http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Take Root: de vooruitblik
Ook dit jaar balanceert het muziekfestival weer op het ravijn van country en pop. Met acts als Ryley Walker, The Weather Station, Sun Kil Moon en Villagers is er geen ontkomen aan de wederopstanding van folkrock. En met My Morning Jacket is er, ondanks een tegenvallende studioplaat, aan een heuse headliner gedacht. Met welke albums komen we op de lange reis naar Groningen alvast in de stemming?
Tekst: Maurice Dielemans
Publicatiedatum: 07 september 2015
Sun Kil Moon – Universal Themes
De productieve singer-songwriter Mark Kozelek (foto hieronder) maakt zich ook nu weer ontzettend kwaad, vooral als de mensen om hem heen doodgaan en als hij ergens in de wereld onrecht ziet. Als je het gevloek en getier in 'Cry Me a River Williamsburg Sleeve Tattoo Blues' en het geschreeuw in openingsnummer 'The Possum' hoort, zou je bijna denken dat je te maken hebt met een gangsterrapper. De bijna vijftigjarige zanger weet overal wel een emotionele draai aan te geven. Niet zelden sluit hij zich alleen op in een hotelkamer om in een huilbui uit te barsten. Universal Themes is een stuk rauwer dan de succesvolle Benji en bevat ook enkele felle rocksongs, maar voor wie het werk kent van zijn vorige werkgever, Red House Painters, is dat zeker geen bezwaar.
Andy Shauf – The Bearer of Bad News
Een van de meest indrukwekkende en tevens timide optredens op het tweedaagse festival London Calling Loves Concerto werd gegeven door Andy Shauf, een bescheiden jongeman met blokjeshemd uit Canada en een veelbelovende artiest. Als een bang vogeltje stond hij op het podium. Zijn bibberige stem lijkt sterk op die van Elliott Smith. De muziek is jazzy, uiterst subtiel en kruipt onder de huid. Met zijn hipsterbandleden met zeemanstatoeages en in opgehesen witte broeken, wist hij de zaal akelig muisstil te krijgen. Het immer aandachtige publiek op Take Root zal zeer waarschijnlijk ook binnen de kortste keren ademloos aan zijn voeten liggen.
Ryley Walker – Primrose Green
We waren al bijzonder lyrisch over zijn donkere debuutplaat All Kinds of You uit 2014. Alleen al het lef waarmee deze snotneus zijn gitaarsnaren beroert, is van een ongekende klasse. Nu is er opvolger Primrose Green, die van de talentvolle underdog volkomen terecht een superster zal maken. Dit album is nog een tikkeltje avontuurlijker en gedurfder dan de eerste plaat. Zo duiken er zachtjes elektrische gitaren op, is er ook een jazzy gevoel aanwezig en toont Walker nog meer zijn muzikale kunnen, ook op zanggebied. Op sommige momenten kun je zelfs spreken van psychedelische folkmuziek. De recente optredens in Nederland, waaronder Paradiso, waren bijzonder imponerend, dus als het op Take Root maar half zo goed is, dan staat ons zeker iets te wachten in Groningen.
The Weather Station - Loyalty
Op de albumhoes van Loyalty staat de Canadese singer-songwriter opvallend geportretteerd: met de armen over elkaar en met de rug naar de camera. Gelukkig is het met de songs een heel ander verhaal, dan slingert Lindeman (foto hierboven) de luisteraar heen en weer tussen de diepe krochten van de menselijke ziel en plaatsen van vertroosting, zoals een warme schoot of de sterke armen van een geliefde. De blauwe lucht op de voorkant is toepasselijk, want uit de tragedie ontstaat telkens iets moois en hartverwarmends. In een recent interview zegt Lindeman dat ze het als een uitdaging ziet om moeilijke omstandigheden te overwinnen en mensen te raken. Op Take Root zullen er wellicht weinig hindernissen zijn, maar die strijd is een alvast een mooie belofte.
The Delines - Colfax
Richmond Fontaine blijft Vlautins eerste en belangrijkste band, maar deze samenstelling van leden van The Damnations, The Decemberists en Richmond Fontaine tot het nieuwe The Delines (foto hierboven) mag meer genoemd worden dan een gelegenheidsbandje. Dat zit hem natuurlijk in de songteksten van Vlautin, altijd even eerlijk als droevig. Ditmaal niet door hemzelf gezongen, maar door de Texaanse Amy Boone. Een dame met zand in de haren en stof in de keel, die zij met Budweiser of een glaasje whisky smeert, waardoor elk woord er in een doorleefde countrysoulsnik uitkomt.
Otis Gibbs - Souvenirs of a Missspent Youth
Otis Gibbs is niet een van de meest gezellige gasten op Take Root. Wie überhaupt al zin krijgt in zijn plaat met titel Souvenirs of a Missspent Youth, en een hoes met een dode vogel erop, krijgt vervolgens een gedragen, hese stem voor de kiezen die zingt over pa die overleden is in een kolenmijn. Het is dapper en prijzenswaardig hoe baardman Gibbs in 'Cozmina' de donkere intro van violen en drums stil durft te leggen om zijn eerste couplet te beginnen. Hier is een verhalenverteller te horen in de lijn van Townes Van Zandt, die daadwerkelijk wat te zeggen heeft.
http://www.kindamuzik.net/festival/take-root/voorbeschouwing-op-take-root/26186/
Meer Take Root op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/take-root
Deel dit artikel: