• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Sons & Daughters: Stoeien met Blondie

Heeft Sons & Daughters met The Gift zijn doorbraakplaat gemaakt? Aan de fris aan het oor voorbij trekkende muziek op het nieuwe album zal het niet liggen, aan de groep zelf wel. "We maken godzijdank niet veel kans op commercieel succes."

Tekst: Dominique Soenens

Publicatiedatum: 21 maart 2008

Van Sons & Daughters kan je veel zeggen - dat ze met Adele Bethel een stoot van een frontvrouw hebben bijvoorbeeld, of dat ze het coolste uit Glasgow zijn na Franz Ferdinand - , maar níét dat ze zichzelf herhalen. Op het briljante Love the Cup klonk de groep als een garagerockcombo met een Johnny Cash-fixatie, op The Repulsion Box lieten ze zich kennen als een strak punkrockcombo en op het nieuwste album serveert de band onder zachte dwang van producer Bernard Butler (ex-Suede) een cocktail van motowninvloeden en garagerock, aangevuld met een goeie scheut Phil Spector en Blondie. Op papier klinkt dat als een evenwichtsoefening waarbij je alleen maar op je bek kan gaan, maar op cd blijkt niets daarvan: The Gift is een godsgeschenk voor liefhebbers van wild in het rond klauwende rock.

In het verleden zei Scott Patterson dat jullie nooit zouden wegkomen met vrolijke muziek maken. The Gift bewijst echter een klein beetje het tegendeel.
Adele Bethel (glimlachtend): "Heeft Scott dat gezegd? Wel, hij had natuurlijk gelijk, maar we wilden deze keer een andere cd maken. Na The Repulsion Box toerden we een hele tijd rond en speelden we voortdurend donkere muziek. We wilden eens iets anders. We zijn altijd al dol geweest op het geluid van meidengroepen uit de jaren vijftig en zestig. Op Blondie ook. De muziek klinkt redelijk upbeat en soms zelfs vrolijk, we hebben daar heel bewust voor gekozen. Maar de teksten zijn nog steeds donker. We houden van het contrast tussen de twee."

Dat contrast is ook typisch voor The Smiths, een groep die jullie op handen dragen.
"Absoluut. We hebben een gitaar van Johnny Marr gebruikt op dit album. Ook de beeldspraak zit er in: films uit de jaren zestig en zo. Ik heb voor mijn teksten trouwens veel gejat bij anderen. Maar daar wil ik liever niets meer over vertellen (lacht). Mijn favoriete album is The Queen Is Dead, overigens."

Jullie hebben in het voorprogramma gespeeld van Morrissey. Geen geschenk, als we de devote reputatie van zijn fans in gedachten nemen...
"Het was ook lastig. Ik was vooraf bang voor de reacties, maar zijn fans zijn gelukkig voor ons welopgevoede mensen die openstaan voor andere muziek. Hoewel, één groep werd in het voorprogramma van Morrissey van het podium gejouwd. Bij ons ging het niet verder dan een paar keer 'We want Morrissey'. We hebben ze overtuigd, denk ik. Vroeger zagen we vooral mensen met een T-shirt van The Cramps in ons publiek, nu zien we ook mensen met een Morrissey-T-shirt. Heel fijn. Morrissey zelf was overigens enorm lief. Heel bescheiden en verlegen - niet het beeld dat de buitenwereld doorgaans van 'm krijgt."

Volgens de pers is The Gift jullie doorbraakplaat. Krijg je het maagzuur als je dat hoort?
"Ik had verwacht dat ze dat zouden schrijven, omdat er meer popinvloeden in zitten, maar dat houdt ons niet bezig. Onze enige ambitie is gewoon verder muziek blijven maken. En ik maak me geen illusies: dit is geen muziek die op Radio One zal gespeeld worden. Ik zing in het Schots over donkere dingen. Niet echt radiovriendelijke kost. En maar goed ook."

"You never asked for an audience, so why would you care about the reviews you're gonna get", zing je in 'Split Lips'. Je verwachtte die perscommentaren blijkbaar al bij het songschrijven.
"O ja. We kregen bij onze vorige cd al opmerkingen over 'onze doorbraakplaat'. Het begon met het feit dat we samen met Franz Ferdinand succes begonnen te kennen. Kijk, niets tegen journalisten hoor, maar we willen ons door niemand druk laten opleggen. We willen gewoon muziek spelen en dat zo lang mogelijk blijven doen."

Klopt het dat Scott en producer Bernard Butler op een bepaald moment niet meer door dezelfde deur konden?
"Nou, Bernard vroeg heel veel van ons, en zoiets leidt onvermijdelijk tot spanningen. Hij liet me dingen doen waarvan ik dacht dat ik het niet kon. Het was de eerste keer dat we met iemand werkten die zo doortastend werkte en veeleisend was. Maar hij heeft de band veel beter gemaakt. Hij zei ons dat we te weinig zelfvertrouwen hadden. 'Er is weinig of geen ego in deze band. Rockbands hebben een ego nodig', zei hij. En hij had gelijk. We hadden dat nodig. Je moet opkomen voor wat je wilt en durven doorduwen."

The Gift kan als 'talent' maar ook als geschenk geïnterpreteerd worden. Is het één van beide?
"Nee, niet echt. Het gaat over de getroebleerde relatie tussen schrijver Ted Hughes and schrijfster Sylvia Plath. Hij deed heel smerig tegen haar. Ik wou daar een song over schrijven, omdat ze uiteindelijk zelfmoord pleegde (Hughes werd er vooral door feministen van beschuldigd Plath vermoord te hebben - nvdr). Maar het gaat ook over de moderne cultuur en over mensen die geen talent hebben - dat is de rode lijn in dit album. In dat opzicht heb je gelijk. Ik snap dat mensen willen ontsnappen en soms hun verstand op nul willen zetten, maar we worden tegenwoordig met leeghoofdigheid om de oren geslagen, vooral op televisie. Ook de kwaliteit van de BBC is aan het afbrokkelen, omdat ze geen advertentie-inkomsten hebben. Het draait allemaal om geld. Dat is erg, vind je niet?"

Foto onder: Kenn Verstraeten

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=16727
Meer Sons and Daughters op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sons-and-daughters