• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Gomez: Image is everything? My arse!

Paul Blackburn, bassist van Gomez, zit tegenover me. Hij oogt goedgeluimd en tegelijkertijd afgepeigerd tot op het bot. Dus ik vraag: "Lange tour achter de rug?" "Eh nee, niet echt. We komen net uit Portugal en hebben daarvoor in Milaan gestaan. De tour voor het nieuwe album komt er dus nog aan."

Tekst: Eric van Splunter

Publicatiedatum: 18 juni 2004

Het nieuwe album Split the Difference - daar gaan we dan - vind ik niet zo goed. En ik ben niet de enige die dat vindt. De Britse muziekpers is zijn messen nog aan het afwassen na dit recensiebloedbad. Al het krediet, opgebouwd in de rooskleurige jaren negentig, lijkt in één klap verdwenen. "Ja, dat was wel even schrikken," zegt Paul. "Onze relatie met de Britse muziekpers is altijd heel goed geweest, maar we waren dit keer blijkbaar aan de beurt ofzo." Blackburn heeft in dit stadium van het interview al volmondig toegegeven verre van het muzikale brein van Gomez te zijn. Natuurlijk voegt hij aan het overbekende Gomez-sound zijn baspartijen toe. En die zijn doorgaans zeer afwijkend te noemen. Maar een createur de musique révolutionnaire, non. "Ben (Ottewell), Tom (Gray) en Ian (Ball) zijn doorgaans degenen die met een constructief idee op de proppen komen. Zij bepalen voor een groot gedeelte de sound van onze band. Vooral nu we over een opnamestudio beschikken, is de samenwerking tussen deze drie duidelijker zichtbaar. We hebben meer tijd om in de studio te knoeien met nummers. Hierdoor ontstaat volgens mij een volstrekt nieuw en supercool Gomez-geluid. Maar daar is niet iedereen het mee eens geloof ik." (lacht wat bedenkelijk)
Blackburn is niet het type dat zich makkelijk uit het veld laat slaan door slechte pers. "Het mag geen rol spelen en dat doet het dan ook niet. Zo simpel is dat. We draaien gelukkig ook al lang genoeg mee om ons niet mee te laten slepen in ondoordachte sentimenten. Op onze site geen haatdragende responses. Al jeuken de handen wel eens een beetje."

Gomez, een raar fenomeen in een knotsgek land. Alles wat naar sport of muziek ruikt wordt tot diep in het rectum gehyped. Met alle gevolgen van dien. Je hebt acts die blindelings geloven wat erover ze geschreven wordt en dus moet er veel wit poeder op tafel komen. Je hebt ook acts die misschien een keertje vaker uit eten gaan na een succesvol podiumjaar. Zo'n act is Gomez. Oasis en Blur groeien midden jaren negentig volledig uit hun voegen van verwaandheid en grootheidswaanzin, de Britse pers in een slakkenspoor achter zich aan sjorrend. Maar wie wint er op het absolute hoogtepunt van deze muzikale luchtballon de oh zo befaamde Mercury Prijs? Nou? Gomez dus. Een vijftal uit het naar schapenstront meurende noorden van Engeland met vies, vettig haar, domme brillen en vreselijke kledij. Gallagher joelde, Albarn floot. En toch.

"Het jaar 1999 vormde het absolute hoogtepunt van Gomez. De tweede plaat van de band, Liquid Skin genaamd, is misschien nog beter dan het debuutalbum. "We waren headliners op Glastonbury dat jaar. Fuck'n' hell. Never been so fuck'n' scared in my fuck'n' life really. En ze zongen allemaal 'Whippin' Piccadilly' mee. Dat is mijn moment, als ik zou moeten kiezen." Het verschil tussen Gomez en bijvoorbeeld Oasis is natuurlijk ook Blackburn opgevallen. "Als je uit Manchester of Londen komt, heb je echt een hele andere mentaliteit dan wanneer je uit Southport komt. Iedereen kent ons in de plaatselijk pub. 'Maak je niet zo druk,' wordt er vaak gezegd. Het plattelandsleven meer. Je ziet dat ook aan andere bands uit het noorden. Super Furry Animals bijvoorbeeld. Dat hippe, laat maar. Image is everything? My arse! Muziek maakt uiteindelijk toch het verschil. En een verschil hebben we gemaakt. We zijn anders, we lijken op niemand en hebben Amerikaanse invloeden in Engelse folkrock weten te vertalen. Een nieuw geluid en een nieuwe benadering. Ik denk dat ons vroege succes daar op gestoeld is geweest."

Nogmaals, de nieuwe plaat vind ik niet zo goed. Ik mis de hoekige gitaren, de verrassende wendingen, de puntige songs, de mijmerende zang. Het is net alsof de band een te strakke broek heeft aangetrokken. Er is haast, het klinkt bij momenten wat geforceerd en het geluid van de band is onnodig hard en schel aangezet. Geen ruimte voor het lied. "Ik vind de plaat te gek," lacht Paul. "Natuurlijk hoor ik ook het verschil met ons oude werk, maar ik vind het juist een verademing. Het was tijd om iets nieuws te doen. Oordeel voor de rest maar tot je een ons weegt. Met deze plaat gloort er een grootse toekomst voor Gomez." (lacht)

Split the Difference is uitgekomen op Hut/Virgin
» Lees de recensie

http://www.kindamuzik.net/interview/gomez/gomez-image-is-everything-my-arse/6338/
Meer Gomez op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gomez