• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Will Johnson gaat nooit op stap zonder viersporenrecorder

Onlangs was Will Johnson te gast in de lage landen. Ditmaal vloog hij helemaal alleen over de grote plas en wel om het publiek te plezieren met werk uit zijn nieuwe soloplaat Vultures Await. Een gesprek met een muzikale waterval.

Tekst: Hans van der Linden

Beeld: Inge Schoutsen

Publicatiedatum: 24 december 2004

In verschillende projecten bracht Will Johnson in negen jaar tijd tien platen uit. Het interessante daarbij is dat de kwaliteit door deze frequentie helemaal niet geschaad wordt. Johnson verkrijgt daarmee stilaan de statuur van een begenadigd songwriter. “Ik loop altijd met een viersporenrecorder rond. Vaak neem ik de auto en rijd ik naar mijn ouders die een uur ten noorden van Austin wonen. Zij hebben een piano waar ik dan uren op speel. Soms neem ik ook andere instrumenten ter hand. Weet je, voor mij is het schrijven van muziek verslavend. En geloof het of niet, vele nummers hebben zelfs het daglicht nog niet gezien!”.

“Music was an automatic part of the day”
Will Johnson groeide als enig kind op in het Texaanse Kileen. Zijn moeder speelde een beetje piano, maar hij herinnert zich vooral het feit dat er in huis constant muziek opstond en dat hij ermee groot werd. Levendig haalt hij voor de geest dat hij enthousiast bij de platenspeler stond (hij was nog te klein om de naald zelf te hanteren) en dat hij op een plastieken gitaartje open akkoorden speelde alsof ze bij de muziek hoorden. “Op vroege leeftijd, tussen acht en tien, raakte ik in de ban van de drums. Ik vond het echt fantastisch om muzikaal mijn gang te gaan en, ook al volgde ik enkele jaren nadien pianoles, de drums bleven mijn grote passie. Toch duurde het nog vele jaren voordat ik zelf nummers begon te schrijven. Tot 1995 om precies te zijn, toen iemand na een repetitie zijn gitaar vergat. Ik nam het instrument ter hand en begon er wat op te spelen. En stilaan verlegde mijn obsessie zich. Toen begon ik nummers te schrijven.”

“The Replacements hebben mijn leven gevormd. Zij waren voor mij het levende bewijs dat je niet Van Halen of Motley Crüe hoefde te zijn om een band te kunnen vormen. Samen met Black Flag gaven ze te kennen dat iedereen een gitaar kon nemen en nummers kon schrijven. Gelukkig woonde ik toen op een uurtje van Austin en kon ik in het weekend gerust even naar de stad gaan en in platenwinkels rondhangen. De doehetzelfmentaliteit die toen van labels als SST en IRS uitging was echt te gek. Ook al kon ik niet altijd naar de bands gaan kijken, het idee alleen al dat ze in de buurt speelden, was echt een stimulans. Ook was ik een grote fan van Hüsker Dü. Aan de andere kant luisterde ik eveneens naar meer rustige muziek zoals Neil Young en John Denver. En zo vond ik gaandeweg de gulden middenweg die me tot Centro-Matic dreef. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik enkel in gitaarmuziek geïnteresseerd ben. Ik kan immers ook erg genieten van experimentele hiphop.”

Centro-Matic
Het begon allemaal met Centro-Matic maar na enige tijd bleek die uitlaatklep niet meer voldoende. “Sommige avonden speelden we hard, dan wilden bepaalde leden de volgende show weer voornamelijk zachte stukken spelen. Op een bepaald moment voelden we aan dat Centro-Matic niet meer al het materiaal kon herbergen en besloten we een zijproject op te richten. Met South San Gabriel wilden we in de eerste plaats een forum creëren voor ons materiaal dat meer ingehouden, atmosferisch en ruimtelijk was. Het was aanvankelijk niet de bedoeling om er een permanente band van te maken.” Zo kwam de eerste plaat, South San Gabriel Songs/Numbers getiteld, in Amerika als een plaat van Centro-Matic op de markt. Maar het pakte anders uit: South San Gabriel werd na enige tijd een permanente groep en bracht in 2003 opvolger Welcome, Convalescence uit.

Alle leden van Centro-Matic spelen ook in South San Gabriel, maar de structuur is bij dit laatste project toch iets losser. Leden kunnen komen en gaan als ze willen.

Maar Will hield het niet bij twee projecten: in 2002 verscheen zijn eerste soloplaat Murder Of Tides. Kon hij zijn muzikale ei nog niet helemaal kwijt? “Het was de drummer (Matt Pence) die me erop wees dat sommige van mijn nummers beter overkwamen met een minimale invulling. Dat kan gaan van een beetje gitaar, wat melotron of enkele viool-accenten.” En dat ook deze component geen eendagsvlieg was, bewijst hij heden ten dage met zijn nieuwe plaat Vultures Await die weerom tot de nok gevuld is met uitgeklede ingetogen nummers op het kruispunt van rock en country die verrijkt worden met heerlijke melodieën en Wills doordringende stem. En of dat nog niet genoeg zou zijn, nam hij daarnaast ook nog de soundtrack op voor een documentaire over de Texan Hill County Families.

