• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De perverse droomrealiteit van Ariel Pink's Haunted Graffiti

Een van de meest bizarre liedjesplaten van 2004 komt op naam van Ariel Pink's Haunted Graffiti. In de Zuid-Californische heuvels, net onder de rook van het decadente Los Angeles nam Ariel Pink The Doldrums op met zeer beperkte apparatuur. Het resulteert in een bevreemdende liedjeswereld die eigenlijk niet zo heel ver van de werkelijkheid af staat. Op het randje van het geloofwaardige: Ariel Pink's Haunted Grafitti.

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 11 januari 2005

"Ik heb jaren geloofd dat ik goed was in wat ik deed", begint Ariel zijn verhaal. "Ik ben in 1995 begonnen met het opnemen van muziek op een zakformaat casetterecorder en ondanks mijn totale onkunde geloofde ik stellig dat ik goede muziek maakte. Die overtuiging voedde jarenlang mijn energie om door te gaan. Zo leerde ik beetje bij beetje om te gaan met instrumenten waarvan ik er nu een paar redelijk beheers. Nu blijkt wel dat ik er vroeger bijzonder weinig van bakte." Op The Doldrums is die combinatie van plezier, passie, gevoel en onkunde fascinerend hoorbaar. Schijnbaar zingend vanachter een stuk plexiglas, in een douchecabine of vanuit een vijfmeter diepe put, zijn gedempte vocale stijl bezit de charme van jaren zeventig iconen als David Bowie en Brian Ferry. Van een perfecte beheersing van welk instrument dan ook is geen sprake en dat is nu net wat The Doldrums zo vreselijk charmant maakt.

Thank God for parents
Het is geen bewuste keuze van meneer Pink; jaren liep hij zonder platencontract door de straten van Los Angeles. "Ik heb nooit ook maar één cent verdiend met muziek maken. Ik krijg wat hulp van vrienden en ik heb hier en daar wat baantjes gehad. Ik ben nu bezig met visuele kunst, daar verdien ik af en toe wat mee maar thank God for parents!" Van The Doldrums, dat hij eind jaren negentig opnam, maakte hij 500 cd-r's. Eén daarvan wist hij tijdens een show in de handen van een Animal Collective-lid te drukken. Ze waren aangenaam verrast en besloten Ariel Pink als eerste niet-lid van Animal Collective op Paw Tracks te tekenen en The Doldrums (op cd met het mini album Vital Pink erbij) uit te brengen.

De meest gelukkige dag in zijn leven? "Ha! Heel veel dagen vallen nu in die categorie. Nee, maar het zou wel eens de gelukkigste dag in hun leven kunnen zijn. Je zou het hen eens moeten vragen!"
Bescheiden? Nee, niet echt. Het siert hem. Ariel is iemand die zijn leven in de naden van de muziekscene van Los Angeles doorbrengt. Simpelweg beperkt door financiële middelen met minimale apparatuur een droomwereld schetsend. Je zou denken dat je met een kluizenaar te maken hebt die slechts oude platen van Bowie, Roxy Music en Hall & Oates onder de verrotte naald van zijn oude pick-up legt. "Ik ben eigenlijk best sociaal. Opgroeien in Californië is niet verkeerd. Er is genoeg te beleven. Maar tegelijkertijd groeien de mechanismen van de grote stad en ik een beetje uit elkaar. Ik ben vrij achterdochtig wat betreft elke vorm van succes, en dan vooral financieel succes. En ik heb een hekel aan auto's, dat helpt ook niet zo hier. Ik ben van plan om snel te verhuizen." Van een scene is ook niet echt sprake, legt hij uit. "Ik maak geen deel uit van een bepaalde scene in L.A. Die zijn er sowieso niet echt. Er zijn wel veel artiesten en muzikanten die hetzelfde nastreven en het zou wel helpen als we elkaar wat meer steunen. We lijken meer op elkaar dan we denken, los van welke scene of ideologie dan ook."

Ariel in Wonderland
De naam alleen al, Ariel Pink's Haunted Graffiti. Het doet wel een beetje denken aan Alice In Wonderland: door een konijnenhol in de heuvels van Hollywood naar de bizarre onderwereld van Pink. "Het is een andere wereld ja. Ik wilde iets maken dat boven elke vorm van kritiek staat, niet pretentieus maar gewoon in een andere wereld opererend. The Doldrums is een uitvergrote, geperverteerde eigenaardigheid. Een sentiment waar ik al mijn hele leven gevoelig voor ben, namelijk een verlammende triestheid, een ijskoude wind, een verduisterende schaduw over de schitterende Californische prairieheuvels." Die naam past er dan natuurlijk uitstekend bij. "Nou ja," zegt Ariel, "mijn ouders hebben me gewoon zo genoemd. Haunted Graffiti is de naam van de band, of eigenlijk van het project zoals ik het noem. Ik gebruik het nu een jaar of zes, gewoon omdat het kan. Taal is openbaar terrein, ik kan elke naam gebruiken die ik wil."

In Ariels bizarre wereldje klinkt niks zoals het zou moeten klinken. De doffe produktie is het resultaat van de meest low budget opnameapparatuur. Het is ongelooflijk maar Pink creëert alle drumgeluiden met zijn eigen stembanden. Luister eens naar 'Strange Fires' en verbaas je over de talloze beatboxvariaties die Pink laat horen. "Dat doe ik al van kinds af aan, het is een spier die ik al mijn hele leven gebruik. De crux is circulaire ademhaling. Ik heb totaal geen voet-hand-coördinatie en omdat drums zo'n overlast bezorgen aan de buren kies ik ervoor om die zogenaamde 'live' drums te gebruiken. Het vloeit direct van mijn hoofd naar mijn mond zonder te worden geremd door mijn motoriek. Dat maakt het bovendien veel makkelijker om verschillende ritmes en structuren in één liedje te gebruiken."

