• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pukkelpop 2008: dag 2

Experimentele pop, logge metal, wereldvrede en rockmastodonten.
15 augustus 2008, Hasselt (België)

Tekst: Piet Notteboom, Niels Steeghs en Harm-Jan Zondag

Beeld: Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 19 augustus 2008

Na een enerverende openingsdag valt er op de tweede dag van Pukkelpop weer genoeg te genieten. Niet in het minst omdat de weergoden hun zegeningen rijkelijk uitstrooien over het festivalterrein, waar het goed toeven is in het gras.

De dag begint al lekker met The Dodos. In de relatieve luwte van de Chateau voelen deze Californiërs zich prima in hun element. Ze ogen nog ietwat schuw, maar zetten een zeer overtuigende en ritmisch uitermate interessante set neer. Daarbij raken het gitaarspel van Meric Long en de drums van Logan Kroeber verwikkeld in een constante psychedelische en dromerige worsteling met elkaar.

De Shelter opent vandaag met Witchcraft. De jarenzeventigrock van de band blijkt een schrijnend tekort aan ballen, goede riffs en melodie te hebben. Maniërisme en het eenvoudig kopiëren van stijlelementen uit eender welk genre is nooit interessant, boeiend en gewaagd.

Daarna is het de beurt van Cult of Luna. De muziek is traag, log, zwaar en pathetisch, stuk voor stuk goede eigenschappen voor postmetalbands die op zoek zijn naar die overweldigende mengvorm van metal en postrock. Met een muur van betonnen gitaren en haperende drums lijkt de band enkele nummers goed op weg het publiek meedogenloos weg te blazen, maar logheid verandert in dorheid en bittere ernst in stoerdoenerij. Het feit dat de gitaren stuk voor stuk dezelfde partij spelen zorgt ervoor dat er van subtiele opbouw weinig sprake kan zijn, een cruciaal element voor wie postrock en metal wil verenigen.

Tijd om even lucht te happen bij Radioclit dus. De Boilerroom doet in de stralende zon zijn naam eer aan en de vrolijke rave die het dj-duo produceert voegt daar nog het nodige aan toe.

Caribou is het muzikale project van Dan Snaith, een Canadese multi-instrumentalist en doctor in de wiskunde. Zijn muzikale experimenten brachten hem reeds eerder bij krautrock, maar op zijn laatste album Andorra rekent hij af met een serie psychedelische angstdromen die hij van Brian Wilson geërfd heeft. In een ondertussen bloedhete Chateau rijgt hij met een drummer en een bassist een reeks dromerige popnummers aaneen die het publiek eraan herinneren dat pop helemaal geen smerig woord is. De combinatie van gitaar, bas en drum wordt afgewisseld met experimentele fragmenten waarbij Snaith ook aan de drums gaat zitten. Het resultaat is een wervelende set, fris en frivool, psychedelisch en bescheiden.

Als Michael Franti het zou kunnen, dan kreeg de hele festivalweide een knuffel. Liefde, vrede en begrip alom. In het zomerzonnetje zweept de boomlange Amerikaan met zijn reggaerockende band Spearhead de meute danig op. Vijftig minuten lang voelt wereldvrede binnen handbereik.

Cold War Kids-zanger Nathan Willett [foto geheel boven] voelt feilloos aan dat de menigte deze dag vooral in afwachting is van het gezelschap rockmastodonten van James Hetfield. Dat neemt niet weg dat hij zijn rammelende rockverhalen degelijk vertolkt, op een podium dat eigenlijk te groot voelt voor een band als deze.

Zweden is goed vertegenwoordigd op Pukkelpop dit jaar en Zweedser dan Robyn krijg je ze niet snel. De blonde zangeres vertolkt haar hippe melodieuze popliedjes soepel en het publiek zingt hitsingle 'With Every Heartbeat' enthousiast mee.

Blood Red Shoes [foto links] vervolgt zijn zegetocht langs de podia in de Club. Het duo op drums en gitaar vuurt ongenadig felle drums en gitaarspel als een mitrailleursalvo op het publiek af. Niet erg divers, wel effectief.

Terwijl de oude mannen van Metallica beginnen aan hun ruim twee uur durende set op het hoofdpodium, zijn de meer melancholische zielen te vinden bij Tindersticks [foto onder]. Ook een oude man, die Stuart Staples, maar van het gedistingeerde soort. Met zijn karakteristieke melancholische stem en ondersteund door blazers en strijkers weet hij de Marquee te vervoeren.

Daarna toch nog maar even Metallica met een bezoekje vereren en deze heren leveren precies wat er van ze verwacht wordt: een strak geregisseerde show vol oude knallers, spektakel en vuurwerk. Love it or hate it; vernieuwend is het allerminst, maar Hetfield en de zijnen weten wel hoe ze een groot publiek moeten vermaken.

Het is al laat als daarna The Rascals het podium van de Club betreden. Maar dat deert band noch publiek. Miles Kane en de zijnen bulken net als hun kameraden van Arctic Monkeys van het zelfvertrouwen. En van de branie, niet te vergeten. De voordracht staat dan ook als een huis, net als de liedjes trouwens.

Tevreden kan de festivalganger daarna zijn tent opzoeken om zich op te maken voor een zware dag drie, wederom gevuld met te veel moois om bij te kunnen houden.

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=17322
Meer Pukkelpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pukkelpop