• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Heideroosjes: Het einde van een jongensboek

Na een lange en voor een Noordlimburgs punkbandje erg indrukwekkende carrière geven de Heideroosjes er de brui aan. Ook diegenen die de band na hun pubertijd uit het oog verloren zijn, zullen moeten toegeven dat er een einde aan een tijdperk komt voor de Nederlandse punkrock.

Tekst: Hans Wetzels

Publicatiedatum: 06 december 2011

De vier uit het dorpje Horst-America afkomstige Heideroosjes kunnen terugkijken op een mooie loopbaan van maar liefst 22 jaar. Deze wordt in stijl afgesloten met nog één allerlaatste studioalbum en natuurlijk een afscheidstoer die in september 2012 zal eindigen in de Belgische hoofdstad Brussel. Komende week zal de band acte de présence geven op het prestigieuze Speedfest in Eindhoven, waar het podium gedeeld wordt met bekende namen als Danko Jones, Monster Magnet en The Dwarves.

De Heideroosjes is één van die weinige bands die nooit van line-up is veranderd. Een vriendenband met een dik jongensdromenboek pur sang dus. Zanger Marco Roelofs legt uit waarom het besluit om te stoppen evengoed de enige juiste, als een enorm zware beslissing was: "Voornaamste reden is dat de band ons hele leven beheerste. Wij zijn na onze studententijd meteen fulltime muzikant geworden. Een droombestaan. Maar ook een leefstijl die weinig ruimte laat voor andere dingen in het leven. Ál het andere moest daaraan ondergeschikt gemaakt worden. Dat werkte niet meer voor elk bandlid. En we hebben altijd gezegd dat "als één van ons wil kappen, dan kappen we allemaal". Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het ons makkelijk valt. Beslissen over een break-up is één, maar het uitvoeren ervan blijkt in de praktijk toch zelfkastijding. De zalen zitten vol, het laatste album kwam de Top 100 binnen in zowel Nederland als België en de sfeer tijdens optredens is goed. De druk is van de ketel. Het is een mooie ereronde en daardoor ook een mindfuck. Maar we weten dat het goed is zo. Het geeft aan dat we stoppen op een moment dat we er nog toe doen."

Iedereen die in de jaren negentig is opgegroeid met punkrock kan zich de rode I'm not deaf, I'm just ignoring you t-shirts nog herinneren. Het was de symbolische middelvinger die een hele generatie op de middelbare school opstak naar leraren en ouders. Maar bij het ouder worden werd de simpele punk van de Heideroosjes in veel gevallen even snel weer vergeten. Nederlandstalige meezingers als 'Sjonnie en Anita', over de opgeschoten gabberjongens en –meisjes die toentertijd over de straten van Nederland scooterden, en 'Ze smelten de paashaas', over, tsja, het smelten van de paashaas, pasten in het tijdsbeeld van de Nederlandse rotpuber, maar bleken in retrospect toch wat erg infantiel. Maar Roelofs is ook op die nummers nog steeds trots: "Waarom zou ik me schamen voor iets waar duizenden mensen inclusief ikzelf plezier aan beleefd hebben? Die nummers zijn markeringen van een tijd geschreven in een levensfase waarin dat me goed paste. Ook al hoef ik die nummers zelf niet per sé meer te horen, ze zijn een deel van mij als artiest. Succes heeft niks te maken met het aantal noten dat een muzikant speelt. En iemand die onze latere platen luistert zal ook ontdekken dat er muzikaal gezien groei heeft plaatsgevonden in ons recept.´

In 1989 begonnen vier Noord-Limburgse broekies genaamd Frank, Marco, Fred en Igor het avontuur datde Heideroosjes is gaan heten. De band bracht de vier jeugdvrienden de hele wereld over en leverde het viertal zelfs een Edison op. Waar veel andere punkbandjes in de marge bleven aanrommelen gingen de Heideroosjes als een speer vooruit. Marco Roelofs legt uit waarom: "Wij durfden, in tegenstelling tot veel bands in de undergroundscene, openlijk ambitieus te zijn. Onze stelling was altijd dat we niet vies van succes waren, zolang het maar kon op onze eigen manier. Daarnaast werkten we hard. Als ik een zaal belde of we mochten komen spelen en die boeker vroeg om een demo dan ging die dezelfde avond nog op de post. Terwijl veel andere bands er twee weken over deden om postzegels te kopen. Het is maar een dom voorbeeld, maar wat ik ermee wil zeggen: je moet je kansen zelf creëren en inkoppen. Met name in de punkscene van de jaren negentig legden veel bands zichzelf beperkingen op. Bang om voor commercieel uitgemaakt te worden. Maar wat kan mij het boeien als RTL Boulevard een item maakt over de Heideroosjes? Zolang ik mijn eigen ding mag doen vind ik het best."

