Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wat direct opvalt is dat Dum Dum Girls na twee studioplaten nog steeds in het kleine bovenzaaltje van Paradiso moet spelen. ''Ik zou graag in grotere zalen staan, want mijn nummers worden ook steeds groter'', geeft Dee Dee toe. Dat kun je wel zeggen, want de heftig echoënde wavesound van Too True is mijlenver verwijderd van de rechttoe rechtaan garagesound van Dum Dum Girls' debuutplaat I Will Be. Ondanks die verandering van stijlen is de band altijd met dezelfde producer blijven werken: Richard Gottehrer, ditmaal aangevuld met Sune Rose Wagner van The Raveonettes. ''Ze weten waar ik sta en kijken vooruit op waar ik heen ga. Ik kom de studio binnen met ver afgewerkte ideeën en zij helpen me ze op te nemen. Zelf behoud ik de eindregie, want Dum Dum Girls is mijn opneemproject. Dat weten ook de bandleden, ook al toeren we samen. Zo werk ik nou eenmaal.''
Hippie
Voor de nieuwe plaat liet Dee Dee zich beïnvloeden door Nick Cave's brief aan MTV in 1996, waarin hij zijn nominatie voor de MTV-Awards afwees. ''Het was niet zozeer het feit dat hij die prijs weigerde'', legt Dee Dee uit. ''Waar ik me mee kon identificeren is hoe hij zijn muziek beschrijft. Hij weigert in een categorie geplaatst te worden, omdat hij zijn muziek beschermt. Hij vindt dat het niet iets competitiefs moet zijn. Die beschermende houding ten opzichte van zijn muziek is waar hij met mij overeenkomt, want ik wil ook niet aan iets competitiefs meedoen. Als ik in een magazine de vraag lees 'wie is beter: Best Coast of Dum Dum Girls?', dan denk ik: waarom doet dat ertoe? We zijn vrienden van elkaar en maken niet eens zozeer dezelfde soort muziek. Ik ben alleen bezig met de muziek waar ik van hou en ik ben er niet op uit om negativisme de wereld in de brengen. Eigenlijk ben ik een hippie (lacht).''
Verse start
Een hippie die een weinig vreedzame tijd heeft gehad. Dee Dee's moeder overleed in 2010 aan de gevolgen van kanker, waarover het vorige studioalbum Only in Dreams gaat. ''Ik ben die tijd helemaal kapot gegaan'', vertelt Dee Dee, waarover ze verder liever niet wil uitweiden. ''End of Daze (ep, 2012) was mijn manier om te proberen verder te gaan. Dit werkte, want toen ik Too True schreef, voelde het alsof ik vrij was van erg vervelende dingen, die me in hun grip hadden. Ik kon daarvoor geen nummers meer schrijven die over iets anders gingen dan die dood, maar nu wilde het weer. Het album voelde dan ook aan als een verse start en iets anders dan ik eerder heb gedaan. Er zit duidelijke progressie in.''
Het is dan ook opmerkelijk dat de plaat zo donker klinkt. ''Muzikaal klinkt het inderdaad een stuk donkerder'', geeft Dee Dee toe. ''Maar qua teksten is Too True wel optimistischer. Ik probeer altijd op het melancholische vlak te blijven, want dat is hoe ik ben. Dit album heeft veel te maken met observeren en accepteren. Ik heb een hoger zelfbewustzijn en weet beter wat mijn slechte kanten zijn.'' Of ze stabieler is geworden? ''Ik denk het. Ik weet welke fouten ik heb gemaakt en ik denk dat het slim is om te leren van je fouten. Dat is ook waar ik over heb geschreven." Bijvoorbeeld op het nieuwe nummer 'Trouble Is My Name', waarop ze zingt ''I am trouble.'' Is ze trouble? Dee Dee lacht: ''Ik denk het wel, maar ik ga niet zitten nadenken over dingen. Ik schrijf het op en maak misschien observaties naderhand.''
Het album is gedeeltelijk in New York en in Los Angeles geschreven. Zo schreef de zangeres 'Trouble Is My Name' en 'In the Wake of You' in het ''veel te dure rock-'n-roll''-hotel Chateau Marmont, naar eigen zeggen onder invloed van drunken loneliness. ''Er hangt een heftige sfeer daar, die je al snel te veel kan worden en dat is wat er met mij gebeurde'', vertelt ze. ''Ik zat alleen op die kamer en bedacht me dat ik eigenlijk meestal alleen ben. Ik reis altijd en voor mijn man (Brandon Welches, Crocodiles, JL) geldt hetzelfde. Er stond een fles wijn in mijn hotelkamer, dus die heb ik leeggedronken. Toen ik de volgende dag wakker werd stond mijn computer open met mijn gitaar in de buurt. Het resulteerde in twee nummers, waarvan ik me niet meer zo goed kon herinneren dat ik ze had opgenomen.''
Newwavehart
Too True is een opvallend donkere newwaveplaat geworden, waarbij Dee Dee zich onder meer door The Cure en Siouxsie and the Banshees liet beïnvloeden. Heeft ze een newwavehart? ''Uit die hoek kom ik wel. Toen ik twaalf was, was ik een goth, deed ik wit poeder op mijn gezicht en had ik zwarte eyeliner. Ik groeide op met The Beatles, luisterde daarna naar grunge en vond uiteindelijk de bands die bij me pasten: Siouxsie and the Banshees, The Cure en Depeche Mode.'' Haar eerste plaat I Will Be vertoonde overigens meer overeenkomsten met C86. ''Daar houd ik ook van. Ik vind The Primitives bijvoorbeeld geweldig. De productie van die plaat lag heel erg in het verlengde van dat soort muziek.''
Het newwave-element is ook nog steeds terug te zien in de zwarte kledingstijl van de bandleden. ''Ik vind het visuele aspect aan muziek belangrijk. Mijn eigen helden, zoals Iggy Pop, David Bowie en Richard Hell hadden ook een uitgesproken stijl. De stijl van deze band is een verlenging van mijn persoonlijke stijl. Het is voor mij belangrijk om een vaste stijl te hebben, want dat vind ik krachtig. Zo ziet het publiek dat er echt iets uniforms op het podium staat en het versterkt de band van de bandleden.''
Bovenste foto van Malia James, onderste foto van Patrice Jackson
http://www.kindamuzik.net/interview/dum-dum-girls/het-wavehart-van-dum-dum-girls/24565/
Meer Dum Dum Girls op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dum-dum-girls
Deel dit artikel: