Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Gorefest is aan de slag gegaan met een harde plaat voor ogen. Harder dan La Muerte. “We zijn nog nooit zo gefocust met een plaat bezig geweest. Voor het eerst hebben we van elk nummer een demo opgenomen. Bewust hebben we gekozen om alles akoestisch op te nemen en geen triggers te gebruiken voor de drums. De mix die we nu hebben is de vierde, omdat eerdere versies nog te veel als Tue Madsen (producer, RvE) klonken.”
Organisch
“Madsen vertelde me een verhaal over de gitarist van een Deense band, die wekenlang in het voorprogramma van Trivium getoerd had. Toen hij bij Madsen in de auto een cd van Trivium hoorde, herkende hij de muziek niet eens. Als je bij de productie alles opnieuw versterkt, blijft er te weinig van het oorspronkelijke geluid over. Iemand als Andy Sneap heeft één gitaarversterker staan, waar hij alle partijen doorheen haalt. Alles klinkt dan hetzelfde en precies zoals iedereen het tegenwoordig wil horen.
Voor ons is het belangrijk dat het organisch klinkt. Na tien jaar samen muziek maken lukt ons dat wel. En als Ed Warby (drummer, red.), die echt een mongool is op gitaar, weer eens goeie riff verzint, weten we één ding: als we het met zijn vieren spelen is het toch wel Gorefest.”
De AC/DC van de death metal
Gorefest is een a-typische death metal band. Waar met name Amerikaanse soortgenoten alleen maar sneller, technischer en over de hele linie extremer tekeer gaan, gaan de Zeeuwen ongestoord hun eigen weg. “We zouden het wel kunnen hoor, zo’n technisch album maken. Maar Gorefest houdt van herkenbare dingen. We zijn een relatief simpele band. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik al die nieuwe bands niet eens in de gaten houd. Niet voor niets worden we ‘de AC/DC van de death metal’ genoemd.”
De eerste indruk
Een eerste beluistering van Rise To Ruin onderschrijft de uitspraken van de zanger. Het nieuwe album is voornamelijk erg Gorefest. De rustige passages in het titelnummer zijn weliswaar traag, maar kennen een enorme drive. ‘War on Stupidity’ is tegelijkertijd hard, lomp en overzichtelijk. En in ‘A Question of Terror’ is te horen hoe een stel ervaren songschrijvers vakkundig naar een spannende ontknoping toe werkt.
Stevig in de jaren zeventig gewortelde solo’s mogen ook niet ontbreken (‘A Grim Charade’). Het kenmerkende, droge gitaargeluid is als vanouds, evenals de woeste wonderen die Ed Warby op drums verricht. En de zangpartijen, die klinken dynamischer dan ooit, omdat ze goed zijn ingebed in de muziek. Gorefest trekt hard van leer met de opvolger van La Muerte en put daarbij uit de betere albums van de eigen discografie.
Kijk op de MySpacepagina van Gorefest om het gehele album te horen.
http://www.kindamuzik.net/interview/gorefest/de-nieuwe-gorefest-is-in-aantocht/15815/
Meer Gorefest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gorefest
Deel dit artikel: