• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Le Guess Who? 2009: de vrijdag

Knusse werfkelders, een zielige junk en een moeilijk slot.
27 november 2009, Binnenstad, Utrecht

Tekst: Maurice Dielemans en Hans Vrijmoed

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 29 november 2009

De tweede avond op Le Guess Who? 2009 is er een van pieken en dalen, dromerige folk en moeilijke krautrock. Met alle ver uit elkaar gelegen festivalpodia is Le Guess Who? een zware opgave voor wie geen fiets heeft. Gelukkig zijn Kargadoor en EKKO op loopafstand van elkaar en zijn de optredens redelijk om en om gepland. In dat laatste zaaltje trappen The Shaky Hands [foto boven] de avond af. Ergens tussen britpop uit de jaren zestig en de eerste twee platen van Kings of Leon, met leuke basloopjes als opvallendste factor. Onderhoudend maar nog te weinig eigen smoel om echt enthousiast van te worden. Zou iedereen daarom achterin blijven staan? (HV)

Oncomfortabele kuipstoeltjes zijn tevoorschijn gehaald voor de concerten in Tivoli Oudegracht. Dat belooft - naast rugpijn - ook veel rustige luistermuziek. Als eerste is de beurt aan Basia Bulat, die een prijs voor de meest truttige jurk van de avond in de wacht sleept. Wat ook opvalt, is dat de Canadese over een ontzettend krachtige stem beschikt. De sympathieke blondine speelt bovendien op alles wat los en vast zit, zoals gitaar en verschillende harpachtige instrumenten. Solo weet ze duidelijk meer te overtuigen dan met haar percussiebroertje en vioolvriendinnetje. In bandsetting gaat er helaas veel van de intimiteit verloren. (MD)

Veel knusser dan in de Kargadoor wordt het niet. Een gezellige bar op de begane grond en een piepklein zaaltje met een nog kleiner podium in de ondergelegen werfkelder. Moon & Sun speelt veel te kort voor een gedegen mening, maar de samenzang met subtiel slagwerk en dromerige steeldrums uit een laptop smaken zeker naar meer. Datzelfde geldt ook voor Audiotransparent dat even later voor een van de beste optredens van de avond zorgt. In de lange smalle zaal komt het geluid ook van achter, wat een (niet altijd even geslaagd) surround sound-effect geeft. Maar de gevarieerde set met sfeervolle liedjes en af en toe a-capellazang maakt alles goed. (HV)

Respect voor Evan Dando die nog altijd veel jonge meisjes weet te porren voor zijn concerten. Ze zien in hem nog altijd een knappe jongeman die er een onstuimig rock-'n-rollleven op na weet te houden. Na een g�nante vertoning op CMJ Music Marathon in New York, waarbij hij de teksten van zijn eigen songs soms even niet meer wist, wordt nu ook in Nederland duidelijk dat de knuffeljunk een podiumverbod zou moeten krijgen voor het afraffelen van klassieke popsongs. De zanger van The Lemonheads staat er plompverloren bij als een doorweekte straatkrantverkoper. Hij vat een en ander zelf goed samen in het nummer: 'Why Do You Do It to Yourself'.

Hoewel de plaat misschien net iets te ondoorgrondelijk is om een eerste plaats te bekleden, is Infinite Light van Lighting Dust [foto boven] voor veel muziekliefhebbers zeker een heel goede kandidaat voor de eindejaarslijstjes. Nogal wiedes dat het aangenaam druk is in De Helling. De slepende en sfeervolle nummers van hun laatste cd krijgen live geen compleet andere bewerking. Sterker nog: als je de ogen even sluit, is het alsof men de cd afspeelt. Toch krijg je ook nu weer kippenvel van de trillende stem van zangeres Amber Webber. De band speelt heel degelijk, waardoor je geneigd bent om de tamelijk saaie en erg korte podiumperformance door de vingers te zien. (MD)

Het wordt hierna uiteindelijk een mooie, maar toch moelijke en zware vrijdagavond in de Helling. De muziek van Six Organs of Admittance [foto boven] vergt concentratie en toewijding van de bezoekers, waarvan de meerderheid dat gelukkig ook weet op te brengen. In een klein uur gaat de band van Ben Chasney van ingetogen naar hard en experimenteel waarbij Elisa Ambrogio (ook actief in Magik Markers voor de nodige gitaar-erupties mag zorgen. Mooi, maar je moet er wel heel erg voor in de stemming zijn.

Datzelfde geldt voor de laatste band van vanavond: Gala Drop. Waar een club op vrijdagavond zo net na middernacht het domein is voor een opzwepende dansavond, staat er een groep serieus kijkende muzikanten op het podium. Dub en psychedelica met dwarse ritmes om loom op mee te knikken, terwijl je voeten jeuken om nog meer te bewegen. De namedrops uit het programmaboekje (Yeasayer, Pivot en Panda Bear) zijn wel terug te horen, maar in een stuk minder spannende en overtuigende vorm dan die voorbeelden zelf. Een wat meer opzwepende finale (bijvoorbeeld een van de vele dansbare acts die een avond later in dezelfde zaal zullen spelen) had niet misstaan. (HV)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=19517
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who