• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Het comfortabele succes van Elbow

Het is de eerste zonnige dag van het jaar en KindaMuzik spreekt met een tevreden Guy Garvey en Pete Turner, zanger en bassist van Elbow. De band brak in 2008 groots door met The Seldom Seen Kid en komt nu terug met de ingetogen opvolger Build A Rocket Boys! Een gesprek over de rol van succes, de worsteling van de jeugd en jazz-funk.

Tekst: Harm-Jan Zondag

Publicatiedatum: 04 maart 2011

Er mag dan veel veranderd zijn voor Elbow, drinken kunnen de sympathieke Britten nog steeds als de beste. Het duurt dan ook even voordat Garvey na een zware nacht uiteindelijk toch opvallend goedgemutst arriveert in de bar van het Hotel Americain. Er ontspint zich nog even een discussie over wie van de twee nu wat gedronken heeft, maar het blijkt niet meer te achterhalen. Is het leven als muzikant dan zo zwaar? Volgens Garvey wel: "Ja, we moeten drinken, alleen al om het trillen te stoppen. Haha, nee hoor, het is nog steeds leuk."
Turner voegt daar aan toe: "Ik ben net vader geworden en nu een paar dagen van huis. Anders kan ik niet uitgaan."

Druk
Op Build A Rocket Boys! is de karakteristieke Elbow-sound nog volop aanwezig, maar het bombast van The Seldom Seen Kid is grotendeels verdwenen. De heren voelden geen enkele druk toen ze na het winnen van de prestigieuze Mercury Prize de ogen van de wereld op zich gericht wisten en dat is goed te horen. Garvey: "Sommige mensen waren verbaasd dat we niet meer druk voelden. We ervoeren zelfs minder druk, waarschijnlijk omdat ieder album dat we gemaakt hebben onder een bepaald soort druk is gemaakt. Of het nu de platenmaatschappij was of juist het gebrek aan een platenmaatschappij, er was altijd wel iets. Dit is de eerste keer dat we allemaal in balans waren en deze plaat probeert zich niet te hard te bewijzen."

Dat was vroeger wel anders. "Als ik toen, net als deze morgen, een kwartier te laat zou zijn, zouden we ruzie gehad hebben. Ik denk dat we ons dat regime oplegden omdat we niet naar de universiteit zijn gegaan. We kozen voor de band en vonden: áls we dit doen, moeten we het serieus nemen."

"Nu zeiden we: als je niet in de studio wil zijn, hoeft dat niet. Als je liever thuis bent en tijd wilt doorbrengen met je gezin, blijf weg! En iedereen kwam iedere dag opdagen. Dat doe je gewoon, je wilt het niet missen."
Maar volgens Turner heeft dat ook een andere reden: "Als je niet aanwezig bent, is het erg moeilijk om later te zeggen: dit is slecht."
Garvey: "Ieder van ons ziet zichzelf stiekem als de bewaker van de kwaliteit. We denken allemaal: wie weet wat er gebeurt als ik er niet bij ben. Voor je het weet speelt Mark (gitarist, red.) alleen maar vage jazz-funk. Je kan dus wel zeggen dat de angst voor jazz-funk ons voortdrijft, haha!"

Schetsboek
Met het resultaat zijn ze ondertussen meer dan tevreden. Garvey: "Ik weet dat het een fucking cliché is, maar ik ga het toch zeggen: dit is de plaat die we altijd al wilden maken, vanaf het eerste begin. En ik ben er zeker van dat we er met ons volgende album nog dichter bij zullen komen, maar tot nu toe is dit onze beste poging."

Dat is volgens Turner ook zeker te danken aan het succes van The Seldom Seen Kid: "Als onze vorige plaat het niet zo ontzettend goed had gedaan, waren we waarschijnlijk nog verder gegaan op de grote, epische alles-om-het-te-maken-weg. Dit album is daarentegen juist ontspannen en niet zo bombastisch."

Garvey vult aan: "Als The Seldom Seen Kid een staaltje grootse architectuur is, zoals Grand Central Station of de Sint Pieter, dan wilden we dat Build A Rocket Boys! voelt als een goed gevuld schetsboek. Persoonlijker, directer en minder bewerkt. Ik denk dat dat gelukt is."

Jeugd
Ook inhoudelijk is de koers wat gewijzigd bij Elbow. Waar de melancholische teksten voorheen vaak over het persoonlijk leven van Garvey gingen, zingt hij nu over het verleden en de jeugd. "Dat was een heel bewuste keuze. Niemand wil iets horen over mijn nieuwe huis of hoe gelukkig ik ben."

Deze verhuizing, terug naar de wijk waar hij opgroeide, riep wel veel herinneringen en reflectie op. "Ondanks dat ik geen slechte jeugd heb gehad, was het een hele worsteling om erachter te komen wat een man is en hoe ik me moest gedragen. En toen ik halverwege de twintig was, vielen al mijn idolen van hun voetstuk. Ik realiseerde me dat mijn ouders niet perfect waren, verloor mijn geloof in God en alles stortte in. Ik herinner me nog de woede, de verwijten.. alles dat mis ging in mijn leven was de schuld van mijn ouders. Als je ouder wordt ga je dat loslaten. Dat zit allemaal in deze plaat. Hij gaat over de leeftijdsfase van veertien tot tweeëntwintig jaar, gezien door de ogen van iemand met de wijsheid van achteraf. Het bevat alle angsten en onzekerheden van die tijd, maar ook de goede herinneringen en verwachtingen. Het gaat over hoop en teleurstelling, triomf en verwijt en uiteindelijk over de route die mijn dromen namen."

Reflectie
"Nu ik veel van mijn ambities heb gerealiseerd zit ik in de periode waarin een man terugkijkt naar wie hij is geworden en nadenkt over de volgende levensfase. Al mijn leeftijdsgenoten hebben kinderen. Of niet, en besluiten ze nooit te krijgen. Die keuze wordt gemaakt als je halverwege de dertig bent. Je besluit om te settelen, of niet. Volwassen worden, of niet. En veel van onze vrienden hebben besloten niet volwassen te worden."

Zelf is de goedlachse zanger er nog niet helemaal uit wat het gaat worden. "Ik heb een vrouw waar ik van hou en ik wil een kind met haar, maar ik kan nog geen afscheid nemen van het alleen uitgaan en dronken worden. Dat zal wel moeten als er een baby in het spel is." Gelukkige vader Turner verzekert hem echter dat dat zeker niet het einde hoeft te betekenen. Wordt dus ongetwijfeld nog vervolgd.

Tweede foto door Tim Broddin, laatste door Niels Vinck.

http://www.kindamuzik.net/interview/elbow/het-comfortabele-succes-van-elbow/21287/
Meer Elbow op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/elbow