http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Wolfmother | Wolfmother

Een "Yeah!" en een opgestoken vuist.
CD, Interscope/Universal

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 14 juli 2006

Neem gelijke delen White Stripes en Led Zeppelin, meng het goed en zet het op een Australisch strand met witte haaien in de zee en AC/DC uit de luidsprekers van de dichtstbijzijnde strandtent, alwaar het bier rijkelijk vloeit. Laat de zon haar werk doen en wacht tot dit alles is gegist tot een sterk, maar nog wel makkelijk wegklokkend brouwsel, waar zelf iets van raffinement in is te bespeuren. Noem het ‘Wolfmother’.

Het geheim van het momenteel stormenderhand Europa veroverende trio is ‘minder riff, meer liedje’. Er zijn genoeg bands die een behoorlijke Led Zeppelin-rocker kunnen nabootsen, maar een ballad als de Engelse rockgoden maken is slechts weinigen gegeven. Wolfmother doet het; op hun debuut komen deze heren het doodleuk met een meesterlijk stukje vakwerk als ‘Where Eagles Have Been’ op de proppen, dat zo van de vierde Led Zep plaat afkomstig had kunnen zijn. Ook van de liedschrijfkunsten van de Detroitse Zorro-on-donuts Jack White hebben Andrew Stockdale, Chris Ross en Myles Heskett studie gemaakt, getuige ‘Apple Tree’.

Maar wees niet ongerust: er wordt ook geknald. De schreeuw waarmee de plaat opent spreekt wat dat betreft boekdelen. Tracks als ‘Dimension’, ‘Colossal’ en vooral eerste single ‘Woman’ knallen zoals rock-‘n-roll hoort te knallen, maar zoals het te weinig knalt. Niks hoekige funk, gewoon een volvette backbeat. Niks hippe kapsels, maar gewoon warrige krullenbossen. Niks artistiek verantwoord artwork, gewoon een halfnaakte vrouw en monsterhagedis. Niks verfijnde ironische teksten, maar gewoon “Woman / You know that you’re a woman / You got to be a woman / I got the feeling of love”. Een dergelijke plaat behoeft verder geen uitgebreide beschouwing, maar gewoon een “Yeah!” en een opstoken vuist.