• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Futureheads: Wat goed is heeft snelheid

Het Sunderlandse viertal The Futureheads staat voor nummers op topsnelheid verpakt in new wave-jasjes, prachtige vocale harmonieën en teksten gezongen met een vet accent. Na een jaar is debuutalbum The Futureheads eindelijk ook hier uitgebracht, komend weekend trekt de band ten strijde tegen de onthaasting op Lowlands en Pukkelpop.

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 18 augustus 2005

‘Wat goed is komt snel’, zo niet The Futureheads, aangezien we in Nederland een jaar hebben moeten wachten op de officiële release van het gelijknamige debuutalbum. ‘Wat goed is heeft snelheid’ is misschien toepasselijker. Want een beetje tempo maken, daar doen The Futureheads (zanger/gitarist Barry Hyde, drummer/zanger Dave Hyde, gitarist/zanger Ross Millard en bassist/zanger Jaff) niet moeilijk over. In eigen land scoorden ze een hit met een frisse interpretatie van het Kate Bush-nummer ‘Hounds of Love’, waren ze geboren in Nederland dan was waarschijnlijk de keus gevallen op ‘Opzij’ van Herman van Veen, dat één van de kenmerken van de springerige new wave van het viertal omschrijft: “Opzij, opzij, opzij. Maak plaats, maak plaats, maak plaats. We hebben ongelofelijke haast”. Haast is namelijk iets wat de vier jongelui uit Sunderland, Engeland op het vorig jaar verschenen debuutalbum zeker hebben. “Hurry, hurry, hurry, hurry, hurry”, scanderen ze in ‘Alms’, waarna ze in ‘First Day’ de snelheid nog wat opvoeren, ondertussen “Faster, Faster!” schreeuwend.

Te snel?
Tijdens optredens schakelen The Futureheads vaak nog een extra tandje bij. Het allereerste optreden van de band, vijf jaar geleden, duurde zelfs maar zeven minuten. Tegenwoordig hebben ze meer nummers achter de hand om de tijd vol te maken, de 45 minuten die ze op Lowlands krijgen omschrijft zanger/gitarist Barry Hyde aan de andere kant van de telefoonlijn zelfs als “een kort optreden. Op dit moment kunnen onze optredens een uur en tien minuten duren. We hebben echt geen moeite om het tempo bij te houden als we optreden. Die snelheid zijn we gewend, we voelen ons er juist comfortabel bij. Het gaat zelfs steeds gemakkelijker, het lukt ons tegenwoordig beter om de energie langer vast te houden.” Het eigen tempo niet meer kunnen bijbenen, daar is Hyde niet bang voor. “Dat is geen probleem, er gaat eigenlijk nooit iets fout. We vragen ons eerder af of we niet te snel spelen voor het publiek, of ze óns wel kunnen bijhouden.” Zo gehaast als ze zijn op het podium, zo rustig zijn de vier Futureheads daarbuiten: “Buiten het podium zijn we compleet anders. Als we muziek maken komt er energie vrij die we in het echte leven niet hebben, dat levert een groot contrast op met hoe we ons normaal gesproken gedragen. We zijn rustige jongens, niet erg druk of overdreven. Tijdens optredens zijn we ongedwongen, en komen we pas echt los.”

The Gamma Four
De zanger loopt door het centrum van Londen en op de achtergrond komt voor de zoveelste keer een ziekenwagen of politieauto met loeiende sirenes voorbij. “Dat is hier tegenwoordig normaal”, zegt Hyde met zijn Sunderlandse accent, hetzelfde accent dat veelvuldig op het debuutalbum te horen is. Als hij praat is de zanger soms lastig te volgen, vaak eindigt hij zijn zin met de uitspraak “D’ye know what I mean?”. Ik vertel hem dat op internet een interview met gitarist Ross Millard staat waarin hij het volgens de schrijver over The Gamma Four heeft (in plaats van Gang Of Four), en hij begint te lachen. Het zingen in je eigen dialect vindt Hyde de normaalste zaak van de wereld. “Het is inderdaad ongewoon om in een dialect te zingen, maar waarom zou je het niet doen? Als je begint met zingen zou het juist de eerste keuze moeten zijn om in je eigen taal te zingen. Als je ergens in gelooft en ergens passie voor hebt, dan komt dat altijd beter tot zijn recht in je eigen taal. Ik vind dat je alles vanuit je eigen perspectief moet bekijken. Als je je aanpast of je ziel verkoopt, om groot te worden, dan zou dat tegen ieders muzikale principes in moeten gaan.”

