• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Hot Hot Heat: Het is zo vluchtig allemaal

Weer een nieuwe The Strokes? Tja, indie gitaarpop mag zich na het nu al legendarische Is This It weer in grote populariteit heugen en wordt elk bandje met noisy gitaartjes, catchy refreintjes en een zorgvuldig gekozen kledingkast al snel vergeleken met de vijf New Yorkers. Al die bands zijn makkelijk te rangschikken omdat ze The voor hun naam hebben gezet. Hot Hot Heat daarentegen niet en er blijkt meer aan de hand te zijn met deze groep. Zij laten je dansen! Op het podium een energiek performer, aan tafel vertelt zanger/toetsenist Steve Bays rustig en vriendelijk zijn verhaal over de band.

Tekst: Alexis Vos

Beeld: Sylvia Korving

Publicatiedatum: 06 juni 2003

De vier jongens komen uit het meest westelijke punt van Canada: het eiland Victoria. Daar spelen Steve, Paul Hawley (drums) en Dustin Hawthrone (bas) met elkaar in een "prog-rock-punk achtig iets waar het meer om de techniek ging dan om de melodie." Naar verloop van tijd begon de verveling toe te slaan en toen hun zanger de band verliet stapte Steve achter de microfoon. In diezelfde periode voegde Dante DeCarro (gitaar) zich bij de groep en in augustus '99 was Hot Hot Heat een feit. Met de nieuwe bezetting sloeg de groep een melodieuzere koers in en na enkele demo's en EP's te hebben uitgebracht op kleine labels tekenden ze bij het fameuze Sub Pop uit Seattle. Daar kwam begin 2002 de opwindende Knock Knock Knock EP uit en dat maakte men zeer nieuwsgierig naar het debuut Make Up The Breakdown die in de zomer van dat jaar uitkam. Deze werd juichend ontvangen en Spin Magazine vatte hem perfect samen met de vijf woorden: "teaching punk how to dance." Het gros van de liedjes ervan klinkt zó lekker dat major Warner Brothers niet gauw genoeg de weg naar Sub Pop wist te vinden om de band over te nemen en de plaat ook in de rest van de wereld uit te gaan brengen. En dat is een begrijpelijke zet, want het album staat vol van de meest catchy refreintjes aangevuld met leuke orgeltjes, staccato gitaarwerk en een swingende ritmesectie. Een soort mix van XTC meets Gang Of Four, waarbij vooral de stem van Steve eruit springt en die wordt tot vervelens toe met die van Robert Smith vergeleken. "Daar word ik inderdaad een beetje moe van zeker gezien ik nog nooit in m'n leven naar The Cure heb geluisterd, alleen Dante heeft van ons vieren een cd van hun. Voor deze band startte had ik nog nooit gezongen en ben er 3 jaar geleden gewoon mee begonnen zonder ooit gekeken te hebben naar hoe andere zangers het deden. Ik luisterde vroeger vooral veel naar oude punk van The Minutemen, Black Flag dat soort werk, maar The Beatles zijn bijvoorbeeld ook een hele grote invloed op ons."

Wat ook vooral opvalt aan de muziek is het strakke spel, schizofrene structuur en de uitgekiende arrangementen. De liedjes worden geschreven door de gehele band. Hoe werkt dat in de praktijk? "We oefenen meestal zo'n vijf dagen per week variërend van drie tot acht uur. Daar ontstaan de nummers. Soms komen ze heel snel, zoals 'Bandages' en op anderen zitten we soms wel weken op. Hoewel bij 'Bandages' het stuk wat op driekwart van het nummer komt daar hebben we wel lang over gedaan. Soms komt er iemand met een akkoordenpatroon of een riff, maar we stoppen er allemaal zoveel van onszelf in dat het moeilijk wordt om één songschrijver aan te wijzen." Veel en lang oefenen dus en dat hebben de begin twintigers altijd gedaan ondanks hun bezigheden ernaast. Paul verkocht mobieltjes, Dustin stond achter de toonbank van een drogist, Dante werkte bij zijn vaders bouwbedrijf en Steve mistte op een semester na zijn afstuderen voor Sociologie omdat hij met de band op tournee moest. Een tournee die al sinds vorig jaar juni bezig is en tot deze zomer zal duren. Aan inzet geen gebrek dus. Vinden ze het dan niet gevaarlijk als ze er zoveel voor opzij zetten om net na je debuut al bij Warner te tekenen Het verleden heeft laten zien dat talloze nieuwe bandjes, hoe succesvol ze ook mogen zijn, na twee of vaker nog na een album al gedumpt worden vanwege wat voor reden dan ook? Steve haalt zijn schouders op: "Bij Warner voelen we ons ook goed zolang we maar onze muziek kunnen maken. En als ze dat niet meer zien zitten ja jammer dan, dan kunnen we altijd nog terug naar Sub Pop."

