Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Kaiser Chiefs mag dan niet het meest enerverende bandje uit de Engelse rockklas zijn, een van de populairste en bestverkopende is het wél. Drie miljoen stuks gingen er van debuutplaat Employment de deur uit. Zelfs regelneef, vaderfiguur en bassist Simon Rix wordt wat zenuwachtig van de verwachtingen, terwijl de overige ‘Chiefs’ juist nu zijn hulp hard nodig hebben.
Exit Parva
Van indiegroepje naar festivalafsluiter in nog geen twee jaar. Het uit Leeds afkomstige Kaiser Chiefs heeft het nooit kunnen dromen. Uit pure wanhoop veranderen ze een paar jaar geleden hun bandnaam van Parva naar Kaiser Chiefs, om ‘opnieuw te beginnen’. “We moesten wat’, zegt Rix. “Ik ken Nick en Peanut al van voor de middelbare school. We maakten al zolang muziek, maar we hebben toen nooit echt door kunnen stoten. Ik denk dat we in die tijd te weinig gefocust waren. Niet gestroomlijnd genoeg. Met de verandering van onze naam wilden we ook aangeven dat het nu serieus werd. We hebben nu echt een eigen sound in handen.”
Marketing slachtoffers?
Klinkt simpel, maar is de enorme omwenteling niet te wijten aan veel meer aspecten? Bijvoorbeeld leeftijd? Wie de clips van Kaiser Chiefs goed bekijkt ziet een groep zelfverzekerde dertigers staan. Jongens die niet meer te vangen zijn met een simpel marketing praatje en zich zeker niet voor het karretje laten gespannen van een grote platenmaatschappij.
“We zijn inderdaad niet te beïnvloeden. Wij trekken vanaf onze eerste successen een duidelijk en zakelijk plan. Er zijn leden met kinderen en relaties, daar houden wij rekening mee. Ook muzikaal gaan we zorgvuldig te werk. We nemen niet het eerste beste liedje op, weten wat er nodig is en zijn niet snel tevreden. Ook de klassieke val van een slechte ondoordachte en snelgemaakte tweede plaat hebben wij gepoogd te ontlopen. Onze volwassenheid brengt veel gemakken met zich mee.”
Geen cocaïne voor Kaiser Chiefs
Een contradictie als je het vergelijkt met de huidige stroom Britse band. Het wordt immers jonger en jonger. En de problemen zijn niet van de lucht. Het gros van de Engelse indietoppertjes komt niet veel verder dan een handjevol singles. En lukt het toevallig om een volledig plaatje af te leveren, dan spelen er wel weer andere problemen op. Zo kan de piepjonge Kyle Falconere van The View de komende maanden fluiten naar een Amerikaans visum vanwege cocaïnebezit. Zal moederlief leuk vinden. En die Amerikaanse doorbraak moet dus nog even op zich laten wachten. De Kaiser Chiefs razen ondertussen gewoon door.
“Wij gaan lekker in Amerika. Naar aanleiding van Employment zijn we er al een keer of zes geweest en zijn zeker van plan om dit te gaan verdubbelen de komende jaren. Niet dat we Engeland niet meer zien zitten, maar onze populariteit heeft hier echt behoorlijke vormen aangenomen. De rest van de wereld gaat nu even voor. De festivals in Europa zullen ons ook weer massaal mogen verwelkomen.”
Festivals: inderdaad dé plek voor de Kaiser Chiefs. Deze Engelsen behoren ook tot de kleine groep bands die beweert de grote festivals echt leuker te vinden dan ‘clubshows’. “De chemie die wij op kunnen bouwen met het publiek op zomerfestivals is fantastisch. Onze muziek leent zich er perfect voor. Ook bezoekers die onbekend zijn met onze liedjes kunnen prima meedeinen in de menigte en een toffe feesttijd hebben. Totaal anders als bij een band als Bloc Party. Die jongens zijn zó ontzettend serieus. Vier depressieve pubers als je het mij vraagt.”
Feestband
Depressief misschien, maar Bloc Party is wél een van de weinige bands die momenteel moeite doet om met iets meer aan te komen dan thema’s als drank, drugs en lekkere wijven. Niet dat de Kaiser Chiefs geen affiniteit hebben met maatschappelijke onderwerpen, maar de heren uit Leeds staan toch vooral bekend als feestband.
“Ik weet niet hoe het in Nederland zit, maar in Engeland is de term ‘feestband’ echt een scheldwoord. Je vindt het daarom ook vast niet erg dat ik het niet met je eens ben?” Maar de grote populariteit op festivals, waar toch vaak een jolige dronken partyvibe hangt, bevestigt dit toch?
“Ik ontken ook niet dat er een dosis humor in onze muziek zit. Onze zanger kan een behoorlijke polonaise met het publiek bouwen. Het gaat alleen om het woord ‘feestband’. Ik haat dat.” Op de vraag wat dan een geschikte omschrijving van het fenomeen Kaiser Chiefs is, heeft Rix een kleine dertig seconden bedenktijd nodig, om dan zonder aarzelen met een prachtige strofe voor de dag te komen: “Kaiser Chiefs is de Monty Python van de rock-‘n-roll.” Hoppakee.
De meest volwassen volwassene
Hij zou een marketingman kunnen wezen, die Rix. Zo weloverwogen smeedt hij zijn antwoorden. Bijna gelikt klinken zijn praatjes. Hij is dan ook de regelneef van Kaiser Chiefs. Het zakelijke gebeuren van de band is zíjn domein. Een bassistentrekje noemt hij het: “Ik ben het meest volwassen van ons groepje volwassenen. Zakelijke besluiten kan ik doorgaans het beste doorzien. En dat gaat ver terug. Al voor de ‘Chiefs’ eigende ik mij die taken toe. De bassist heeft muzikaal misschien het minste te doen; dat is over het algemeen toch het beeld. Misschien probeer ik dat beeld te veranderen door extra taken op mij te nemen.”
Iets waar hij niet op wil antwoorden zijn vragen over populariteit. Sterker nog, het ergert hem zelfs. Alsof het Rix logischerwijs niet beïnvloed zou hebben. Drie miljoen verkochte albums, dat moet toch lekker voelen? Dus, geniet je nou niet van je succes, Rix? Een pijnlijke stilte valt - het duurt lang, heel lang. Hij lijkt de hoorn op de haak te hebben gesmeten, maar het tegendeel blijkt waar wanneer hij op wrange toon “nee” over zijn lippen perst. En de verbinding dan toch verbreekt.
http://www.kindamuzik.net/interview/kaiser-chiefs/wij-zijn-de-monty-python-van-de-rock-n-roll/14988/
Meer Kaiser Chiefs op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kaiser-chiefs
Deel dit artikel: