• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Vrienden maken met Jenny Lewis

Het is in de winter van 2005 dat Jenny Lewis menig luisteraar inpakt met haar warme Rabbit Fur Coat, een folky plaat die je als een perfect zittende countryfolkjas om je heen kan slaan. The Watson Twins doen niet mee op de meer rockende opvolger Acid Tongue, maar in Elvis Costello, M. Ward en vriendje Jonathan Rice heeft Lewis niet de minste vervanging gevonden. "Luisteraars willen toch dat stukje starfuckery."

Tekst: Dirk Verhoeven

Publicatiedatum: 15 september 2008

Met haar band Rilo Kiley heeft Jenny Lewis haar popjaren verzilverd. Under the Blacklight krijgt in de zomer van 2007 louter lovende kritieken en men vergelijkt het al evenveel met het werk van Fleetwood Mac. Bang dat haar solowerk naar haar bandpraktijken zal klinken is Lewis niet: "Onvermijdelijk zal deze plaat naar Rilo Kiley klinken. Net zoals bij die band zijn het op Acid Tongue mí­jn nummers. Daarnaast speelt ook nog eens bandlid Jason Boesel mee. Toch heb ik het idee dat dit album op zichzelf kan staan."

Evenmin is de zangeres uit Los Angeles bang dat haar publiek door de batterij aangetrokken, gerenommeerde muzikanten zal denken dat ze niet in haar eentje een plaatje maken kan. "Die medewerking verliep natuurlijk. Ik ken veel muzikanten en heb het geluk met een grote groep bevriend te zijn. M. Ward en Zooey Deschanel zie ik regelmatig. En nu ja, Elvis Costello kende ik van allen het minst, maar ook hem had ik al wel een paar keer eerder ontmoet. Maar het is zeker zo dat luisteraars toch dat stukje starfuckery wel willen."

Tragische verhalen
"The Watson Twins hebben onlangs een eigen plaat uitgebracht en zijn daarmee op tour. Ik heb het idee dat ze liever hun eigen muziek maken en meer willen dan puur en alleen dienen als mijn achtergrondgroepje. De muzikanten die ditmaal meedoen hebben met mij naar van alles geluisterd voor ideeën bij het maken van dit album: Grateful Dead, Dr. John, JJ Cale... Vrouwelijke performers die ik waardeer zijn Tammy Wynette en Lucinda Williams. Wat me aan hen aanspreekt is het drama in hun liedjes en de mogelijkheid om dat in die nummers te vervoeren. Het zijn tragische verhalen die ze zingen."

"Ik wilde deze plaat niet per se minder country maken. Ik wilde vooral dat het harder rockte, dat er meer upbeat nummers op zouden komen dan op Rabbit Fur Coat. Veel van de nieuwe liedjes zijn ontstaan bij de vorige tour, om live energieker en boeiender over te komen. Die energie van het podium wilde ik naar de studio overbrengen."

Qua zang zoekt Lewis het op deze tweede beduidend meer in de hogere, vrouwelijkere regionen. "Ik denk dat de nummers stuk voor stuk aangeven welke toonhoogte ze moeten hebben. Je kunt een goede song schrijven, maar dan moet je hem nog goed kunnen zingen, anders blijft er niks van over. Daarom zet ik bij sommige nummers hoog in. Ik ben onlangs bevriend geraakt met Gillian Welch, zij heeft het altijd over: is het singable?"

Muziek en misdaadfilms
Niet alleen de muziek, maar ook de teksten zijn op Acid Tongue wat venijniger dan op de eerste soloplaat. Voorbeelden daarvan zijn tracktitel 'Jack Killed Mom' en de duistere liedregels in 'Carpetbaggers', het duet met Costello, zoals: " I'm going to rob you blind (woo-hoo)."

"Mijn belangstelling was altijd al op het donkere gericht. Ik kijk het liefst naar misdaadseries op televisie. Mijn liedjes zijn een soort therapie voor me. Onbewust kunnen ze uit me komen en na een nacht slapen weet ik dan pas waar een liedje dat ik geschreven heb echt over gaat. In mijn dagelijkse leven ben ik vrij slecht in communicatie, maar daar heb ik in mijn liedjes geen last van. Ik kan vrij direct zijn. Het is zelfs meerdere malen voorgekomen dat bekenden me confronteren en vragen of een nummer over hen gaat en ja, dan volgt daarop soms weer een anti-song van hun hand."

Jenny Lewis laat haar album voorgaan door een frisse promomethode. "Ik ben een gewoontemens. Ik noem mijn platen naar het eerste nummer wat ik af heb, dus vandaar de titel Acid Tongue. We filmden in de studio het maken van dit nummer. Mijn peetvader Jerry is nogal een excentrieke man, hij was erbij en bedacht het call-a-number-concept. Je kunt een nummer bellen en hoort dan het liedje op de voicemail. Het klonk nogal shitty, dus ik zal het bij andere tracks niet weer doen, haha."

http://www.kindamuzik.net/interview/jenny-lewis/vrienden-maken-met-jenny-lewis/17471/
Meer Jenny Lewis op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jenny-lewis