• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Amparanoia wil graag voor u koken en zingen

Amparo Sanchez is zo iemand die wat er ook gebeurt, altijd met de kin omhoog door het leven stapt. Geheel naar het voorbeeld van haar heldinnen Billie Holiday en oma Sanchez. Als Amparanoia is dat positivisme in feite het enige dat ze haar luisteraars wil overbrengen.

Tekst: Dave Roozendaal

Publicatiedatum: 10 mei 2004

"Voor mij bestaat er geen andere manier dan deze om mijn duivels uit te drijven," vertelt de sympathieke Andalusische, gezeten in El Palentino, een typisch Madrileense bar aan de rand van Malasaña, de wijk in het centrum van de stad die speciaal geliefd is bij kunstenaars van allerlei slag, voormalig woongebied van Manu Chao en de overblijfselen van Mano Negra. "Als ik ergens pijn van heb dan schrijf ik mijn teksten, maar op de een of andere manier draait het er altijd op uit dat er een optimistische boodschap in zit. en niet alleen als ik over mijn eigen pijn schrijf, sowieso, altijd. Ik hou ervan om het leven te observeren, mensen te observeren, en daarover te schrijven." Ze wijst op een oud vrouwtje dat in een hoek van het eivolle etablissement zit te dommelen. "Die zit hier al de hele middag. En ik zit hier al de hele middag als een voyeur naar haar te kijken en dingen over haar leven te fantaseren. Daar gaat een liedje uitkomen, dat weet ik nu al."

Anders dan muzikale geestverwanten als Chao en Macaco is er in de teksten van Amparanoia vrijwel geen uitgesproken politieke boodschap te bespeuren. "Ik ben niet zo van de politieke pamfletten. Ik ben een troubadour, geen woordvoerder. Dat heb ik waarschijnlijk van mijn overgrootvader, die was de zanger van zijn dorp. Ook hij zong over de dingen die in het dorp gaande waren. Mijn oma, die een heel sterke vrouw was, zong ook, maar alleen thuis.
Ik verwerk dan nog mijn eigen neiging tot feestjesbouwen in mijn muziek. Het klinkt als een vreselijk cliché, maar er is al genoeg rottigheid. Als ik ergens speel dan is de enige toegestane demonstratie die van een dans. (lacht) Dat klinkt wat totalitair, niet? Zo bedoel ik het niet, ik ben zeker niet tegen politieke manifestaties of sociaal-geëngageerde muziek, integendeel. Ik vind wat Manu Chao en Macaco en al die andere bands doen fantastisch, want bij hun is het ook geen zware bedoening hè, pas op."

Ze groeide op met muziek, en niet alleen Spaanse. "Janis Joplin is een grote heldin van mij, en dan heb ik daar nog even over gedaan. Toen ik haar voor het eerst hoorde schrok ik van de rauwheid, maar op een gegeven moment viel het muntje en was ik verkocht. Bij Billie Holiday was het meteen raak. Haar stem raakte me op een manier die ik niet eerder had ervaren. Ik kreeg kippenvel en moest er zelfs van huilen, zo mooi vond ik het. Heb ik nog steeds bij haar. Ik heb een keer ontzettende ruzie gehad met iemand die het waagde te zeggen dat Billie Holiday technisch gesproken een heel slechte zangeres was. Technisch gesproken! Nou vraag ik je. Fuck techniek, het gaat toch om het gevoel? Muziek moet uit het hart komen, anders spreekt het mij niet aan. Het maakt me verder niet uit wat voor soort muziek ik voor mijn kiezen krijg, als er maar gevoel in zit en uit spreekt. Ik probeer altijd elementen uit allerlei soorten muziek in de mijne te verwerken. Niet op een geplande manier of zo, als iets me aanspreekt of als ik denk dat iets bij mij zou passen, dan gebruik ik het."

"Momenteel luister ik heel veel naar Zuco 103, dat zijn Nederlanders, toch? Ik vind het prachtig hoe ze traditionele Braziliaanse muziek vermengen met moderne elektronica. Toen we aan Enchilao (2003, EMI - DR) bezig waren luisterde ik ook veel naar clubmuziek, en het is er ingeslopen. Voorheen gebruikten we enkel 'traditionele' instrumenten, op Enchilao zitten voor het eerst ook wat geprogrammeerde dingen, samples en beats. De fans van de vorige albums waren wel wat verbaasd, geloof ik, ook al omdat we het op dit album wat rustiger aan doen. Maar ik denk wel dat ze het leuk vinden, uiteindelijk. Het is gewoon iets anders, en eerlijk gezegd verwacht ik van de mensen die ons leuk vinden ook niet anders dan dat ze open staan voor nieuwe dingen. Als ze dat niet doen, nou ja, pech."

In betrekkelijk korte tijd heeft Amparanoia een behoorlijk grote fanbase opgebouwd. "Dit is het vijfde album, het eerste kwam uit in 1997, en sindsdien hebben we acht tours gedaan met verschrikkelijk veel optredens, dus dat zal wel de reden zijn. Van het directe contact met het publiek moet ik het toch vooral hebben, dat drijft mij. De eerste jaren dat we tourden had dat een enorme impact op me, en ondanks het feit dat je er toch een beetje aan gewend raakt blijft het dé inspiratiebron voor me. Het publiek is ook veeleisend, ze verwachten van me dat ik ze geef wat ze willen hebben. En dat doe ik graag. Man, zonder mijn publiek zou ik niet eens kunnen bestaan, als artieste dan. Logisch, denk je, maar ik ken zat kunstenaars die al jaren hun ding doen zonder dat iemand het weet. Ik denk niet dat ik zou doorgaan met spelen als het publiek weg zou blijven. Okee, ik maak muziek omdat het uit me komt, maar ook omdat ik het wil delen, snap je?"

Het was Manu Chao die haar ertoe bracht de liedjes die ze schreef daadwerkelijk op te nemen en een band bij elkaar te gaan zoeken. "Tot hij daarmee kwam zong ik eigenlijk alleen thuis en soms in bars van vrienden of zo, voor de lol. Maar hij hoorde me op een dag en vond toen dat ik er meer uit kon halen. Ik heb ooit wel eens wat opgenomen trouwens, in 1993, maar dat was ook voor de gein, hoewel het wel is uitgebracht op plaat. Afijn, ik besloot zijn raad op te volgen en nu zit ik hier. Ik ben hem eeuwig dankbaar, zoals ik ook mijn band en het publiek dankbaar ben. Ze hebben me allemaal meer gegeven dan ik ooit had durven dromen. En ooit, ooit zal ik iets meer terug kunnen doen dan alleen maar concerten geven. Ik droom ervan een eigen club te openen. Een club met een restaurant erbij, of een restaurant met een club erbij. Met een beperkte kaart en een podium voor levende muziek. (staart dromerig voor zich uit) Ik zou iedereen uitnodigen die maar wilde komen, het moet een plek worden waar mensen elkaar tegenkomen, samen kunnen eten, zingen en dansen. Ik zal zelf in de keuken staan. Dat zijn toch de drie belangrijkste dingen in het leven: eten, dansen, de liefde. En als bonus zal ik nog voor ze zingen ook!"

Amparanoia treedt op 11 mei op in het Koninklijk Circus te Brussel tijdens Les Nuits Botanique.

http://www.kindamuzik.net/q_and_a/article.shtml?id=5976
Meer Amparanoia op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/amparanoia