• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Blood Red Shoes: Internet geeft veel vrijheid

Zaterdagochtend is vroeg voor Steven Ansell van Blood Red Shoes. Ze zijn net terug uit Japan en hebben er een paar stapavonden – inclusief een Holeconcert in Londen – opzitten. Maar het duo uit Brighton is vooral opgetogen dat het tweede album er is. "Op de eerste plaat deden we soms zes gitaaroverdubs om het groots te laten klinken. Dit keer dachten we: laten we het gewoon opnemen."

Tekst: Niels Steeghs

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 02 maart 2010

Nadat Ansell arriveert, krijgt hij uit handen van zijn platenmaatschappij het eerste exemplaar van de cd. Kritisch inspecteert hij het papier waarop het boekje gedrukt is. Het stemt de drummer/zanger tot tevredenheid. "De vorige keer was de albumsleeve niet goed geprint omdat we kort voor de release van label veranderden. Er was toen geen tijd meer om nog iets te veranderen. Daar bovenop was de plaat toen al lang tevoren uitgelekt. De opwinding rond de eerste plaat was dus een beetje verneukt."

Last van een tweedeplaatsyndroom heeft Blood Red Shoes niet. Sterker nog, Ansell houdt wel van de langzaam opkomende druk richting de release. Zeker omdat die druk na het vroegtijdig lekken van Box of Secrets er niet echt meer was. "Het nam druk weg, omdat we wisten dat mensen de plaat goed vonden. Toen kende men bij shows alle teksten al. Het boeit me verder niet dat mensen gratis muziek van het web plukken, dat doe ik zelf namelijk ook. Maar wij zijn control freaks, en door het lekken hadden we er geen controle meer over."

Internet
Om dat tegen te gaan, pasten de twee Britten ditmaal een andere strategie toe. Namelijk het wekelijks vrijgeven van een nieuw nummer op hun eigen website. "Them Crooked Vultures zette ook alle nummers online voor de release. Dat vond ik interessant. Het is onze site, we presenteren het zoals we willen. Zo bouwen we richting de release langzaam de spanning op en houden we de aandacht van de luisteraar vast. En voordat recensenten hun mening klaar hebben kan het publiek zelf al een oordeel vellen."

Internet biedt volgens Ansell dan ook alleen maar kansen om te doen wat je zelf wilt doen met je muziek, zonder afhankelijk te zijn. "Als je bijvoorbeeld een video maakt, moet je 'm drie minuten lang maken zodat ie op MTV komt. En je single moet drie minuten zijn om op de radio gedraaid te worden. Op internet heb je die beperkingen niet. 'Colours Fade' duurt bijvoorbeeld zeven minuten, daar hebben we een lange video bij gemaakt. Internet geeft veel vrijheid, je kan dingen presenteren zoals je wil."

Grungerock
Op de eerste plaat zette Blood Red Shoes de nummers vaak nogal zwaar aan. Op Fire Like This neigt het tweetal wat meer richting de grungerock. Helemaal toevallig is dat niet. Nirvanas In Utero is één van hun favorieten. En geconfronteerd met de link naar The Smashing Pumpkins in enkele nummers vertelt Ansell: "Dat denk ik ook; ik ben blij dat je dat oppikt! Ik hou erg van Siamese Dream en Mellon Collie and the Infinite Sadness. In het nummer 'Count Me Out' is er een gitaarstuk dat ik vind klinken als hen." Ook het lange 'Colours Fade' neigt in diezelfde richting. "Die nummers zijn tamelijk anders dan wat we op de eerste plaat deden. De nieuwste songs zijn wat meer mysterieus, ruimtelijker en noisy. Dat spul, daar houden we nu ook het meest van."

Ook de benadering voor deze plaat is anders. Was die bij Box of Secrets nog vooral geënt op het vatten van de energie, dit keer draaide het meer om de details. "Op de vorige plaat moest alles snel zijn. Nu wilden we dat het meer op en neer zou golven. We analyseerden de nummers meer. Is dit een beetje saai? Is deze sectie te hard? Misschien kan deze melodie iets minder repetitief? We hebben alles meer opgenomen zoals we live klinken, zonder al te veel overdubs. Voorheen zouden we daar zes gitaren overheen gezet hebben. Nu enken we: als onze liveset goed werkt, laten we het dan zo doen, met een paar extra's."

Wat wel hetzelfde gebleven is, dat is de doe-het-zelfethiek van met name Laura-Mary Carter. De zangeres/gitariste – die bij het interview absent is omdat ze de restanten van haar jetlag nog onder de douche weg staat te spoelen – is zelf verantwoordelijk voor het ontwerp van de hoes, de website en de merchandise. Ansell: "Laura-Mary hoort de nummers en bepaalt hoe het er uit moet zien. Bij deze plaat vond ze dat het mysterieus moest zijn, vandaar dat vele blauw. De handen die je op de hoes ziet, dat zijn trouwens de mijne. Ze heeft die gefotografeerd en er vervolgens dat blauwe vuur overheen geschilderd. Ze houdt er wel van om de zaak te verdraaien."

Ouder wordende rockers
In lijn met de liefde voor grunge bezocht Ansell enkele dagen voor het interview nog het concert van Hole in Londen. "Het was tamelijk vreemd, maar beter dan ik had verwacht." Vervolgens verdraait de Brit zijn stem naar Courtney Loves snerpstem en imiteert: "'I'm really rusty. Ik vergeet mijn songteksten, dus ik heb deze teleprompter bij me.' Dat is niet erg rock-'n-roll, wel?"

Of Laura-Mary Carter en hij samen oud gaan worden als Blood Red Shoes, dat betwijfelt Ansell. "Realistisch gezien houden de meeste bands het niet zo lang vol. Als we vijf platen maken, dan ben ik tevreden. En alles meer dan dat is een bonus. Maar als ik 63 ben, dan maak ik sowieso nog muziek. Waarschijnlijk ook nog steeds met Laura-Mary. We hebben namelijk nog ideeën genoeg voor andere muziek. Niet als Blood Red Shoes, maar met bevriende musici. En we hebben in onze eigen studio in Brighton geëxperimenteerd met postrock in de richting van Godspeed You! Black Emperor. En ja, het kan zelfs nog ooit zoiets worden als Last Shadow Puppets, maar dan minder saai."

http://www.kindamuzik.net/interview/blood-red-shoes/blood-red-shoes-internet-geeft-veel-vrijheid/19870/
Meer Blood Red Shoes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/blood-red-shoes