• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Stephen Malkmus: Godennzoon van die indiepop.

Nadat dé indie band van de jaren '90 er toepasselijk genoeg in december 1999 mee ophield, wilde iedereen weten wat frontman Stephen Malkmus ging doen. Gelukkig genoeg ging hij met zijn nieuwe vrienden van The Jicks verder waar Pavement ophield en verscheen in februari 2001 zijn solodebuut. Nu is er dan Pig Lib, volgens Malkmus een vreemder en zwaarder album dan hij ooit heeft gemaakt.

Tekst: Alexis Vos

Publicatiedatum: 26 maart 2003

Het ontstaan van de nieuwe plaat vindt zijn oorsprong tijdens de toer van 2001. "We jamden veel en probeerden allemaal dingen uit, het meeste wat er geschreven werd was erg donker. Om in balans te blijven concentreerden we ons in de studio meer op de wat lichtere en melancholieke nummers. 'Ramp Of Death' is daar een goed voorbeeld van."
Opvallend zijn de laatste twee nummers '1% Of One' en 'Us', die tot de langsten uit Malkmus' oeuvre gerekend mogen worden. "'1%' heeft een beetje een ontastbaar gevoel en is ook erg droevig en zwaar. 'Us' is een echte afsluiter. Heel de band zingt mee en het heeft een heel ander gevoel dan de rest van de plaat. Het is hoopvol. De tekst gaat over het op orde krijgen van je leven. Het verschil met het vorige album zit voornamelijk in de sound. Het heeft een warmere productiestijl en er hangt een donkergroene wolk boven. Er staan ook maar een paar grappige nummers op, waar het de vorige keer toch ongeveer de helft betrof. Het is zeker niet conservatiever. Het is het meest vreemde indiealbum wat ik zelf in lange tijd heb gehoord.
Het is ook veel vreemder dan Pavement ooit heeft geklonken. Dat was gewoon kids stuff; van we spelen het 2 keer en schreeuwen wat erover heen en we nemen het op. Dit album is volwassener, net als ik. Ik wil ook geen oudere gasten horen die zo doen. Een 37-jarige die heel de tijd dronken is, dat is gewoon zielig. Als je 20 bent is 't okay zoals The Strokes, die vind ik wel goed."

Met zijn bandgenoten van The Jicks kan hij het in ieder geval goed vinden. "We zijn een echte band geworden en op Pig Lib hoor je dat ook terug, we hebben ons eigen geluid hier wel op gevonden. De drumpartijen zijn bijvoorbeeld heel interessant en we hebben gewoon veel uitgeprobeerd. Ze zijn ook niet meer zo terughoudend als in het begin. " Het zijn ook de enige vrienden die hij heeft in Portland waar hij al weer 4 jaar woont. Stephen zit daar niet zo mee, hij vermaakt zich wel. Waarmee? "Ik lees veel, doe yoga, scrabble, ga naar de film en ik heb een pooltafel in m’n huis."

Pavement stond bekend om hun slordige aanpak. In een artikel wat Malkmus schreef over één van zijn favoriete bands Creedence Clearwater Revival stelde hij:"People like to say the Beatles are so "complex", as if complexity were a virtue in itself. From my perspective they were merely more British, and therefore tainted by a self-conscious, self-important disposition, let's call it the English Taint.When Creedence sound "Stax"-y it is effortless. So in my world, Creedence stands for purity."
Hebben veel mensen zich vergist als ze het werk van Malkmus beschouwen als slordig en onachtzaam terwijl hij het juist ziet als iets puurs? "Ja, maar ik vind ook niet dat wij slordig waren, zeker niet als ik het vergelijk met mijn favoriete platen door de jaren heen. We hebben altijd geprobeerd om ons werk zo goed als mogelijk te doen. Zelfs voor Slanted probeerden we dát geluid te krijgen wat we wilden. Ik probeer het voor mezelf puur en echt te houden.” Toch is het imago van Malkmus dat van een verwend mannetje dat niks serieus neemt. "Ja maar een imago is niet wat je bent natuurlijk. We hadden een aantal nummers die koud en ironisch waren en ook niet het gevoel hadden dat ik wilde. Ze zijn niet mislukt ofzo, maar daar tegenover staan al die andere nummers van Pavement en The Jicks die puur zijn. Op elk album dat ik gemaakt heb staan altijd 4 of 5 nummers die je direct in het hart raken en helemaal niet ironisch zijn. Een ander deel is dat wel en misschien zijn ze ook wel zo bedoeld. Het is een deel van onze persoonlijkheid, van het leven in de '90's, films kijken en boeken lezen die zo zijn en gewoon de manier waarop mensen praten en grappen maken. Je neemt daar overal wat van mee. Ik ben niet mister irony of misunderstood of wat dan ook.
Als ik zelf naar muziek luister, draai ik ook alleen dingen die echt zijn. Ik denk dat ik alleen Kraftwerk zie als een ironische band waar ik van houd. David Bowie bijvoorbeeld, ik haat hem. Niks is echt en elke keer verandert hij weer van stijl. Dit tot ongenoegen van de andere bandleden die allemaal Bowie fan zijn trouwens. Goed hij heeft een stuk of 8 nummers waar je niet omheen kunt, maar verder… Hij is mijn vijand."

