• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Interview Leon Verdonschot: Denvis, friet en rock-'n-roll

Leon Verdonschot is niet de geestelijke vader van Denvis, de kleurrijke Brabantse rock-'n-rolldiva met een piemel wiens levensverhaal Denvis. Een Rockroman onlangs openbaar is gemaakt. Nee, Denvis bestaat echt en Verdonschot is zijn biograaf. KindaMuzik sprak Verdonschot over zijn fascinatie door Denvis' hang naar extremen, de rol van de snackbar in het zuiden des lands en de punk-attitude van André Rieu.

Tekst: Christiaan de Wit

Beeld: Renate Beense

Publicatiedatum: 22 oktober 2009

Leon Verdonschot reist graag per trein, dus ontmoet KindaMuzik hem pal tegenover Amsterdam Centraal in Café Dwaze Zaken, een gelegenheid die het midden houdt tussen een kroeg en een godshuis. Niet echt rock-'n-roll dus, maar wel gezellig. Onder het genot van een Lieveheersbeestjescocktail steekt Verdonschot van wal over zijn eerste ontmoetingen met Denvis, de hoofdpersoon in zijn laatste roman.

Vol gas je dromen achterna
"Ik heb Denvis een jaar of drie geleden voor het eerst gesproken toen ik bezig was met een artikel voor de Nieuwe Revu. Hij vertelde me toen dat hij precies was geworden wat hij als kind altijd wilde zijn: een rockster. Dat vond ik grappig, want hij was op dat moment bezig met een tour die niet zo'n succes was en je zou dus net zo goed kunnen zeggen dat zijn droom helemaal niet was uitgekomen. Denvis leek wel de hoofdrolspeler in zijn eigen Trumanshow (film met Jim Carrey, CdW). "

"De keer daarna sprak ik Denvis via de telefoon en stond hij op het punt om bij wijze van openingsstunt voor een show in Zürich naakt uit een taart te springen (de eerste passage in het boek, CdW). Toen wist ik: naar zo iemand ben ik op zoek! Ik ga mijn rockroman baseren op het leven van Denvis."

Met Denvis in het bubbelbad
"Toen Denvis akkoord ging met zijn rol in het boek zei ik: 'Ik heb twee weken van je tijd nodig om je beter te leren kennen. We gaan op reis. Jij mag kiezen waar we naartoe gaan en ik betaal je ticket'. Toen kreeg ik opeens een e-mail met als onderwerp 'Onze reis'. Ik verwachtte dat Denvis Frankrijk of Texel zou uitkiezen, maar het werd Singapore. 'Waarom in godsnaam Singapore?', vroeg ik hem. 'People know me there, antwoordde hij toen.

Denvis was wel eens op tournee geweest in Singapore, en hij was ervan overtuigd dat de mensen daar zijn kop nog kenden. Het was grappig. Denvis zei iedereen gedag, en iedereen keek dan verbaasd op zonder hem te herkennen.

Denvis vond het prachtig in Singapore. Zaten we in een bubbelbad op een eiland dat een eindje weg van de kust lag, dan zei hij tegen iedereen die in de buurt kwam: 'Stil! We zijn aan het werk!'. En tja, daar had hij natuurlijk ook gelijk in."

De boertige muziekbeleving in het zuiden des lands
"De meeste reacties op Denvis. Een Rockroman waren positief. Maar als ze negatief waren, dan had dat vaak te maken met een afkeer van het hoofdpersonage. Ik vind rare mensen eigenlijk al bij voorbaat leuk. Zo'n recensent niet, die vindt Denvis een boer en een luie flikker. Maar dat boertige, dat hoort nou eenmaal bij de muziekbeleving in het zuiden."

"Net zoals dat bij iedereen in het zuiden het geval is speelt de snackbar een grote rol in het leven van Denvis. Denvis werkte vroeger in een frituur met een ingebouwde videotheek. Nou had ik van die geweldige combinatie ook nog nooit gehoord, maar die frietcultuur vind je overal in Brabant en Limburg. Iedereen gaat daar op zaterdag in de frituur eten. Je ziet dan hele families uit bakjes eten. De frietbeleving is in het zuiden dan ook heel anders dan in het noorden. In de Randstad zien frietbakjes er heel netjes uit. Ze hebben aparte vakjes voor de mayo. Daar snapt een Limburger helemaal niks van. In Limburg is trouwens nog niets te merken van de dalende populariteit van de snackbar. Het is het laatste bastion van veel en vet eten."

On-Nederlandse branie
Niet alleen in zijn boertigheid is Denvis anders dan anderen; dat geldt ook voor de grootsheid waarmee hij de dingen aanpakt. "The Spades, zijn vroegere band, bestond uit vijf schurkenkoppen die stuk voor stuk mega-ego's hadden. De groep hing met stunts aan elkaar. Zo stonden er op hun eerste albumhoes vijf negers terwijl de bandleden allemaal blank zijn. Kijk, op die manier wordt zo'n eerste optreden natuurlijk wel spannend."

"Het oerpunkmotto dat The Spades hadden, dat is natuurlijk wel atypisch voor Nederland. De meest gangbare opvatting is hier nog altijd 'Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'. Kijk maar naar bands met internationale ambities als Moke en Kane. Dat zijn toch wel de meest beschimpte bands van Nederland. En ook André Rieu is zo'n voorbeeld. Die werd in het begin keihard uitgelachen met zijn viool. Maar hij is echt rete-ambitieus. Dat decor van hem, daar komt echt heel veel ijs aan te pas, ook in een heet land als Australië. En dan neemt hij altijd zijn eigen Limburgse crew mee. Da's heel punk."

Breed publiek
Ook de biograaf van Denvis houdt ervan om grootschalig te werk te gaan. "Ik heb maar heel even voor muziekbladen geschreven en daarna altijd voor meer algemene media. Dan maakt het niet uit of een band heel klein of iets minder klein is. De muziek is dan sowieso altijd nieuw voor de lezer. Ook Denvis. Een Rockroman is voor een breed publiek geschreven. Als het alleen door fans van Denvis en The Spades zou worden gelezen, zou ik dat als een mislukking ervaren."

http://www.kindamuzik.net/interview/leon-verdonschot/denvis-friet-en-rock-n-roll/19319/
Meer Leon Verdonschot op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/leon-verdonschot