• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Al James van Dolorean is best een vrolijke jongen

Met Violence in the Snowy Fields heeft Dolorean de zwaarmoedigste plaat van het jaar gemaakt. Onlangs was de groep uit het Amerikaanse Portland heel even in Nederland. Na afloop van het optreden op Crossing Border sprak KindaMuzik met zanger Al James.

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 18 november 2004

Koninklijke Schouwburg, Den Haag, een koude vrijdagnacht. De laatste bezoekers maken hun resterende muntjes op en converseren druk over de afgelopen editie van Crossing Border, alvorens de barre tocht naar huis begint. De buitenwereld ziet er weinig aanlokkelijk uit. Dode bladeren en druilende regen bepalen het zicht in een donkere novembernacht. Nadat hij zojuist de weg naar artiestenuitgang had gevonden, tref ik de zanger van Dolorean op een ongemakkelijk bankje in de ontvangsthal. Het is al laat, maar Al James is erg vriendelijk en vooral spraakzaam: over het optreden van daarnet, de nieuwe plaat en natuurlijk de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

"We hadden niet het geld om de hele band over te laten vliegen", vertelt Al James, terwijl hij vriendelijk knikt naar Jim White die zojuist voorbij wandelt.
"Het is ook niet eenvoudig om op geleende apparatuur te spelen, maar soms heb je maar weinig andere mogelijkheden. Ik hoop alleen dat de liedjes overkomen bij het publiek. Thuis, in de Verenigde Staten, deden we veertig of vijftig optredens aan één stuk door, dan spelen we als complete band met eigen instrumenten. Je raakt er aan gewend. Het is veel fijner als je precies weet wat je gitaar doet."

Woensdag was het trio nog te gast in het radioprogramma van Jaap Boots. Al James is erg bescheiden. Volgens hem waren de mensen voornamelijk voor Conor Oberst, de voorman van Bright Eyes, gekomen. De jongens van Dolorean zitten nog steeds in een ongemakkelijke positie waarin ze zichzelf steeds opnieuw moeten bewijzen. Ook vanavond keek Al James op naar andere artiesten zoals Joanna Newson. Dat Dolorean op Crossing Border, een festival met muziek en literatuur, staat geprogrammeerd, vindt Al James niet echt vreemd.
"Toen ik met de band begon, konden we bijna nergens spelen in Portland. De muziek die we maakten vond men ontoegankelijk en vooral heel raar. Vreemd genoeg had een aantal boekuitgevers interesse in ons. We werden wel eens gevraagd als er een schrijver was die zijn boek wilde presteren aan het publiek. Een boek uitbrengen is sowieso duizend keer moeilijker dan een plaat maken. Je hebt niet de kans om op te treden. Je zit alleen maar thuis te wachten totdat er iets gaat gebeuren. Toen ik van school kwam, wilde ik ook schrijver worden, maar daar had ik niet de juist discipline voor. Mijn ego was ook te groot, daarom schrijf ik nu songs, denk ik."

Dolorean begon als een eenzaam eenmansproject van singer-songwriter Al James. Hij trad op in zowat alle kelders en huiskamers van Portland in de Amerikaanse staat Oregon.
"Portland, waar we allemaal vandaan komen, is beslist een leuke stad. Alleen de mensen hebben geen geld en iedereen speelt in een band. Niemand gaat dus naar concerten, omdat men al zoveel tijd in clubs doorbrengt. We zijn ook geen lokale helden. Toch is Portland een fantastische muziekstad met genoeg punk, garage, country en folk om je niet te vervelen. Er zijn veel aardige mensen. Ook zijn er veel goed bands. Singer-songwriter M. Ward komt ervandaan, net als Colin Meloy van The Decemberists, Adam Selzer van Norfolk & Western en ook de Holy Sons."