Hoe belangrijk was het succes van The Strokes eigenlijk voor een band als jullie? "Eens om de zoveel tijd pikt de mainstream op wat er in de underground gebeurd en dat is nu sinds The Strokes ook weer het geval. Ook omdat er bij hun ontzettend veel geld in de marketing is gepompt. Maar we hebben er zeker wel wat vruchten van geplukt, maar het blijft een natuurlijk proces wat eens in de zoveel tijd op komt zetten. De hype om ons ontgaat me allemaal omdat we heel de tijd op tournee zijn dus je weet niet echt wat er gebeurt. Ik volg het wel in de pers, maar zo'n NME cover neem ik met een korreltje zout het is zo vluchtig allemaal."
Steve mag dan wel ontkennen dat The Strokes niet zo belangrijk geweest zijn, het nummer 'Oh Goddamit' is er duidelijk een naar het Casablancas songbook, maar ondergedompeld in een Hot Hot Heat jasje dat erg lekker zit, dat wel. Is er een duidelijk verschil tussen de nieuwe lichting Amerikaanse bands en jullie als Canadezen zijnde? "Nou weet je, sinds het internet geloof ik niet echt meer dat je geografische ligging je geluid bepaalt. Je bent niet meer afhankelijk van wat je lokale platenzaak heeft of hoe de bands in de buurt klinken. Alles van waar vandaan dan ook kan je nu horen. Een verschil tussen Amerika en Canada zie ik vanuit Victoria al helemaal niet. De grootste stad in de buurt is Vancouver en daarna krijg je alleen maar bergen. Als ik aan de oostkust van Canada ben voel ik me net zo'n buitenlander als dat ik in Amerika ben." Hoe geïsoleerd ze ook mogen zitten uit in hun kleine gemeenschap komt ook het popprinsesje Nelly Furtado. "Ja ze zat op dezelfde school als ik een paar jaar boven mij geloof ik, maar toen ze bekend werd was ze allang weer vertrokken en hoorden we pas dat zij ook in Victoria gewoond heeft."

Een andere bekende naam is hun producer Jack Endino die Nirvana's Bleach voor zijn rekening heeft genomen. Hoe kwamen ze bij hem terecht? "We hadden geen groot opnamebudget en via een andere Canadese band die met Jack gewerkt heeft hoorden we goede verhalen. Ook omdat ie veel met SubPop heeft gedaan wilde hij graag met ons werken. Hij heeft niet een bepaalde muzikale invloed op ons gehad. Wij wilden gewoon vastleggen hoe wij live klinken en dat heeft hij heel goed gedaan." Wat mogen we verwachten van jullie live show? “We willen gewoon veel fun op het podium hebben en ieder doet dat op zijn manier. Publiek moet ook vooral meedoen en niet met hun handen over elkaar staan kijken. En dat lukt meestal wel, hoewel het gisteravond (Ekko, Utrecht, AV) toch een van de minste optredens sinds lange tijd was. Maar ja, niemand kent ons hier nog en het album is pas deze week uitgekomen dus dan is het ook voor ons nog aftasten."

Later die avond geven ze in een goed gevulde basement van Nighttown een leuke show, maar meer ook niet. Op plaat klinken ze vooralsnog beter, maar ze proberen er het beste te maken en vooral Steve zoekt veelvuldig contact met het publiek. Aan het einde lukt het hun uiteindelijk dan toch om ook de achterste rijen aan het bewegen te krijgen, maar da's ook logisch met die geweldige nummers 'Bandages' en ' Out Of Town' waar alleen comapatiënten stil bij kunnen blijven.

http://www.kindamuzik.net/features/article.shtml?id=3321
Meer Hot Hot Heat op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hot-hot-heat