• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Bettie Serveert groeit met de jaren

De jaren '90. Het nieuwe decennium is nog maar net begonnen, maar een nostalgische blik op de tien jaar daarvoor heeft iedereen al wel eens geworpen. Want wat leken het prachtige jaren: nog geen 9-11, George W. Bush, Pim Fortuyn, Jim & Jamai, en een terugblik op tien jaar Jambers was toen nog niet mogelijk. Neen, de derde weg leek ook echt de gulden middenweg te zijn. Met een illusie rijker leven we nu met de consequenties van de periode waarin alles mogelijk was.

Tekst: Alexis Vos

Beeld: Sylvia Korving

Publicatiedatum: 27 augustus 2003

Gelukkig zijn er ook zekerheidjes uit die tijd overgebleven, en één daarvan is Bettie Serveert. Hoewel er al enkele jaren verhalen de kop op steken dat Neerlands trots ermee op zal gaan houden, is de formatie nog steeds springlevend. En met hun begin dit jaar verschenen vijfde album Log 22 zelfs beter dan ooit. Natuurlijk kent iedereen de succesverhalen uit 1992 waarin hun klassieke debuutplaat Palomine vooral in het college-circuit van de Verenigde Staten hele hoge ogen gooide. De Neil Young-gitaarlijntjes van Peter Visser en de zwoele stem van Carol van Dijk zorgden voor een herkenbare sound die nog steeds overeind staat. Hun gitaarpop is eigenlijk ook alleen in atmosferische zin veranderd, want de basis is nog steeds dezelfde volgens Van Dijk. De iele zangeres ziet er vermoeid uit in het laatste weekend van de Nederlandse tournee. Een tournee waarbij men Bettie Serveert beter dan ooit ziet spelen. Heeft zij dit gevoel ook?
"Tja, de mensen zeggen het. Ik weet het niet. We hebben een nieuwe drummer die heel goed bij ons past, en nu ook een toetsenist op het podium, dus misschien komt het daardoor."
Die toetsenist was er tijdens de Amerikaanse tour die van oost naar west ging niet bij. "Nee haha, dat konden we ons niet veroorloven. Plus dat de bus te klein was waar we al met z'n zessen anderhalve maand in hebben moeten wonen."
Hoe staat het daar met de populariteit?
"Ach, die verhalen dat wij daar zó groot waren zijn ook sterk overdreven hoor. Het land heeft gewoon meer mensen dus lijken we populairder, maar in verhouding is het vergelijkbaar met hier. Het publiek dat daar naar onze optredens komt is nog steeds even groot. Aan de oostkust spelen we ook nog veel in dezelfde clubs als 10 jaar geleden, maar er zijn er ook wel wat verdwenen of gesloten wegens brandgevaar. Ineens zijn ze daar met die recente ongevallen heel streng in geworden. Buiten de band mocht ook niemand in de kleedkamer, anders werd je er gelijk heel heftig uitgeschopt. Ik was eigenlijk wel verwonderd dat dat niet eerder was gebeurd, als je zag hoe het er soms van binnen uitzag. De sfeer in Amerika is nu ook wat grimmiger. Ze zitten met een president waar ze het niet mee eens zijn en natuurlijk is dat een aanleiding voor muzikanten om daar tegen aan te schoppen. Ontzettend veel mensen zitten ermee in hun maag en hebben ook echt letterlijk tegen ons gezegd: 'Please don't hate us! Als jullie straks weer weggaan uit Amerika zeg dan dat de helft van de bevolking het hier niet mee eens is.' En dat is natuurlijk ook zo. Ik vind het soms wel heel erg griezelig als ik zie dat heel veel Europeanen zich gaan afzetten tegen Amerika, alsof het complete continent hetzelfde denkt en doet. Die splitsing vind ik heel gevaarlijk."

Dat de Amerikanen Bettie Serveert nog steeds appreciëren blijkt uit het gegeven dat de groep er in oktober weer een tournee langs de oostkust doet. Ook pikken ze Carols geboorteland Canada er nog even bij. In Nederland is de doorbraak naar het grote publiek nooit voltrokken. Iets waar de groep helemaal niet om maalt, hoewel Peter wel zijn onvrede uitte over het gebrek aan airplay voor de single 'Smack'.
"Er zijn zoveel verschillende muziekscenes, maar alle aandacht en geld wordt gegeven aan de top 40, alsof dat het enige is dat er is. Als je kijkt naar welke bands wij luisteren die nog nooit in de hitparade zijn geweest. Velvet Underground was commercieel gezien een flop. Voor Captain Beefheart geldt hetzelfde, maar toch weet die man zoveel muzikanten en bands door de jaren heen te beïnvloeden. Ik kan moeilijk mensen dwingen om naar ons te luisteren, maar dat neemt niet weg dat het leuk zou zijn geweest als we wat vaker te horen waren. In België is 'Smack' wel helemaal grijsgedraaid en nu ik in Antwerpen woon heeft dat ook wel wat."

