• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Josh Ritter en de onbegrepen boosheid van een gezellige optimist

Met een vollere sound zal Ritter in mei ook onze kant op komen. Hij is namelijk helemaal gek van de bandleden die hij nu om zich heen heeft verzameld.

Tekst: Rik Annema

Publicatiedatum: 14 mei 2006

Wat stond hij te lachen in Paradiso toen ik hem voor het eerst zag. Met een ongekend positivisme wist Josh Ritter de Amsterdammers voor zich te winnen. Hij speelde die avond het voorprogramma van Damien Rice. Josh was alleen beter, tijdlozer en charismatischer. De tweede keer zag ik hem in Groningen. En ook daar weer die lach. Werkelijk anderhalf uur heb ik met verbazing gekeken naar zijn spel, geluisterd naar zijn kleine verhaaltjes en genoten van zijn uitstraling. De derde keer zag ik hem niet, maar kon ik wel een half uur met hem bellen. En wat denk je? Lachen natuurlijk.

Anders had ik niet van Josh Ritter verwacht. Genieten van het leven kan hij overal, zonder daar maar enige inspanning voor te leveren. Zijn nieuwe plaat, genaamd The Animal Years, klinkt dan ook ontspannen, terwijl dit toch de eerste plaat is waarop hij zich laat bijstaan door een band. Op zijn vorige twee albums begeleidde hij zich voornamelijk zelf. Dat leverde mooie, rustige akoestische liedjes op die in het verlengde liggen van een artiest als Leonard Cohen, iemand waarmee hij ook zijn poëtische inslag deelt.

Op de nieuwe plaat is dat dus anders. Volgens velen is Ritter echter een rasechte protestzanger geworden. Iets waar hijzelf helemaal niks mee kan. Ritter: “Protestnummers kunnen mooi zijn hoor, en ook erg krachtig. Maar het grote probleem van dat soort liedjes is de enorme snelheid waarmee ze gedateerd raken. Ze zijn soms een jaar, maar meestal korter interessant. Ik weet wel waardoor het komt, dat protestzanger gedoe. ´Girl in the War´ van mijn nieuwe album refereert aan de oorlog in Irak. Maar ik heb het wel op zo´n manier gebracht dat het houdbaar zal blijven. Ik heb mijn helikoptervisie erop los gelaten en geen kant gekozen. In een oorlog lijdt namelijk iedereen. Een kant kiezen is zinloos.”

Eigenlijk was Josh Ritter van plan wetenschapper te worden. Hij zat op de universiteit, maar voelde zich nooit echt ergens op zijn plaats. Niet dat hij zich slecht voelde, maar het gevoel dat hij zijn levensdoel nog niet gevonden had, knaagde wel aan de Amerikaan. Alles veranderde toen hij zijn eerste plaatjes kocht op een studiereis. Eentje van Johnny Cash en eentje van Bob Dylan. Dit werkte inspirerend: het eerste dat Ritter toen moest hebben was een gitaar. Toen hij die eenmaal had nam zijn toekomst een onverwachte, maar mooie wending. Het songschrijven zat er namelijk vanaf de eerste aanraking met de snaren direct in. Daar was hij dus al die tijd naar op zoek geweest.

Hij bleef nog even hangen op de universiteit, maar wisselde van studie van neurowetenschappen naar Amerikaanse muziekgeschiedenis. Later verhuisde hij voor een tijdje naar Schotland om zich daar te verdiepen in de folkmuziek. Maar het zelf willen creëren kreeg al snel de overhand. In 2000 nam hij zijn eerste plaat op. Een kleinschalig, in eigen beheer uitgebracht werkje dat hij vooral verkocht tijdens zijn optredens. In een klein autootje reed hij Amerika door .

Nederland staat hem dan ook positief bij. Dat was namelijk het eerste land waar hij in een mooie grote tourbus doorheen mocht trekken. Een enthousiaste Ritter: “Geweldig was dat. Toen hoefde ik eindelijk zelf niet meer de chauffeur te zijn. Dat bevalt wel goed, lekker doorzakken enzo, haha...”

Daar houdt hij van: lekker feesten en doorzakken: “Ja, ik zie mezelf dit over twintig jaar nog wel doen. Dat lijkt me het allermooiste zelfs. Ik hou van toeren. Ik hou van de vele verschillende steden en dan vooral het ontbijt dat in elke plaats toch net weer even anders is. Verder vind ik het lekker om wat in musea rond te hangen en ‘s avonds lekker liedjes te spelen.”

Op mijn vraag of hij zijn nieuwe plaat ook zo relaxt in elkaar heeft gesleuteld als zijn houding doet vermoeden, reageert hij echter met een volmondig ´nee´. “Er waren zelfs momenten dat ik helemaal niet tevreden was over mijn nieuw geschreven liedjes,” vertelt Ritter. “Ik vond dat ze stuk voor stuk een nare bijsmaak hadden. Er zat veel boosheid in, een soort van boosheid waar ik helemaal niet om kon lachen. Ik moet wel kunnen lachen om mijn eigen liedjes. Ze moeten mij een goed gevoel geven en dat deden ze niet. Geen idee waar die boosheid vandaan kwam. Erg vreemd. Uiteindelijk heb ik besloten om gewoon door te schrijven en vooral niet teveel na te denken over mijn teksten. Ik moest zeggen wat ik te zeggen had, dat is alles. Dat heeft uiteindelijk gelukkig toch gezorgd voor een album waar ik heel trots op ben.”

Het album verschilt dus ook muzikaal behoorlijk van de voorgaande drie. The Animal Years is rijkelijk aangekleed met piano, drums, orgeltjes en andere tierelantijntjes. Na een aantal van de nummers ook al eens in gestripte versie live te hebben gehoord kwam dit op mij toch redelijk onwennig over. “Dat snap ik best,” antwoordt Ritter begripvol. “Ik schrijf alle liedjes op mijn akoestische gitaar en zo speel ik ze live ook vaak. Dat heeft een bepaalde intimiteit die erg goed voelt. Ik wilde op mijn nieuwe album alleen niet weer zo gitaargericht bezig zijn. Dat begint op een gegeven moment te vervelen, vooral als je in de studio wel de mogelijkheden hebt tot meer. Ik denk ook dat ik op mijn komende platen meer en meer de Nick Cave kant op zal gaan, naar een vollere sound.”

Met die vollere sound zal Ritter in mei ook onze kant op komen. Hij is namelijk helemaal gek van de bandleden die hij nu om zich heen heeft verzameld. Ritter: “Ik vind het zo ontzettend mooi om met ze te spelen. Zelfs de oefensessies zijn een feestje. De bandleden vullen mij perfect aan en de bandsfeer ligt mij eigenlijk ook wel. Al schrijf ik de nummers uiteraard nog wel allemaal zelf, alle extra inbreng is voor hun rekening.” Zijn medemuzikanten zullen ook wel blij met hem zijn, als Ritter tenminste in het dagelijks leven net zo leuk is als aan de telefoon. Hij praat maar door, over van alles en nog wat. Niks is hem teveelgevraagd en arrogantie is in de verste verte niet te bekennen. Een geweldige gozer dus, die je voor je eigen bestwil op zijn Nederlandse concerten in mei gewoon moet gaan bekijken .

http://www.kindamuzik.net/interview/josh-ritter/josh-ritter-en-de-onbegrepen-boosheid-van-een-gezellige-optimist/12838/
Meer Josh Ritter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/josh-ritter