Impressies van liedjes
Ariels perverse droomrealiteit is soms onbegrijpelijk, dan weer charmant en onweerstaanbaar. Ariels gevoel voor drama en zoete popmelodieën worden op een bizarre manier verenigd. Zijn kijk op opvoeding, dramatisch verwoord in 'Good Kids Make Bad Grown Ups' krijgt glans door de valse synthesizeratmosfeer en de talloze vreemde effecten. Haast magisch is de start van 'Among Dreams', met een plukkend basgeluid en een schitterende vocale falsettomelodie. De intieme ballade 'Envelopes Another Day' lijkt wel rechtstreeks vanuit een Martiaans Top Of The Pops naar Aarde te worden gezonden. Ariel heeft een sterk gevoel voor de juiste melodie op het juiste moment, soms bijzonder cheesy maar dat effect wordt speels verdoezeld door de goedkope produktie.

Hoewel alles zo goedkoop mogelijk is opgenomen bezit het album een onwerkelijke gelaagdheid. Pink: "Op The Doldrums speel ik vaak twee basstukken die erg melodieus zijn. Gekoppeld met de lage timbres van mijn vocale drums geeft dat het album een dikke, stroperige laag van haast onherkenbare melodieën. Ik speelde indertijd een gitaar met drie snaren. De keyboard- en gitaartonen nemen bezit van het complete middenregister, dat maakt alles zo dik en wazig. Er was simpelweg geen andere methode om het te doen. Elk liedje dat ik schrijf vraagt meer dan ik kan geven. Ik creëer impressies van liedjes die eigenlijk anders hadden moeten klinken. Want zoals de liedjes in mijn hoofd klinken krijg ik ze nooit, omdat ik in mijn hoofd timbres gebruik die gewoonweg niet bestaan."

A Cure for Eno
Het eerste wat naar boven komt bij het luisteren van het album is dezelfde charmante hopeloosheid van Bowie en de tegendraadse produktie die Eno voor zijn eigen albums en die van anderen gebruikte. Here Come The Warm Jets, Low - de studio als speeltuin. Het feit dat Pink dit bereikt met zulke goedkope en minimale middelen is nog knapper.

Met Eno heeft hij echter niet veel: "Nooit mijn ding geweest; Eno en het hele Roxy Music-verhaal. Ik waardeer dat ze grensverleggend zijn geweest op hun eigen manier maar ik heb altijd een beetje een afkeer gehad voor Eno's gevoel voor melodie. Raar genoeg heb ik ook niet zo heel veel met Bowie. Al vind ik een hoop van zijn liedjes geweldig. The Cure daarentegen, die band heeft met albums als Faith en Seventeen Seconds een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Ik ben van jongs af aan altijd al geïnteresseerd geweest in muziek. Het begon begin jaren tachtig met MTV, later op de middelbare school ontdekte ik experimentele muziek en punk. Maar ik vergeet mijn vroegste invloeden niet. Michael Jackson, E.T., MTV, Battlestar Galactica, radio. Ik schaam me er niet voor, ik probeer ze bewust te verwerken in wat ik nu doe. Alles wat ik ooit luisterde heeft mij muzikaal gevormd tot hetgeen waar ik nu voor sta."

Puur muzikaal gezien bestaat The Doldrums uit onaf lijkende glampopdocumenten die in een waas van hersenspinsels tot leven komen. De doe-het-zelf-esthetiek die Pinks voorkeur heeft, heeft meer gemeen met punk in zijn rauwste vorm dan het geluid op The Doldrums doet vermoeden. De theorie achter de opnamemethoden en het feit dat hij gewoon niet anders kon toen hij het album opnam komt dicht in de buurt van de beginperiode van punk, wat mentaliteit betreft: gewoon spelen, ongehinderd door talent of instrumentenkennis.

Pensioen
Feit is dat The Doldrums al in een vorig decennium is opgenomen. Waar Pink nu mee bezig is blijft uitermate vaag. Hij komt deze maand nog naar Europa, samen met Panda Bear (Animal Collective) maar naar een vervolg op The Doldrums blijft het slechts gissen. "Ik heb vele plannen maar het is veel te vroeg om het daarover te hebben, want het zijn nu slechts ideeën en misschien blijven ze dat wel voor altijd." Lekker mysterieus, het moet niet anders zijn eigenlijk. Wat zijn doel in het leven is? "Een man heeft een vrouw nodig, kinderen hoeven van mij niet zo. Ik wil gewoon gelukkig zijn, een fatsoenlijk leven leiden en als het even kan zo snel mogelijk met pensioen gaan."

The Doldrums is uitgebracht door Paw-Tracks/Aim
» Lees de recensie

Ariel Pink speelt samen met Panda Bear en Signer op 28 januari in de Frontline te Gent.
Voor dit concert geeft KindaMuzik in samenwerking met organisator (k-raa-k)³ drie duo-tickets weg. Houd vooral op 19 januari je mailbox in de gaten. Je vindt dan in onze nieuwsbrief meer informatie over hoe je daarbij kan zijn.

http://www.kindamuzik.net/features/article.shtml?id=8368
Meer Ariel Pink\'s Haunted Graffiti op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ariel-pink-s-haunted-graffiti