• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Hot Chip: meer vragen dan statements

Met de pas verschenen vierde langspeler One Life Stand profileert Hot Chip zich nadrukkelijk als een allround popgezelschap. Minder lofi geproduceerd en met een palet aan nieuwe geluiden klinkt de band frisser dan ooit. "Het is wellicht harmonieuzer en melodieus interessanter dan eerst en hopelijk klinkt het completer en zekerder van zichzelf."

Tekst: Roberto Lobosco

Publicatiedatum: 13 maart 2010

Het jaar zonder toeren heeft ze goed gedaan. Wat heet, het leverde hen prompt het kersverse One Life Stand op. Hot Chips vierde album, zoals altijd geschreven, geproduceerd en gezongen door Alexis Taylor en middelbareschoolvriend Joe Goddard. Maar waar de twee voorheen de nummers meestal samen schreven, zijn de nummers nu individueler tot stand gekomen. "De onderwerpen zijn gebleven, maar we zijn nu meer uitgesproken", zegt Taylor, verreweg de kleinste van het stel. "Doordat we niet toerden, waren we gewoon thuis en hadden we meer tijd voor onszelf. Daardoor zijn de nummers veel meer óf van Joe óf van mij dan onze oude nummers, wat voornamelijk dialogen tussen ons zijn. Alleen thuis kon ik een idee ook eens helemaal voltooien in plaats van een beginnetje maken en het dan in de groep gooien. Daardoor is het veel duidelijker waar de liedjes over gaan."

Nooit directe euforie
Die liedjes gaan meestal over liefde en vriendschap. In de door Taylor geschreven nummers komt duidelijk naar voren dat hij een tijdje terug eindelijk de vrouw van zijn dromen heeft ontmoet. Met als meest uitgesproken voorbeeld de titelsong, waarin hij haar vraagt zijn one life stand te worden. "Het gaat altijd over mijn plek in de wereld", zegt Taylor. "Ik zal nooit politiek getinte songs schrijven. Het is al moeilijk genoeg om eenduidig over jezelf te zijn. Bovendien is het nooit directe euforie. Het gaat meer over wat ik graag zou willen. Op al onze albums hoor je zo'n soort zoektocht. Wij nemen absoluut niet het uitgangspunt van zelfvertrouwen en zekerheid. Wij hebben meer vragen dan statements."

Goddard probeert op zijn nummers van One Life Stand onder andere de dood van zijn moeder te verwerken. Volgens Taylor is dat de reden dat het album melancholischer klinkt dan Made in the Dark (2008). Hoewel Taylor hartstochtelijk bestrijdt dat op hun nieuwe album meer ballads staan. "Sowieso is dat het type muziek dat ik schrijf: langzaam en zielig. Maar een nummer als 'Alley Cats' is nog steeds geproduceerd met een housetempo van 120 bpm. Er is nu alleen meer melodie en tederheid. Ik vind dat we ons meest samenhangende popalbum tot nu toe hebben gemaakt, waarbij elk nummer een potentiële single is."

Alleen maar minder druk
Taylor begrijpt wel hoe in de media het misverstand over de ballads heeft kunnen ontstaan. "Dat komt omdat we op dit album geen onbezonnen en agressieve liedjes hebben gezet. Zo'n nummer als 'Ready for the Floor' van ons vorige album was door de grote synthgeluiden heel erg in your face. Nu zijn we subtiel gebleven. Niet omdat we een akoestischer album wilden maken of dat we iets moesten bewijzen, maar gewoon een nieuw palet van geluiden gebruiken om van te genieten. Als het nieuw voor ons is, zal het ongetwijfeld ook veel frisser overkomen."

Er zijn kortom minder instrumenten die vechten om de aandacht van de luisteraar. Taylor: "Voor dit album wilde ik iets proberen wat minder druk klonk, omdat je dan veel meer ruimte in de muziek creëert. En waardoor je dus ook meer ruimte hebt om die verschillende elementen te waarderen. Het legt de nadruk op de instrumenten die je juist wel gebruikt. Waar ze voorheen maar kleine stukjes waren tussen duizend andere dingen, treden ze nu op de voorgrond."

Ons ding en best uniek
Door die relatieve rust in de nummers is te horen dat de vijf bandleden hun vak steeds beter verstaan en niet bang zijn om naar nieuwe instrumenten te grijpen. "Ja, we willen dingen uitproberen, maar zonder een dieperliggende betekenis", zegt Taylor. "De laatste drie jaar luister ik veel naar muziek met steeldrums erin. 50 Cent, Harry Nilsson. Op ons vorige album hebben we een goedkoop kindersteeldrummetje gebruikt. Voor dit album konden we beschikken over een briljante steeldrumspeler. Dat is wat muzikanten doen."

In die zin probeert Hot Chip zichzelf steeds weer te vernieuwen. "Hopelijk is dit album beter te beluisteren en zit er groei in vergeleken met ons eerdere werk. Het is wellicht harmonieuzer en melodieus interessanter dan eerst en hopelijk klinkt het completer en zekerder van zichzelf. Zo komt het op mij over, maar ik weet niet of dit bij de luisteraar ook zo is. Ik ben er trots op, vind het mooi en ben redelijk realistisch over hetgeen we hebben gemaakt. Het is ons ding en best uniek, maar tegelijkertijd is het niet revolutionair. Wij schrijven meestal simpele akkoordwisselingen, gebaseerd op folkmuziek. Ik heb het idee dat we met dit album voor het eerst ook wat gospelinvloeden hebben toegepast. Dat valt mij op, want ik weet wat we hebben geschreven. Ik weet alleen niet of andere mensen het oppikken."

http://www.kindamuzik.net/interview/hot-chip/hot-chip-meer-vragen-dan-statements/19908/
Meer Hot Chip op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hot-chip