• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Death Cab for Cutie: op zoek naar transcendentie

Schrijver Jack Kerouac is door de decennia heen een grote inspiratiebron gebleken. Vooral vanwege het sentiment van vrijheid en het ontduiken van de maatschappij in On the Road. Zanger Ben Gibbard van Death Cab for Cutie reisde af naar de plek waar zijn favoriete schrijver die idylle van onderweg zijn al lang had ingeruild voor een bezinning. "On the Road is het kind met de heldere ogen, Big Sur is de geharde volwassene."

Tekst: Niels Steeghs

Beeld: Martien Ontwerpt / www.martienontwerpt.nl

Publicatiedatum: 27 juli 2008

Aan zijn lievelingsboek Big Sur - vernoemd naar de waanzinnig mooie plek in Californië die wel meer schrijvers en poëten inspireerde - refereert Gibbard uitgebreid in 'Bixby Canyon Bridge', de opener van Narrow Stairs. Waarom juist die plek? "Het is een zalvende plek, waar je heen gaat voor emotionele en spirituele zuivering. Kerouac ging erheen om droog te staan en zijn leven opnieuw te kalibreren. Ik ging er niet direct heen om die specifieke reden, maar trachtte enige transcendentie te vinden in het feit dat één van mijn helden hetzelfde deed. In het nummer heb ik uiteindelijk het gevoel dat het gebrek aan transcendentie juist de transcendentie is. Je komt erachter dat niet één plek alles kan helen dat gebroken is."

Autoriteit
Van Kerouac is het geen grote stap naar de protestmuziek. In de jaren zestig liet menig literair georiënteerd rockartiest zich immers ook door hem en de andere Beats inspireren om te fulmineren tegen de gevestigde orde. Maar protestnummers schrijven, dat is niet het metier van Death Cab for Cutie. "Mensen die politiek getinte nummers maken, hebben een bepaald soort autoriteit. Die verdienen ze door een geschiedenis te hebben met zulk materiaal. Ik heb dat soort nummers nooit gehad. Er zijn veel zaken in de wereld die me boos maken. Ik kan uren praten over politiek, maar er over schrijven ligt waarschijnlijk net buiten mijn bereik. Bovendien zijn er mensen die het veel beter doen dan ik ooit zou kunnen."

Toch was ook Gibbards bands één van de deelnemers aan de Future Soundtrack for America, en de Vote for Changetour. Samen met onder meer Springsteen, Pearl Jam, R.E.M. en Bright Eyes steunden zij openlijk John Kerry. Gibbard: "Iemands aanwezigheid voor die politieke zaak is het primaire belang. Hoe je daar je kunst voor gebruikt, dat maakt verder niet uit. Onze nummers gaan vooral over de interactie tussen mensen, maar we kunnen best één zijn met de artiesten die wel nummers schrijven over politiek."

"Toen ik ontwaakte op de ochtend nadat John Kerry de verkiezingen verloren had, voelde ik me verraden. We vochten voor de goede kant, en we verloren. Maar het was desondanks wel bijzonder. We vlogen rond in een privévliegtuig met Pearl Jam en Tim Robbins, pratend over het veranderen van de wereld. Nu, bijna vier jaar later, denk ik er met humor aan terug: als we acht jaar George Bush kunnen overleven, kan ons land bijna alles weerstaan."

Clichématig protest
Toch is het voor de bebrilde zanger niet zo dat de personages in zijn liedjes lijden onder de situatie in Amerika. Het kwartet focust zich op het kleine detail, het menselijke hartenleed en de guitige analyse. Gibbard: "Er is voor mij geen manier om Amerikaan te zijn en niet de pijn te voelen waar deze regering onze natie en de wereld in heeft gebracht. Maar er is niet direct een correlatie tussen de personages in de nummers en iets dat rechtstreeks verbonden is met het Amerika van George Bush."

Zo heeft de revival van politiek getinte nummers ook een schaduwzijde. Het is bijna een hype, schetst Gibbard. En dat heeft tot gevolg dat bepaalde nummers nogal clichématig overkomen. Gevraagd naar diens favoriete protestnummer komt de frontman dan ook aan met een anti-protestnummer. "Mijn favoriete protestliedje is eigenlijk een nummer tégen protest. Mijn vriend Jonathan Rice heeft op zijn vorig jaar verschenen plaat een liedje staan, genaamd 'Further North'. Daarin verhaalt hij over het sentiment dat zo'n beetje iedereen tegenwoordig protestliedjes schrijft. Je raakt wel een beetje uitgekeken, na zes of zeven jaar anti-Bushnummers. Maar het is uiteindelijk net als met liefdesliedjes: je hebt goede en je hebt slechte."

Narrow Stairs
En als je het dan toch hebt over scherpzinnige liefdesliedjes, dan ben je bij Death Cab for Cutie aan het juiste adres. Ook op nieuwste plaat Narrow Stairs - hun tweede voor een major label - weer. "Dit album maken was voor mij veel plezieriger dan Plans. We namen het op in Seattle, in een studio die Jason (Schorr, de drummer, NS) zelf had gebouwd, en in de Tiny Telephone studio van onze goede vriend John Vanderslice in San Francisco. Voor Plans gingen we naar een studio midden in de bossen van Massachusetts, en waren we bloednerveus. Nu voelden we ons op het gemak, en genoten we van elkaars aanwezigheid. Ik denk dat je dat terughoort op de plaat."

http://www.kindamuzik.net/interview/death-cab-for-cutie/death-cab-for-cutie-op-zoek-naar-transcendentie/17251/
Meer Death Cab For Cutie op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/death-cab-for-cutie