Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Die naam die kennen we nu wel, daar hoeven we het dan ook niet meer over te hebben. Feit is dat hij opvalt en dat is soms genoeg. In het geval van Stef Heeren, het creatief talent achter de naam, wordt die opvallendheid volledig door de muziek gesteund. Niet door het flamboyante karakter van die muziek maar juist door de indrukwekkende duisternis die deze opwerpt.
Overtuigd van het talent van Heeren waren we al na de release van If the Sky Falls, We Shall Catch Larks, een prachtig folkopus dat heel veel van doen heeft met de apocalyptische vertellingen van David Tibets Current 93. Geen kleine vergelijking maar ze is volkomen terecht.
Heeren brengt zijn donkere visie zo overtuigend onder woorden, intens en vol eerlijke passie, dat je hem wel moet geloven en meegaan in de donkere triestheid van het menselijk bestaan. Voor zolang de cd duurt dan, glimlachen achteraf is uiteraard toegestaan, en noodzakelijk.
Deze opvolger vervolgt dat donkere pad maar is ook een stuk voller. Heeren is in de weer geweest met een band en dat is duidelijk te horen. Na het akoestische en ingetogen openingsnummer ‘Prelude’ neemt de band het voortouw en krijgen we een partij opzwepende folkrockparels te horen die behoorlijk fascineren.
De rode draad is nog steeds, en gelukkig maar, de intense stem van Heeren, een meester der intonatie. Hij spuugt zijn teksten uit alsof hij de eerste is die weet dat de aarde ten onder gaat en kost wat kost iedereen wil laten weten hoe het zover gekomen is.
Heeren en zijn band weten zo van haast elk nummer een episch kunststukje te maken. ‘The Firesky’ met zijn akoestisch skelet en eenvoudige melodie wordt stevig aangedikt met violen en krachtige, voortstuwende percussie. Hetzelfde geldt voor ‘The Cranes are Scared of Sunwords’ waarin Heerens vocalen opzwepender dan ooit zijn.
De tegenstelling met de dreiging die van zijn vocalen tijdens ‘You Will Reap a Whirlwind’ uitgaat is groot maar past goed in het plaatje. “You will reap a whirlwind” herhaalt hij totdat hij op lijkt te gaan in een wirwar van verschillende gedachten die ineens verpletterd worden door een geweldige climax van electrische gitaren.
De conclusie van dit alles mag duidelijk zijn. An Interlude to the Outermost is een aanwinst voor iedereen die van zeer intense, hartverscheurende muziek houdt. Jaarlijsten zijn zo triviaal, dit is een album dat die eer waarschijnlijk overschrijdt. Zeer bijzonder.
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=14951
Meer Kiss The Anus Of A Black Cat op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kiss-the-anus-of-a-black-cat
Deel dit artikel: