• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Futureheads: minder snelheid, meer risico

Van alle nieuwe, Britse bandjes is The Futureheads de snelste en de meest gehaaste. Tenminste, tot voor kort. Op tweede album News & Tributes zijn de regels overboord gegooid en is het tempo deels verlaagd. Is er dan niets meer heilig? Zanger-gitarist Barry Hyde: “We zijn geen politici die beloftes moeten nakomen”

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 06 juni 2006

Haastige spoed was nog nooit zo leuk als op het debuutalbum van The Futureheads. Officieel is het titelloze debuut in 2004 uitgebracht, maar helaas hobbelde de Benelux flink achter de feiten aan. Het tweede album News & Tributes ligt hier gelukkig wél vanaf dag één in de winkels. Daarop klinken de vier Sunderlanders voor hun doen behoorlijk rustig. Hoog tijd om zanger-gitarist Barry Hyde aan de tand te voelen.

Voor een band die bekend staat om zijn haast, heeft het lang geduurd voordat de opvolger van jullie debuut klaar was.
“Nou, we worden juist steeds sneller met opnemen. De meeste bands doen drie weken over hun debuut, bij ons duurde het anderhalf jaar. Dit keer kwam het allemaal erg snel samen. We dachten dat we tot na Kerst moesten doorwerken, maar tot onze eigen verbazing hebben we het album in een recordtijd van vijf en een halve week afgekregen. We hebben het dus omgedraaid: qua tijdsduur is de tweede plaat onze eerste en de eerste plaat onze tweede.”

Jullie zijn nog sneller geworden dan jullie al waren?
“Ik zie het nut er niet van in om zo lang bezig te zijn. Je kunt het natuurlijk doen zoals The Blue Nile. Die band deed zeven jaar over het tweede album en kwam uiteindelijk alsnog met een plaat die precies klonk als de vorige. Of kijk naar The Strokes, die deden ook gewoon weer hetzelfde.”

Jullie hebben het beter aangepakt dan die amateurs?
“Ons eerste album is opgenomen in Londen, dat wilden we nu niet. We waren bang dat het dan te gehaast en teveel op routine zou gebeuren. Dit keer hebben we het album in een boerderij opgenomen, tussen de koeien en de paarden. Het is een gezondere omgeving en we waren er beter afgeschermd van de buitenwereld. We wilden geen mensen van het label op bezoek krijgen. Daarom kozen we een plaats in de heuvels, in Scarborough, in het Noorden van Engeland.” Hyde lacht: “Daar konden ze ons niet vinden.”

Ze wilden er zeker van zijn dat het tweede album net zo’n een klapper als jullie debuut zou worden?
“Ja, in de muziekindustrie is de definitie van succes: veel albums verkopen. Voor ons gaat het om progressie, dat is voldoende. Voor ons zal het succes niet veranderen door het aantal stuks dat we verkopen. Dat brengt wel een risico met zich mee, want we hebben dit keer niet op safe gespeeld.”

News & Tributes is een gewaagd tweede album?
“Dit album is een vooruitgang. Mensen zullen het best een groot verschil vinden. Sommigen zullen zelfs denken 'dit is een andere band'. We klinken frisser, het geluid en de energie is anders. We hebben een lager tempo nu. Waarom? De eerste plaat is een document, we waren onderdeel van de nieuwe stroming Britse bands. Net als zij waren we hoekig, compact, hadden we harmonieën en korte songs. Het heeft echter geen nut om dat album opnieuw te maken. We wilden als songschrijvers groeien. Als je dat niet doet ben je wel een songschrijver, maar geen erg kunstzinnige songschrijver.”

Stop de persen, The Futureheads zijn slome duikelaars geworden?
“Misschien klinkt het volgende album wel sneller dan we ooit hebben geklonken. Het is niet zo dat dit een traag postrockalbum is. Het is nog steeds een album vol met gitaarmuziek. Live gaan we trouwens nog steeds voluit. Langzamer spelen is live moeilijker, de fouten vallen beter op. Als je snel speelt hebben mensen vaak niet door dat je een fout maakt. Vandaar dus (lachend).”

Wat is er met het manifest gebeurd, waarin jullie regels als ‘geen gitaarsolo’s’ en ‘geen geluidseffecten’ hadden vastgelegd?
“Er zijn geen regels meer. Ons muzikale manifest dateert uit het begin van de band. We wilden niet rotzooien met geluiden, we vonden vocalen interessanter. Het mooie is dat die regels ieder moment door onszelf kunnen worden veranderd. We zijn geen politici die beloftes hebben gedaan over de sociale voorzieningen en die moeten nakomen. We waren tieners die zich verveelden en daarom die regels bedacht hebben. Dit keer dachten we 'het zijn onze regels, laten we de regels veranderen!'”

Is er dan niets meer heilig!?
“Ach, dat manifest is van lang geleden, die regels waren er al voordat onze band bestond. Het was iets fascinerends, terwijl we in de pub zaten droomden we over het spelen in een band. We fluisterden tegen elkaar 'laten we een band beginnen en dan heel snel gaan spelen!' (lachend) De volgende dag had je een kater en was je het alweer vergeten. Op die manier creëerden we een fantasieband, die later werkelijkheid is geworden.”

Terug naar het heden. Op jullie MySpace-pagina wordt het tweede album “the most infamous of Albatrosses” genoemd. Ben je bang dat de albatros jullie zal vinden?
“Nee, daar ben ik niet bang voor. De druk neemt wel toe als je een tweede album opneemt. Veel bands hebben jaren de tijd om de nummers van een debuutalbum te schrijven. Ze gaan dan op tournee en dan kun je geen songs schrijven, waardoor die bands schrikken en besluiten nog maar een keer hetzelfde album te maken. Kijk naar The Strokes. Ik vind dat je juist wat risico’s moet nemen.”

Nu we het toch over die albatros hebben, hoe bijgelovig zijn jullie eigenlijk?
“Ik ben bijgelovig, als enige bandlid van The Futureheads. Ik ben ook een beetje helderziend, dat heb ik van mijn moeder geërfd. Ik heb soms kleine visioenen. Ik denk dat je helderziende kwaliteiten groter zijn als je jong bent. Als je ouder wordt, vult je hoofd zich met allemaal andere onzin en kennis, waardoor je gave verdwijnt.” Hyde lacht: “De rest van de band heeft altijd zoiets van: shut up, Barry!”

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=13062
Meer The Futureheads op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-futureheads