http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

De helende werking van CocoRosie: "Onze muziek is beter dan prozac."

Wanneer de New Yorkse zusjes Sierra en Bianca Casady zich in 2004 na een jarenlange breuk in Parijs herenigen, kunnen ze niet weten dat deze ontmoeting zoveel teweeg zal brengen. Het is een belangrijk keerpunt in hun tot dan toe afzonderlijke levens. Het spraakmakend debuut La Maison de Mon Rêve uit 2004, opgenomen in een Parijse badkuip, verovert vele harten en is het startsignaal voor hun muzikale carrière.

Publicatiedatum: 09 april 2007

Sindsdien zijn de twee onafscheidelijk en als CocoRosie niet meer weg te denken in freak folk en experimentele indiekringen. Album na album jagen zij de fabelachtige werkelijkheid uit hun dromen na om er vervolgens de blauwdruk van hun bestaan mee in te kleuren. The Adventures of Ghosthorse & Stillborn is hun derde album, opgedragen aan een doodgeboren meisje dat in de sage op een spookpaard ergens door het hiernamaals dwaalt.

Kindertijd
De muziek die ze maken, is lofi, waarbij ze gebruik maken van allerhande speelgoedinstrumenten als neusfluitjes, ratels, maar ook fietsbellen. Het zijn geluiden die bij de zusjes herinneringen aan hun kindertijd oproepen. Die kindertijd en vooral het kind dat volgens hen in iedereen schuilt, staat centraal in de beleving van CocoRosie.

Zo doen ook de kinderstemmetjes en melodielijnen in de nummers soms denken aan een kinderliedje à la Björk. Af en toe heeft het zelfs iets weg van een operette, waarin de kracht der verbeelding wordt uitgedaagd. Dit geldt zeker voor The Adventures of Ghosthorse & Stillborn, waarop de twee excentriekelingen laten horen én zien hoe muziek tot een noodzakelijk onderdeel van hun leven verwordt.

Gevoelig onderwerp
"Het was op vakantie", zegt Sierra, terwijl ze haar My First Sony-achtige zanginstallatietje naast haar op de bank neerlegt. "We waren op een oude boerderij van vrienden ergens in Zuid-Frankrijk. Op een morgen vertelde Bianca mij over de droom, waarin zij een doodgeboren baby ter wereld bracht. Enkele dagen later, tijdens een wandeling over het landgoed troffen we een familiekerkhof aan met daarop een kindergrafje. Toen werd duidelijk waar ons nieuwe album over moest gaan."

Zoekend naar de juiste woorden valt Sierra eventjes stil. Het is duidelijk een gevoelig onderwerp. Ze aarzelt, maar na een slokje van haar inmiddels afgekoelde thee, wil ze dan toch vertellen dat ook zij het verlies moeten dragen van een doodgeboren zusje. De ontdekking van het kindergrafje na Bianca's voorspellende droom, was allesbehalve toeval, verklaart Sierra.

Het betekent voor hen dat ze afscheid kunnen nemen van hun zusje dat nooit het levenslicht zag. "In die zin bestaat toeval voor ons niet. Niets gebeurt zomaar. Dit is een teken dat het einde van een lange moeilijke periode zich aankondigt."

Een levensdocument
De dagen erna is Bianca vele malen in lucide toestand naar die droom teruggekeerd. Om het doodgeboren kindje, en daarmee haar verloren zusje, tot leven te wekken en te voeden met ervaringen uit hun jeugd. Sierra: The Adventures of Ghosthorse and Stillborn, is ons meest autobiografische album tot nu toe. Een document of verslag van ons leven. Zo kunnen we het een plek geven, bepaalde perioden afsluiten en met frisse moed beginnen aan een nieuwe periode."

Het proces van verwerken, de bewustwording van het onderbewuste, waarin het mogelijke met het onmogelijke wordt verenigd in de schepping van hun eigen realiteit vormen dan ook de drijvende kracht achter hun muzikale productiviteit. Een productie van gemiddeld een album per jaar tussen de vele optredens door lijkt eerder regel dan uitzondering.

Veel is er te verwerken. Dat ze op jonge leeftijd als twee ontwrichte meisjes van elkaar werden gescheiden en zo ieder hun eigen weg moesten inslaan bijvoorbeeld.

Zelfmedicatie
Maar ook hun Cherokee-achtergrond (vanwege hun moeder) en een schizofrene vader die zich lang geleden bekeerde tot het sjamanisme hebben grote impact gehad op hun levensloop. Of hun spirituele kijk op het leven en benadering van het onderbewuste daar vandaan komt? "Nee", reageert Sierra stellig. "Je moet het zien als een vorm van zelfmedicatie, therapie. Muziek werkt zo voor ons. En we merken dat er veel mensen zijn die steun vinden in onze muziek, net als wijzelf. Hierdoor hoeven we geen medicijnen te slikken, dat is alleen goed voor de medische industrie. Wat dat betreft kun je beter naar ons luisteren, want dat werkt beter dan prozac."

Ondanks haar aversie tegen drugs en medicijnen is het niet de bedoeling te betuttelen, zegt Sierra: "Wat iedereen doet of slikt moet men zelf weten. We hopen alleen dat onze muziek mensen kan helpen in hun worsteling met hun problemen of juist een aardig alternatief kan zijn voor het gebruik van antidepressiva."