Die zogenoemde commercialiteit is de band dan ook vaker op kritiek komen te staan uit de soms wat conservatieve punkscene. Het viertal werkte echter, zonder zich ergens wat van aan te trekken, gestaag door aan het waarmaken van hun dromen. Pinkpopbaas Jan Smeets was uiteindelijk de katalysator waardoor de carrière van de vier Roosjes in een stroomversnelling raakte toen hij de toen nog onbekende punkers uit Horst boekte voor Pinkpop: "Vanaf Pinkpop 1995 zijn de Heideroosjes een fulltime band geworden. Toen zijn we in een sneltrein gestapt. Eerder studeerden we nog. We hadden rotbaantjes om onze hobby te bekostigen. Die konden we daarna opzeggen want we konden van de band leven."

Waar andere bands zichzelf steeds opnieuw moesten uitvinden of de originaliteitprijs probeerden binnen te slepen, zijn de Heideroosjes altijd blijven doorstampen op basis van hetzelfde recept. Lekker op zijn Nederlands, niet al te moeilijk doen qua muziek, maar wel voorzien van een gezonde werkinstelling: "Wij zijn nooit de meest technische muzikanten geweest. Maar we hadden wel een gedisciplineerde werkethiek en een do it yourselfmentaliteit. Toen wij de eerste keer op Pinkpop stonden hadden we géén management, géén platenmaatschappij, géén boeker. We waren onafhankelijk en ik deed onze boekingen zelf. Maar we trokken toen in Limburg makkelijk zaaltjes van vierhonderd man vol. Dat had Jan Smeets gezien en hij gaf ons de kans om zijn festival te openen. Die grepen we met beide handen aan en het heeft ons geen windeieren gelegd. Maar om dat niveau vast te houden moet je hard werken. Want van punkmuziek kunnen leven, in Nederland, dat is op papier onmogelijk. Daarom hebben we ons vizier op een gegeven moment op het buitenland gericht. Je hebt in ieder land mensen die van dit soort muziek houden. Het zijn er misschien geen miljoen, maar ze zitten wel overal."

De punkscene was, en is, traditioneel gezien een vrij hechte scene. Ook bij Roelofs is de liefde voor deze soort muziek nog steeds duidelijk merkbaar: "Ik kwam in de punk terecht via de hardrock. Eind jaren tachtig doken bands als Europe en Bon Jovi op. Dat vond ik tof maar al snel te soft. Iron Maiden had toen een hitje en dat was al veel toffer. Zo ging ik langzaam op zoek en kwam toen bij Metallica, Slayer en Napalm Death uit. James Hetfield van Metallica had een shirt van The Misfits aan, dus die ging ik opzoeken in de platenbak. Zo leerde ik langzaamaan ook hardcorebands als Youth Of Today en Gorilla Biscuits kennen. Ik vond het tof dat die bands iets positiefs te zeggen hadden en dat combineerden met keiharde muziek. Zo'n combinatie van luide gitaren en duidelijke sloganteksten wilde ik zelf ook maken."

Dat is altijd de kracht van punk geweest. Een groep vrienden die de muziek gaan maken waar zij in geloven. De Heideroosjes is dan ook één van de weinige bands die nooit van line-up zijn gewisseld. En nog steeds weten de mannen wie hun publiek is. Het zelfbenoemde united scum dat nog één keer het oude vertrouwde, rode Heideroosjesshirt uit de kast kan trekken voordat de Roosjes er definitief de brui aan geven: "We hebben altijd beseft dat we in een bevoorrechte positie verkeerden. Daardoor is iets al snel mooi of bijzonder. Een fan die zwaar depressief was maar dankzij onze muziek en teksten hulp durfde zoeken vind ik net zoveel een hoogtepunt als op toer gaan in de Verenigde Staten of Japan."

(Foto's: John Klijnen)

http://www.kindamuzik.net/interview/de-heideroosjes/heideroosjes/22338/
Meer De Heideroosjes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/de-heideroosjes