De bandnaam is een mooi eerbetoon aan de gelijknamige auto-ontwerper, die ten onderging ging aan drugs en succes, dat vindt Al James. De tragiek in de naam past heel goed bij de gevoelige songs van Dolorean. Zelf is hij van mening dat de liedjes niet echt heel somber of droevig zijn, maar albumtitels als Not Exotic en Violence in the Snowy Fields doen toch anders vermoeden.
“Sommige nummers zijn droevig, maar er zit ook zeker hoop in mijn songs. Ik probeer nog steeds vrolijke muziek te schrijven. Eigenlijk ben ik ook best een vrolijke jongen. Ik houd van de muziek, de vrienden en familie om mij heen. Het titelnummer van Violence in the Snowy Fields is toch best een positief nummer. Ja, je probeert met de verpakkingen, zowel de cover als de titel, aan te geven hoe de muziek klinkt, en dat is melancholisch. Ik probeer de songs uiteindelijk weer niet te donker te maken. Natuurlijk is er een donker element, maar ik probeer een balans daarin te vinden. Datgene wat mensen gelukkig maakt en plezier in het leven geeft, kent ook een droevige kant, en daar gaat het bij Dolorean om."

Violence in the Snowy Fields is de tweede plaat van Dolorean. Al James zegt dat hij meer dan ooit het gevoel heeft dan Dolorean een echte band is. Hij is niet langer de thuishobbyist. Vergeleken met het debuut Not Exotic zijn de arrangementen op de nieuwe plaat veel rijker.
"Het grootste verschil is onze nieuwe drummer, Ben Nugent. Op Not Exotic speelde hij amper met ons. We gaven hem niet voldoende ruimte. Nu zingt hij ook nog eens. Hij heeft een mooie stem en hij maakt het verschil op de nieuwe plaat. Soms laat ik professionele muzikanten van buitenaf opdraven zoals violisten, maar dat werkt meestal niet goed. Liever werk ik met een kleine groep vrienden. Door anderen word ik niet begrepen als persoon en muzikant. De muzikanten uit Portland en ook Seattle weten waar Dolorean voor staat en hoe we in elkaar zitten. Ik zou wel graag willen werken met vrouwelijke zangeressen. Een paar vrienden van The Court & Spark hebben het voor elkaar gekregen om Linda Thompson te laten zingen op hun platen, zoiets zou ik ook willen. Ik houd van haar krachtige stem. Voor de nieuwe plaat gaan we in zee met Damien Jurado. We zijn erg goed bevriend geraakt. Misschien zingt hij op een aantal nummers mee, maar dat is allemaal nog toekomstmuziek."

Het optreden op Crossing Border begon met een solobijdrage van Al James op akoestische gitaar. Zou hij misschien niet liever een soloplaat opnemen, net zoals bijvoorbeeld Will Johnson van Centro-Matic?
"Als ik solo speel, dan is het meestal alleen omdat het moet. Vanavond begon ik de set alleen om het publiek op te warmen en individueel contact te maken, zodat ik later de band kon introduceren. Het is zeker niet mijn eerste keus. Ik werk toch liever samen met andere muzikanten. Ook vind ik niet dat mijn songs sterk genoeg zijn om zonder begeleiding te kunnen boeien."

Willie Nelson had een grote invloed op Al James. Maar ook Townes Van Zandt en Dennis Wilson, de drummer van de Beach Boys, behoren tot zijn grootste muziekhelden. Al James beschikt over een grote platencollectie.
"Ik groeide op met Nelson en Simon & Garfunkel. Vooral Nelson. Hij is iemand waar ik tegenop kijk. De songs die hij schrijft zijn simpel en direct, maar bovenal is de melodie erg mooi. Ook zingt hij geen woord teveel. Red Headed Stranger. Phases and Stages. Zelfs Stardust, wat een coverplaat is, zijn onovertroffen albums. Het vergt veel talent om zoiets te maken. Mijn vader had zowat alle platen van Willie Nelson.

Al James vindt Dolorean geen countryband. Hij omschrijft de band zelfs als een popband.
"Ach ja, veel mensen denken dat we country maken, maar dat ergert me totaal niet. Ik houd juist veel van country, maar ook van jazz en blues. Dat we als een countryband gezien worden, vind ik een groot compliment. Ja, misschien bevinden we ons wel in een nieuwe stroming die nog geen naam heeft.”

Het is diep in de nacht en de Schouwburg is bijna leeg. Al James drinkt zijn laatste biertje. Over een paar uur reist Dolorean naar Nijmegen. Er staat ook nog aantal optredens in Engeland voor de boeg. "Daarna zien wel wel", zegt de sympathieke singer-songwriter uit Portland.

http://www.kindamuzik.net/interview/dolorean/al-james-van-dolorean-is-best-een-vrolijke-jongen/7891/
Meer Dolorean op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dolorean