In datzelfde artikel over CCR: "Evidently, though, the purity stops with the music. There is a lot of harping about Fogerty being a cold hearted tyrant - just like everyone who ever did anything worthwhile!" Nu gingen met name tijdens de opnames van Pavement's zwanenzang Terror Twilight de geruchten dat Malkmus hardhandig met de scepter zwaaide. Dit blijkt echter het tegenovergestelde te zijn. "Ik vond dat ik juist te aardig was in Pavement, het waren vrienden dus dan laat je soms dingen maar zitten. Als er al problemen waren kwam dat voornamelijk omdat we altijd haast hadden. Voor Terror Twilight hadden we maar 2 weken studiotijd en daardoor kwamen Scott's (Kanenberg aka Spiral Stairs, gitarist) nummers te vervallen. Achteraf vind ik het jammer, maar het was niet anders. En voor de rest waren al die verhalen die er rondgingen grote onzin."

Het verhaal van Pavement werd vorig jaar november definitief afgesloten toen ten ere van het 10-jarige jubileum van de klassieker Slanted & Enchanted een zeer luxe special edition uitkwam. Daarnaast verscheen de DVD Slow Century die de geschiedenis van deze legendarische band vastlegt. "Ik heb geen dvd speler dus ik heb 'm nog niet gezien op die documentaire van Lance (Bangs) na dan, die was wel leuk. Op de reissue was ik eerst tegen. Ik heb zolang met deze platen geleefd en volgens mij was Slanted ook nog altijd overal verkrijgbaar, dus ik zag de reden ervoor niet in. Maar toen ik de packaging ervan zag en het werk wat vooral Scott er aan besteed heeft, ben ik er wel tevreden mee."

Concrete plannen heeft hij verder niet. Een nieuwe rol in Silver Jews is voorlopig niet aan de orde en tot zijn eigen teleurstelling heeft hij nooit de kans gekregen om een soundtrack te mogen schrijven. Dit jaar staat echter in het teken van Pig Lib en niet te vergeten het All Tomorrow's Parties evenement, waar hij de september editie van mag samenstellen. Daar kan en mag hij nog weinig over zeggen. Dus of er iets van het Matador label bij zit is niet bekend. Wel is hij nog steeds zeer te spreken over de samenwerking tussen beiden en tipt hij hun nieuwste signing Dead Meadow.

Maar het enige wat Malkmus wil doen is gewoon muziek maken en dat is het wel. "Er is gewoon niks beters dan samen in een ruimte te staan en lekker wat spelen. Zoveel is er ook niet veranderd. Ik heb nog steeds een shitty voice en ik houd nog steeds niet van zingen." Touren doet hij daarentegen nog steeds graag. "Ik heb altijd veel zin om weer op tournee te gaan, zeker zoals nu wanneer de band zo goed speelt. Daarnaast mis ik thuis ook niet veel. Zoals het nu allemaal gaat, vind ik het wel lekker."

Stephen Malkmus & The Jicks treden a.s. vrijdag 28 maart op tijdens het Motel Mozaïque festival te Rotterdam.

http://www.kindamuzik.net/features/article.shtml?id=2731
Meer Stephen Malkmus op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/stephen-malkmus