• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Caliban: New Wave of American Heavy Metal uit Duitsland

Het succes van metalcorebands als Killswitch Engage heeft ook het Duitse Caliban zichtbaar goed gedaan. Na jaren en jaren hard ploeteren in het undergroundcircuit, raken de Duitsers steeds meer aan de oppervlakte van de ‘mainstream’, soms tot ongenoegen van de fans van het eerste uur. Frontman Andy Dörner kan het weinig schelen…

Tekst: Bart Nijssen

Publicatiedatum: 11 maart 2005

“Het is toch geweldig dat we met onze hobby ons geld kunnen verdienen?”, vertelt de sympathieke Duitser. Afgaande op de geschiedenis van de band, die verder bestaat uit de gitaristen Mark Görtz en Dennis Schmidt, basgitarist Boris Pracht en drummer Patrick Grün, kun je hem ook geen ongelijk geven. 1997 wordt gezien als het officiële jaar van oprichting van de band, die zich sindsdien al bezig houdt met metalcore. Door de jaren heen evolueerde de stijl van de heren zich tot een die die van Killswitch Engage benadert, zeker op het laatste wapenfeit, het vorig jaar door Roadrunner uitgebrachte The Opposite from Within. Hierop laat de band twaalf intelligente metalcoretracks horen met zowel op muzikaal als vocaal vlak voldoende ruimte voor melodieeuml;n. Andy: “Ik denk dat de die hard-fans ons vorige album Shadow Hearts al niet meer leuk vonden. Sommigen vonden dat al een sell-out-CD. Misschien dat enkele fans afhaken, maar ik denk juist dat we er meer bij krijgen. Bij de shows zijn veel nieuwe mensen.”

Caliban werd dan ook precies op het juiste moment opgepikt door een majorlabel. Op het moment dat heel de wereld het heeft over de ‘New Wave Of American Heavy Metal’ en een band als Killswitch Engage haar top beleeft, weet ook Caliban te profiteren. Toch denkt Andy dat het hier slechts een hype betreft. “Wij hebben daar uiteraard geen problemen mee”, vertelt hij. “We spelen deze stijl nu al een jaar of zeven. Als de hype over is, zullen er voldoende mensen over zijn die ons leuk blijven vinden. Ik geloof niet in een plotselinge split tussen ons en de fans als de hype over is. Ik vind het overigens leuk als verschillende muziekstijlen samenkomen, zoals metal en hardcore. Er komen dan ook verschillende mensen naar de shows en dat levert meer tolerantie op jegens elkaar eacute;n de muziek. Enkele jaren geleden was dat nog niet mogelijk; metalheads en hardcorekids gingen toen nog niet samen, maar nu wel.”

Toch is het best opvallend dat er gesproken wordt over een ‘New Wave Of American Heavy Metal’, aangezien er niet louter Amerikaanse bands toe gerekend worden en de stijl behoorlijk wat invloeden pikt uit de Europese – lees: Zweedse – scene. “Ach, de Amerikanen hebben het beestje nu eenmaal die naam gegeven”, legt Andy uit, “maar verder is er geen enkel verschil met wat we hier in Europa ‘metalcore’ noemen. Grappig is overigens dat veel mensen vinden dat wij niet Duits klinken. Soms komen er na een show Duitsers naar ons toe die ons in het Engels aanspreken. Dan wacht ik even en zeg vervolgens ‘Ich bin doch Deutsch!’ Erg grappig! Het is moeilijk om in de Verenigde Staten aan de bak te komen als je Europees klinkt of een dergelijk accent hebt, en dat hebben wij blijkbaar niet.”

The Opposite from Within werd nu ruim een half jaar geleden uitgebracht en loopt behoorlijk lekker in binnen- en buitenland. “We hebben er meer werk door; we doen meer shows, meer interviews, et cetera”, legt Andy uit. Een maand of acht geleden zegden alle bandleden die nog een baan hadden hun werkgevers gedag om zich volledig op de band te kunnen richten. “Oké, ik heb geen geld momenteel, maar ik vind het prima. Ik werd in november 2003 ontslagen en ben sindsdien werkloos geweest. Er was ook geen tijd voor een nieuwe baan. Er is altijd wel iets te doen, zoals toeren of een nieuwe plaat opnemen. En zeg nu zelf: welke werkgever neemt nog iemand aan voor een maand of een week? Ik kan mijn rekeningen betalen, mijn auto, mijn manier van leven. Dus het is goed zo.”

Geen moment verlangt hij terug naar een baan die van negen tot vijf duurt. “Ik haatte mijn werk. Het was saai, elke dag hetzelfde. Naar je werk gaan, zeven uur daar zitten en weer naar huis. Ik vond het verschrikkelijk. Laat mij maar musiceren. Ik heb nu doordeweeks veel vrije tijd – hoewel er ook gerepeteerd moet worden – en in het weekend treden we vaak op.” Iets wat de frontman graag weer op wil pikken, maar wat er waarschijnlijk door het drukke tourschema bij inschiet, zijn zanglessen. “Ik had er destijds misschien eerder mee moeten beginnen. Het is namelijk erg goed voor je stem. Voor de kracht die er van uit gaat. Ik ben vorig jaar pas begonnen en heb dat maar enkele maanden kunnen doen. Het is erg duur, maar ik heb nu al geleerd om meer kracht te zetten. Je leert ademen en meer lucht te krijgen. Dennis – onze gitarist – doet het nu voor de cleane zang. Als ik voldoende tijd en geld heb ga ik het komend jaar weer doen.”

De ambities reiken dan ook verder; telkens wil het vijftal een niveau hoger stijgen. Eerst volgt binnenkort echter nog een e.p. via het kleinere hardcorelabel Lifeforce, het oude label van de band waarop ze drie albums en een e.p. uitbrachten. “We nemen een stuk of zes nummers op. Allemaal oude nummers, op één na. Het is een soort ‘best of’ van de laatste jaren en een soort ‘bedankje’ aan Lifeforce. Wellicht wordt het weer een split met Heaven Shall Burn.” Andy hoopt verder veel te toeren. Bij voorkeur zonder al te veel problemen, want dat zou immers wel eens kunnen betekenen dat hij terug moet naar een gewone baan. “Ik hoop dat we dit kunnen blijven doen, zonder dat we boos worden op elkaar en zonder dat onze relatie met Roadrunner kapot gaat. Ik hoop dat we nieuwe nummers en nieuwe platen kunnen blijven maken. Ik wil graag toeren in Australië of IJsland. We hebben wat aanbiedingen gekregen, dus ik denk dat het dit jaar gaat gebeuren.”

http://www.kindamuzik.net/interview/caliban/caliban-new-wave-of-american-heavy-metal-uit-duitsland/8846/
Meer Caliban op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/caliban