• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Daniel Johnston / Gruff Rhys

Wisselvallig avondje indiehelden op Domino.
16 april 2007, AB, Brussel

Tekst: Sid Meuris

Beeld: Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 18 april 2007

 
Super Furry Animals zanger Gruff Rhys wordt aan het begin en op het einde van zijn optreden begeleidt door de lieflijke zangeres Lisa Jen, die ook meedoet op de mooiste liedjes van zijn tweede soloalbum Candylion. Verder zit hij alleen achter een bureau te spelen met een akoestische gitaar, wat effecten, tapes en een beatbox.

Tijdens zijn vorige passage was hij een weirde troubadour; deze keer is hij een gekke professor die in zijn laboratorium allerlei al dan niet gelukte experimenten doet. Hij speelt niet gewoon zijn platen na, maar maakt er vaak iets helemaal anders van. Een folky deuntje over schapen wordt bijvoorbeeld triphop met speelgoedgeluidjes.

Zijn minimale set met vertederende spielereien en intieme sfeer heeft echter niet iedereen in de zaal mee. En als hij een iets te folkloristische Welshe traditional inzet, evoceert hij het Sfinksfestival ‘op bruine acid’. ‘Cycle of Violence’ sluit af met een arrangement van onsubtiele beats en overdreven veel lawaai. Eclecticisme is een mooi ding, maar trop is nog steeds te veel.

Daniel Johnston treedt aan met een volledige band: twee gitaristen, een staande bas, piano en drums. Spijtig genoeg specialiseren ze zich in barbandblues en professionele lickjes, die niet veel ruimte laten voor de ontwapenende magie van de liedjes. Johnston moet zijn fragiele stem forceren om boven het lawaai uit te komen.

Er zitten natuurlijk mooie momenten tussen, als je Johnston ziet opleven en zich met kinderlijk enthousiasme in één van zijn songs smijten. Maar als ‘Speeding Motorcycle’ het arrangement van ‘La Bamba’ aangemeten krijgt, is het toch echt wel even slikken.

Na een break komt Johnston in z’n eentje het podium op en beroert hij rudimentair een gitaar en hartenbrekend een piano. Hij speelt voornamelijk nieuwe songs, omdat – zo leren we uit de ook op Domino vertoonde documentaire The Devil and Daniel Johnston - hij zich de meeste van zijn oude songs niet herinnert.

De nieuwe liedjes hebben niet zo’n poppy refreinen als vroeger en zijn meer opgebouwd als rechtlijnige verhaaltjes. Het lijkt alsof hij zijn ambities om The Beatles te worden opgeborgen heeft, en nu Bob Dylan probeert te emuleren. Z’n teksten blijven even puntig: “Are you entertained by deep despair…”. Het publiek kijkt diep in eigen boezem.

Vervolgens verschijnt Das Pop om Johnstons liedjes een indiepopkleedje aan te meten en klinkt het als Lou Barlow met een wel zeer diepe zenuwinzinking. Dan verwijzen ze weer naar Nirvana of Dinosaur Jr. Het klinkt beter dan de eerste band, maar ook veel luider en Johnston schreeuwt zich de longen uit het lijf.

Dan volgt nog een spaarzaam ‘True Love Will Find You in the End’, en worden hier en daar traantjes weggeknipperd. Een paar meer van die intieme momenten hadden echt wel gemogen. Johnston zet vervolgens een a capella ‘Devil Town’ in, dat door het publiek overgenomen wordt tot lang nadat hij het podium verlaten heeft.

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=15254
Meer Daniel Johnston op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/daniel-johnston