Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Le Guess Who?-festival biedt voor het derde jaar op rij een dwarsdoorsnee van de betere vooruitstrevende popmuziek, met enkele oudgedienden als extraatje. Vandaag de eerste van vier lange avonden in het Utrechtse.
The Tragically Hip is een stel conservatieve ouwe lullen. Al moet worden gezegd dat zanger Gordon Downie met zijn wartaal en drukke bewegingen nog altijd een soort rock-'n-rollversie van Bert Visscher is. In Tivoli jongleert hij met zakdoekjes en legt hij de rol van de fiets in oorlogstijd uit. De rest van de band staat er bij en kijkt ernaar. Je zou willen dat die maniakale gedrevenheid van Downie overslaat op de rest. Dat is maar zelden het geval.
Daarnaast is de pauze een verkeerde zet. Halverwege het concert is het merendeel van het publiek ladderzat of druk aan het ouwehoeren, zodat de eerste semiakoestische nummers van de tweede helft in het water vallen. De Canadezen die al in geen honderd jaar een sterk album hebben afgeleverd, weten in de finale nog wel de tijden van weleer te doen herleven. Maar als je als band op een paar oude succesnummers teert, dan word je simpelweg oud. (MD)
Na het volle Tivoli is het even omschakelen naar de matig gevulde Helling voor Dead Confederate [foto boven]. Eerder dit jaar al de hort op met Dinosaur Jr. en Alberta Cross, waarbij vooral die laatste band een aardige referentie is voor de uitgesponnen bluesrock van de mannen uit Athens, Georgia. De venijnige stem van Hardy Morris en de naar een noise-finale toewerkende gitarist zijn pluspunten, maar doen in elk nummer wel bijna hetzelfde trucje. Volgende keer graag met wat meer variatie in het repertoire en in een iets knussere (en vollere) zaal.
Al iets drukker is het voor het drums+gitaarduo Tweak Bird [foto links]. Caleb Bird (op gitaar en met een enorme indianentooi op z'n hoofd) en broer Ashton op drums maken samen opgefokte, psychedelische blues waarop het goed hoofdknikken is. Véél distortion en effecten in een vol en vet geluid waarvoor de Birds wel enkele veren uit die tooi en in hun onderrug verdienen. De hele bos is voor hun Nederlandse podiumdebuut nog niet verdiend; daarvoor is het net als bij Dead Confederate te eenvormig, zonder echte uitschieters naar boven.
En zo gaat het vanavond van hard, harder, hardst. Het is dat Motörhead al "Everything Louder Than Everyone Else" heeft bedacht, anders zou die titel zo op slot-act A Place To Bury Strangers kunnen slaan. Gelukkig verkopen ze hun eigen oordoppen bij de merchandise. Dat idiote volume staat niet garant voor een op alle fronten overtuigend optreden; aanvankelijk lijkt het alsof de band nog de trein moet halen. Prijsnummer 'To Fix the Gash in Your Head' klinkt bijna afgeraffeld en ook de op plaat loodzware gitaar van 'Ego Death' komt live niet uit de verf.
Maar halverwege slaat het oordeel om; de combi van zware noise in de duistere zaal begint effect te sorteren. Een volle Helling ondergaat ademloos deze totaalervaring; wapperende broekspijpen dankzij het bizar harde geluid dat zowel pijnlijk als hallucinerend werkt. De finale van het concert is meteen het hoogtepunt van deze donderdag; in de flitsen van de stroboscoop zien we gitarist Oliver Ackermann à la Hendrix en Cobain met z'n gitaar zwaaien en het instrument mishandelen. Achteraf staan ze doodgemoedereerd hun spullen in te pakken. Viel dus wel mee met die haast, iets meer focus in de eerste helft en het was echt een legendarisch concert geweest. (HV)
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=19516
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who
Deel dit artikel: