• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

SXSW 2007, deel 1

Het kaf van het koren tussen de 1300 optredens van SXSW.
14 maart 2007, Disverse locaties, Austin, Texas

Tekst: Ronald Besemer, Maurice Dielemans en Han Orsel

Beeld: Jelmer de Haas, Jelmer de Haas en Kenn Verstraeten en Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 29 maart 2007

South By South West (SXSW) 2007 is een jaarlijks muziekfestijn van vier dagen in Austin, Texas. Rijen wachtenden voor grote clubs als Emo’s, Antone’s en Stubb’s, zwoegende fans met polsbandjes, op vrije doortocht hopende journalisten en zakenlui met badges om hun nek en overal in- en uitladende muzikanten op straat. KindaMuzik loopt er tussen en doet verslag.

Nieuwe gezichten
Even na enen komen de Trainwreck Riders op in de Dirty Dog. Bevriend met en verwant aan Two Gallants is hier de referentie. Deze jonge knapen moeten het hebben van talloze tempowisselingen en stijlbreuken die iets te veel afleiden om net zo te overdonderen als Two Gallants. Wel een bandje met potentieel en een leuke cd: Lonely Road Revival.

Zanger Patrick Sullivan van Oakley Hall lijkt onder de indruk van SXSW en de beroemde club Antone’s. Hij stapt nerveus over het podium, weet niet of hij zijn gitaar zal laten janken of het orgel moet spelen. Toch brengt het vijftal een prima set vol Neil Youngachtige countryrock met een psychedelisch tintje en een lekkere monotone drone.

Dirty Sweet uit San Diego, Californië is een groep om in de gaten te houden. Vijf vunzige mannen spelen behoorlijk sexy southern rock. Het ziet er niet, uit maar het klinkt geweldig op het buitenpodiumpje van de Yard Dog Folk Art Gallery. Soulvol zoals de Black Crowes in hun beste dagen.

The Rosebuds en blikvangster Kelly Crisp zijn het snoepje van de dag. Vandaag smaken ze fris als kauwgom, maar weldra is de smaak verdwenen. Elke song spoedt zich vlug naar een simpel refreintje en de bandleden en beats stuiteren dat het een lieve lust is. Op het podium ziet het er leuker uit, dan dat het in de zaal overkomt.

Red Hunter uit Austin noemt zich Peter and the Wolf [foto links] en is niet bang om met zijn talent te experimenteren. Ditmaal heeft hij een koortje van vrienden meegenomen en een muzikant met een wastobbebas. Het is een rommelig optreden van een vriendenclub voor wie meer aanwijzingen van Red hoognodig zijn. Nummers van Lightness klinken prachtig, maar andere liedjes stranden halverwege.

Eén van de trends van SXSW is de grote band. Robert Gomez, Amy Winehouse en Summer Hymns treden aan met grote gezelschappen. Met negen bandleden vult Margot and the Nuclear So and So’s moeiteloos het podium van Antone’s. Het majestueuze geluid van The Dust of Retreat reproduceert de groep uit Indianapolis fraai. Het optreden is afwisselend ingetogen en uitbundig en er is ruimte voor grappen en grollen. Eén van de beste shows van SXSW.

Annie Clark is een frêle meisje met zwart haar, die zo uit een Franse film lijkt weggewandeld. Ooit in The Polyphonic Spree werkt zij nu onder de naam St. Vincent. Met twee microfoons, waarvan één haar stem vervormt, begint zij solo aan haar optreden. Jazzy liedjes met gepassioneerde uitbarstingen. Dan roept ze ‘my boys’ en vijf mannen in identieke shirts stappen het podium op. De violist en blazers geven de nummers meer diepte. Het publiek luistert ademloos toe.

Sterren
Amy Winehouse [foto rechts] is één van de groten op SXSW, al is de riot girl amper twee turven hoog. Zingen kan ze als de beste, maar ze zou op het podium iets minder snel moeten drinken. Haar tienkoppige band speelt bovendien veel te netjes. Ons advies: ontsla deze groep en verdwijn met Booker T. & The MG’s, die ook op SXSW staan, naar Memphis.

De bombastische muziek en theatrale vertoning van Razorlight doen het goed in de grotere zalen. Alles is bij deze band tot in de puntjes verzorgd. De songs hebben weinig te betekenen maar het energieke optreden van deze professionals dwingt respect af. Laat in de avond wankelend op de benen vliegt de tijd ineens voorbij.

Op de festivalwei van Town Lake en daarmee op maximale gehoorafstand van Austins State Capitol gaat Public Enemy tekeer tegen Texas’ voormalige gouverneur. “Fuck Bush” schreeuwt het weiland gewillig mee. De beats zijn nog even hardcore, maar Chuck D. en Flavor Flav representeren niet meer het nieuwe. Wel kunnen de voorvaders van de hiphop nog een tijdje mee op de festivals.

Getuige de ellenlange rij voor de deur van Stubb’s (wachttijd minimaal 50 minuten) zijn The Stooges [foto boven] de hoofdact van SXSW 2007 op de laatste avond. Iggy toont zich de energieke held op leeftijd die we van Lowlands kennen en duikt al na het tweede nummer over de fotografen heen het publiek in. Nieuwe plaat The Weirdness heet het excuus om het volk te geven wat het wil horen: de oude knallers.

Dames op leeftijd
Het verleden van drugs en alcohol van Rickie Lee Jones [foto links] heeft zijn sporen achter gelaten. Jones, niet meer de tengere blondine van weleer, maar een stevige tante, grossiert tegenwoordig in pretentieuze conceptalbums. Vanwege defecte monitoren stapt ze vloekend en tierend van het podium bij het exclusieve feestje van platenlabel New West, om pas na een half uur de show te herpakken. Later herstelt zij zich in het congresgebouw. Ondanks haar charmes en de steun van een kleurrijke band benadert ze niet de intensiteit van haar studiowerk.

Terug van weggeweest is Vashti Bunyan, een folkzangeres wier debuut een kleine dertig jaar na datum is opgepikt door singer-songwriters als Animal Collective en Devendra Banhart. Het optreden vindt plaats rond middernacht en iedereen luistert muisstil. Live krijgen haar nieuwe en stokoude liedjes meer inhoud, mede door de korte inleidingen.

Reigning Sound heeft de bedompte zaal van Red 7 lekker opgewarmd voordat de band van Greg Cartwright aan de slag mag als begeleidingsband van Mary Weiss. De zangeres van de sixties meidengroep Shangri-la’s presenteert haar comebackplaat Dangerous Game. De nieuwe songs klinken als jeugdsentiment en de oude zijn het. Weiss en de Reigning Sound tappen uit precies hetzelfde vaatje. Heerlijke show.

Niet meer zo jonge heren
Charlie Louvin [foto rechts] is redelijk bij stem, maar niet meer de fenomenale zanger die vroeger met broer Ira hemelse en duivelse countryduetten zong. De tachtigjarige vermaakt het jonge publiek in The Parish met zijn praatjes en trucjes. Daarbij komen de klassiekers ‘Cash on the Barrelhead’ en ‘Great Atomic Power’ langs. Jammer dat Louvins routineuze begeleidingsband alles tot zouteloze hillbilly vermaalt.

Curt en Cris Kirkwood van de Meat Puppets zijn weer bij elkaar en hebben zelfs een nieuwe plaat gemaakt. De semi-legendarische groep uit de jaren tachtig, die diepe invloed had op Nirvana, heeft aan songstructuren en sferen weinig veranderd. Dus figuurzagen de gitaarwerkjes van Curt weer eindeloos door. Dat is aangenaam, al kun je bij de relevantie van de Meat Puppets anno 2007 vraagtekens zetten.

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=15129
Meer SXSW Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sxsw-festival