Heeft iemand die zoveel muzikale output heeft, ook tijd om naar platen te luisteren? Blijkbaar wel, want ook vorig jaar stuurde Will al zijn lijstje in voor KindaMuziks eindejaarsgalore. En dit jaar? “Mijn lievelingsplaat werd uitgevoerd in een kapel in New Orleans. Sister Gertude Morgan is een vrouw die zichzelf op een tamboerijn begeleidt. Prachtig gewoon, tegelijkertijd soulful en spiritueel.”

Of er een bepaald project is waar hij stiekem het liefst mee speelt? “Wel, ik begin ouder te worden en mijn gehoor is ook niet meer wat het ooit was. Daarom krijg ik stilaan meer voorkeur voor de rustigere nummers. Maar aan de andere kant toch dit. Vorige week speelden we nog met Centro-Matic in de States en dat rockte echt. Een heerlijk gevoel dat ik ook toch niet zou willen opgeven.”

Zijn de bands democratisch? “Jazeker. Ik breng steeds ruwe versies aan die ik heb opgenomen op viersporenrecorder en de anderen mogen hun mening geven.” Maar mogen de andere leden ook nummers voorstellen? “Natuurlijk. Matt, Scott en Mark mogen uiteraard zelf met nummers aan komen draven, maar ik ben nu eenmaal diegene die heel veel ideeën heeft en bijna constant aan het opnemen is.” Maar hebben ze al zelf nummers voorgesteld? “Neen, nog niet, maar ze mogen wel!”

Het creatieve proces
Will vindt vaak inspiratie op de piano bij zijn ouders in de woonkamer, maar hoe schrijft hij nu precies zijn liedjes? Heeft hij voordien in zijn hoofd voor welke band hij iets wil schrijven of geeft hij ze nadien een bestemming? “Ik schrijf nooit met een bepaalde band in het achterhoofd. Ik speel gewoon waar ik zin in heb, zo heb ik er het meeste plezier aan en daar gaat het toch om, niet?”

“Maar onlangs heb ik toch een hele periode aan één bepaalde plaat gewerkt. We zaten met een deadline voor het nieuwe album van South San Gabriel en ik heb er toen een hele maand ononderbroken aan gewerkt. Ik ben helemaal vanaf nul gestart en had enkel het idee in mijn hoofd dat het een atmosferisch concept moest worden. Toen ik de ruwe nummers opgenomen had, reed ik naar Denton (afgezien van Will wonen de bandleden allemaal in Denton). We hebben uitgebreid gedineerd, ik liet de band horen en ik vertelde voluit over het concept en de personages die in het verhaal optreden. En de volgende dag viel het allemaal mooi in de plooi.”

“De nieuwe plaat van South San Gabriel komt in de lente uit. Ze ligt een beetje in de lijn die we uitgezet hebben, maar misschien klinkt ze toch iets meer orkestraal. Zo maken we gebruik van een harp. Het verhaal is opgebouwd vanuit het standpunt van een kat. In haar eigen leefwereld wordt ze met van alles geconfronteerd. Zo maakt ze kennis met tegenslagen, liefde, vrolijkheid en depressies. Ook wordt de functionele band met het baasje in beeld gebracht.”

En als Will niet aan het musiceren is, dan toert hij wel ergens ter wereld rond. “Centro-Matic is de laatste jaren in Amerika wel redelijk bekend geworden en ook solo begint het daar te lukken. South San Gabriel hebben we daar nog niet echt geprobeerd, daarmee zijn we voorlopig enkel nog maar in Europa aan de slag gegaan. Daar worden we trouwens altijd goed ontvangen. Ik herinner me nog dat we tijdens onze eerste tournee in Nederland tamelijk populair waren. Maar we zouden ook graag eens in Spanje en Italië gaan spelen, tot nu toe zijn we nog niet veel verder geraakt dan België, Nederland, Engeland, Duitsland en Frankrijk.”

Heb je ook nog vrije tijd? “In januari en februari 2005 ben ik vrij. Dan ga ik misschien een beetje muziek schrijven, maar ik heb me voorgenomen om vooral veel tijd met mijn vriendin door te brengen. In ons huisje in Austin.”

‘I Did A Terrible Thing’
Onlangs verscheen een splitsingle met The pAper chAse waarop Will Johnson van hen ‘I did A Terrible Thing’ covert. Zij namen dan weer zijn ‘Riot Jack’ onder handen. “Ik ben al heel lang met John Congleton bevriend, al van toen hij nog in de punkband Bad Hair Day speelde. Ik herinner me onze eerste conversatie nog heel levendig. Het klikte meteen en we waren beiden erg in muziek geïnteresseerd. Intussen is The pAper chAse uitgegroeid tot de krachtige machine die ze nu is en ik vind het echt een fantastische band. Het was dan ook niet echt vreemd dat we op een bepaald moment besloten om een nummer van elkaar op te nemen. De kracht van hun nummers blijkt zelfs nog meer uit mijn bewerking die het nummer tot een ruwe kern terugbrengt. Ik vind het echt heel geslaagd.”

“Dat doet me er trouwens aan denken dat ik John dringend nog eens moet bellen. Ik heb hem al een hele tijd niet meer gesproken, eigenlijk al niet meer sinds de opnames. Hopelijk denkt hij nu niet dat ik hun nummer niet goed vind.”

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=8241
Meer Will Johnson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/will-johnson