchten voor problemen. Nee, je moet de confrontatie met jezelf durven aangaan en de realiteit voor ogen houden. Geleidelijk naar oplossingen proberen te zoeken. Vergelijk het met een feniks die langzamerhand uit de as herrijst. In die zin was het laatste halfjaar echt louterend: ik heb mezelf teruggevonden.”

Of zoals je zingt in ‘Each Moment New’: “Don’t underrate simplicity/So I stripped my life away and try to live each day by day.” Je voegde de daad bij het woord en trok je geruggensteund door je twee kinderen in een camper terug op het platteland.
“Daar zullen mijn hippieroots wel voor iets tussenzitten. Ik ben dergelijke basisprincipes altijd zeer genegen. Elke dag op een andere plaats ontwaken, ver weg van alle drukte. Ik kan het iedereen aanbevelen!”

http://www.kindamuzik.net/interview/lou-rhodes/lou-rhodes-als-een-feniks-uit-de-as-verrezen/13169/
Meer Lou Rhodes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lou-rhodes