• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Metropolis Festival 2007

Mud-ropolis.
01 juli 2007, Zuiderpark, Rotterdam

Tekst: Stéphan Lam

Beeld: Martijn Booij

Publicatiedatum: 09 juli 2007

 
Na regenachtige week ziet het er somber uit voor het gratis festival. Maar wat een wonder? Van de eerste tot de laatste noot valt er geen druppel uit de lucht. Desondanks wordt deze editie omgedoopt tot 'Mud-ropolis', vanwege de zompige velden en glibberige toestanden. Er is ook veel reden tot vrolijkheid. Zonnestralen doen de modder vergeten en de programmering is stukken aantrekkelijker dan het vorige jaar, ondanks afzeggingen van Junior Boys, Holy Fuck en The Blood Arm.

De blijdschap slaat meteen toe. Niet omdat Tokyo Sex Destruction [foto boven] zo vrolijk is, maar omdat deze Spanjaarden de vlam meteen goed in de pan doen slaan. Op het podium dan, want op het grasveld is men nog niet helemaal wakker. RJ Sinclair schreeuwt zich een baan door de stampende, soulvolle garagepunk. Mede door deze gespencerde voorman, die zich tijdens het optreden zelfs even tussen het publiek waagt, is het optreden een succes.

The Internationals [foto rechts] schakelen terug naar muziek die beter past bij een vroege zondagmiddag. De smeuïge ska van deze Belgen vormt een perfecte start voor bezoekers die net het terrein op komen baggeren. De percussie breekt het wolkendek open, de blazers maken ruimte voor de zon. De nieuwe vrolijkheid wordt verspreid over het publiek dat ontspannen en losjes het gezelschap gadeslaat.

Ondertussen zijn de Rumble Strips op het Metropolis podium begonnen. Daar waar het terrein het nats en modderigst is horen we de frisse zang van Charlie Waller, aangesterkt met trompet, saxofoon, piano, akoestische gitaar en drums. De start is weinig spannend, maar gaandweg komt er pit in. De interpretatie van Thin Lizzy’s 'The Boys Are Back in town' is een verademing.

Hele ander koek zijn de puntige gitaren, eighties kleding en vooral de kolkende nummers van The Mighty Roars [foto links]. Dit drietal maakt opzwepende punkrock waar niemand omheen kan. En wat een zangeres! De Zweedse pakt het publiek compleet in met haar rauwe stem die perfect aansluit bij de snerpende gitaren en rammende drums. Recht-in-je-gezicht. Vette knallers als ‘Funky Machine’, ‘Daddy Oh’ en ‘Sellotape’ maken dit trio tot één van de hoogtepunten van de dag. Ver de hype vooruit.

Het bescheiden Menomena ontpopt zich als een kruising tussen The Secret Machines (twee jaar geleden nog in het Zuiderpark) en Morphine. Gewapend met een laptop, drumstel, bas, gitaar en een saxofoon spelen ze spannende composities, neigend naar het experimentele. Leuk om te weten: veel nummers komen uit een zelfgeschreven programma van de ietwat nerdie toetsenist. Het resulteert in een ingetogen, spannende set. Boeiender dan het studiowerk van de heren.

Even plasje springen en modder glijden, want Shameboy geeft ondertussen op het andere moeras een sprankelende set weg. De Belgen staan bekend om hun opzwepende, pompende beats en laten zich ook zo gelden. Menig Metropolisganger doet zich tegoed aan de meest enerverende Belgische beats sinds Soulwax. De dit-heb-ik-eerder-gehoord nummers vallen goed en doen de afzeggende Junior Boys even vergeten. Blijdschap alom.

Terug naar het hoofpodium. Wat krijgen we nu? Staan daar The Beastie Boys? Je zou het even denken, maar de be(zonne)brilde mannen in trainingspak vormen de Noorse formatie Datarock. Het is niet alleen rock wat de klok slaat, juist de strakke riffjes en plukkende bas resulteren in een funky geluid. Dat er geen discobollen hangen nemen we maar even voor lief. En ja, een nummer als 'Fa Fa Fa' doet maar aan één andere band denken. Toch?

De 1990's trekken vervolgens een hoop kijkers. De nieuwste hype maakt het zichzelf makkelijk met een paar bijna onuitstaanbare meezingers. Vanuit het publiek worden de stembanden dus veelvuldig gebruikt. Hoewel dit bandje nooit dé grote ontdekking zal worden, zijn de vrolijke liedjes van deze eendagsvlieg op het moment best vermakelijk.

Dan liever Jay Reatard, zo rond een uurtje of zeven. Opnieuw een portie garagepunk, terwijl de laatste zonnestralen het veld bereiken. De soms wat ondefinieerbare rock spettert van het podium. De muzikale verkondiging van de drie krullenbollen en de langharige drummer is niet alleen recht door zee, maar roffelt, bijt en overrompelt. En dat met maar een paar akkoorden.

Al lang geen primeur meer in Nederland zij de Noisettes. Maar toch, als je over een winnaar van de dag zou spreken, dan zou deze band minimaal met brons naar huis gaan. Wilde haren leven zich uit boven een drumkit en een energieke, donkere diva steelt de show. Shingai Shoniwa speelt krijgertje en heeft het publiek bij de kladden. Diepgang en bezieling. Hiervan gaan de mondhoeken omhoog.

Eén van de afsluiters is The Archie Bronson Outfit [foto rechts]. De mannen met baarden zetten een aantrekkelijk set neer, voorzien van een voortdurende vette groove. Het publiek voelt dit en laat zich meedeinen op de groezelige gitaarrock van de band, gehypnotiseerd door de repetitie en stampende bluesrock. Het ware rockgevoel overspoelt het Zuiderpark.

Op deze editie van Metropolis geldt misschien niet het motto "The Best You've Never Heard Of", omdat bands als Archie Bronson Outfit, Noisettes en Jay Reatard het clubcircuit in Nederland al veelvuldig hebben aangedaan. Ondanks dat de organisatie te kampen heeft gehad met tijdgebrek en beperkte middelen mag de conclusie getrokken worden dat er een uitstekend festival bij elkaar geprogrammeerd is.

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=15709
Meer Metropolis Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/metropolis