'Smack' is met zijn gefluit en catchy refrein één van de leukste Bettie Serveert-nummers sinds jaren. Met zijn computerbeat is het ook wel een vreemde eend in de bijt. Hoe zijn ze hier op gekomen?
"Peter was met een drumcomputer aan het klooien en maakte daar een vreemde drumtrack mee waar geen touw aan vast te knopen was. Die brandde hij vervolgens op een cd'tje en gaf het aan mij mee. Dat heb ik een paar keer gedraaid en ja, daar kon ik alleen maar dit op doen."

In het kort beschrijft Carol hiermee ook het creatieve proces waar Log 22 uit voort is gekomen. Peter had begin 2002 een home-recorder gekocht en daar werd de basis van de plaat mee vastgelegd. Carol kwam eens in de twee weken zes dagen langs om samen te schrijven en nieuwe dingen te laten horen. In die tijd was zij namelijk ook bezig met het tweede album van haar countryband Chitlin Fooks in Antwerpen. Aangezien bassist Herman Bunskoek vijf dagen in de week een koksopleiding deed en thuis een gezin had, was er voor hem te weinig tijd om mee te schrijven. De spelregel die Peter en Carol gebruikten was dat zij het allebei leuk moesten vinden.
"We hebben bij Peter thuis erg hard gewerkt, steeds dagen van 12 uur gemaakt. In het nawerk van de plaat ging heel veel tijd zitten, maar als het goed is schrijft een liedje zich vanzelf. 'Have a Heart' schreef ik op een middag, en daarna kwam gelijk 'Captain of Maybe' er in echt letterlijk twee uurtjes uit. Vervolgens zijn we met heel de band de E Studios in Weesp in gegaan en daar hebben we dingen ingespeeld die we bij Peter nog niet of niet goed genoeg gedaan hadden."

Eén van de opvallende tracks is het zeven minuten lange 'The Ocean My Floor', dat met zijn explosieve gitaargeweld vooral live zeer indrukwekkend overkomt. "Die hadden we eigenlijk al bijna op Private Suit gezet, maar zowel Peter als ik waren nog niet tevreden met het resultaat. De uitvoering ervan - die komt nog wel in de herkansing dachten we toen. Hij klinkt heel complex en er zitten bepaalde modulaties in die heel vreemd zijn als je het zelf zou spelen, maar in feite is hij ook in één middag geschreven."

Bettie Serveert speelde al eens een live-cd vol met werk van hun helden van The Velvet Underground. De band heeft echter nog nooit zo erg als de legendarische New Yorkse groep geklonken als in 'White Dogs'. Een simpel laidback ritme waar twee akkoorden repetitief voorbij komen en een coole gitaarriff erboven op. En niemand kan zo lekker "cigarette" uit spreken als Carol, zelfs Lou Reed niet (jammer is dan ook dat ze even later een ordinair shaggie opsteekt). De akoestische en serene eerste twee minuten van het nummer staan dan ook haaks op wat er volgt. Is dit om een directe vergelijking met VU uit de weg te gaan?
"Nee, zeker niet. Het intro is een essentieel onderdeel van het nummer en dat contrast is erg belangrijk. Het zit 'm ook vooral in de tekst."
Jullie bedanken VU op de cd-hoes.
"Ja, dat is meer een inside joke. Peter heeft ergens een gitaarlick van hun gebruikt en het is aan de popfreaks om te weten te komen in welk nummer dat is. 'White Dogs' is het in ieder geval niet."

Hoe goed Log 22 ook moge zijn, Bettie Serveert zal altijd herinnerd worden om en aan Palomine. Is dat niet frustrerend?
"Nee want dat hebben we gemaakt en dat zullen ze ons nooit meer afpakken. Iedereen heeft zijn eigen mening over de andere albums en daar heeft men ook recht op. Iedere plaat ontstaat zoals wij hem op dat moment willen maken en op alle zijn we even trots. Palomine kwam op het juiste moment op de juiste plek met de juiste liedjes uit. Het kwam overeen met de tijdsgeest van het hele grunge-gebeuren. Sommige liedjes bestonden allang daarvoor, uit de tijd dat al die keyboarddingen - Duran Duran, Spandau Ballet - populair waren. Als Palomine toen was gemaakt had niemand het opgemerkt."
Mis je die begin- of hoogtijdagen niet?
"Ik vind het zo makkelijk om cynisch te worden. Daar heb ik echt een hekel aan. Ik ben blij dit te doen en als je het al minder vindt worden moet je er mee stoppen. Wanneer je geen zin hebt om te spelen voor wat of wie dan ook, kap er dan gewoon mee. Voor ons is nog steeds elke avond een hoogtepunt. Of we nou in Paradiso spelen of op Lowlands of waar dan ook. We vinden het nog steeds ontzettend leuk en blijven dit dan ook doen. Plannen voor de toekomst zijn er, maar die houd ik liever voor mezelf. We gaan in ieder geval niet uit elkaar zoals steeds weer geschreven wordt."

Bettie Serveert speelt op vrijdag 29 augustus in de India-tent op Lowlands 2003.

http://www.kindamuzik.net/interview/bettie-serveert/bettie-serveert-groeit-met-de-jaren/3856/
Meer Bettie Serveert op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bettie-serveert