Positieve regels
Juist, je muzikale principes. Bijvoorbeeld dat het verboden is om geluidseffecten te gebruiken of gitaarsolo’s te spelen? Hyde: “Ja, het klopt dat we die regel hebben opgesteld binnen de band. Dat begon al toen ik 19 jaar was en mijn broertje Dave 15 jaar, ruim vier jaar geleden. Voordat je een band begint is het handig om je richting te bepalen, want er zijn zoveel mogelijkheden. Hoofdzakelijk was de regel bedoeld om onszelf te beperken in wat we deden, om zo een eigen stijl te ontwikkelen. Om op die manier onze energie een bepaalde richting in te sturen en niet met verschillende stijlen te gaan rotzooien.”

Niet iedereen kan zich in deze methode vinden. “Als je regels opstelt, beperk je jezelf”, vertelde collega-muzikant Russell Lissack, de gitarist van Bloc Party, me eind vorig jaar. Daar is Hyde het gedeeltelijk mee eens: “Het ligt er natuurlijk aan wat je ermee doet, er is altijd een grens en daar zoeken we naar. Binnen de regels willen we op zoek gaan naar bepaalde geluiden.” Je moet het juist als iets positiefs zien, wil de zanger maar zeggen: “Regels die je door andere mensen worden opgelegd zijn beperkend en beknellen je vrijheid en je eigen ambities. Als je eigen regels hebt en je kan die regels aanpassen wanneer je maar wilt, dan heb je juist volledige controle. Wij kunnen regels gebruiken en er beter van worden.” Het ziet er trouwens nog niet naar uit dat de regels binnenkort worden bijgesteld, aldus Hyde.

De stem als speeltje
Geen regel, wel een kenmerk van de muziek van The Futureheads, zijn de vocale harmonieën die de nummers opvrolijken. Alle vier de bandleden hebben een microfoon tot hun beschikking waar ze gretig gebruik van maken. Eerst doen de vier mannen dat in Beach Boys-achtige samenzang, dan weer met koortjes waar Queen het patent op had, om vervolgens gewoon gezamenlijk de teksten te scanderen alsof ze agressieve Britse voetbalsupporters zijn. “Dat ontstond eigenlijk al tijdens de eerste repetitie. Zingen vonden we alle vier vanaf het begin interessant. In plaats van ons alleen te concentreren op de gitaarstukken, keken we ook naar de zangpartijen tijdens het componeren. Zingen is een speciale vorm van je uiten, het is een indrukwekkende manier om muziek te maken. Als we optreden houden we ook van het zingen, het is een briljante manier om de energie die in je lijf zit los te laten”, zegt Hyde enthousiast. “We hebben veel tijd besteed aan de arrangementen, zodat ze perfect bij de nummers zouden passen. De menselijke stem is een fantastisch speeltje. De stem is er om de nummers te verkopen. Door harmonieën te gebruiken maak je het nummer veelzijdig en geef je het een nieuwe dimensie.”

De vergelijking met Queen en The Beach Boys ligt misschien voor de hand, maar als ik Hyde vraag wat de invloed is van zijn eigen muzieksmaak op het geluid van de band, blijkt er ook een andere uitleg mogelijk: “Ik ben enorm beïnvloed door minimalistische muziek. Toen ik zulke muziek voor het eerst hoorde greep ze meteen mijn aandacht. Ze creëert eindeloze melodieuze mogelijkheden. Je kunt veel melodieën tegelijkertijd laten horen, hierdoor creëer je een bepaalde flow binnen het nummer. In ritme blijft het gelijk, maar niet in melodie. Denk bijvoorbeeld aan de muziek van Steve Reich of Philip Glass. Op ons album hoor je dat terug in het nummer ‘Danger of the Water’, ik denk dat je onze vocale arrangementen kunt vergelijken met de arrangementen van Glass.”

Bohemian Rhapsody
Met het grootste gemak doet Hyde zijn verhaal, terwijl hij door de binnenstad van Londen manoeuvreert. Hij woont, net als de rest van de bandleden, in Sunderland, een saaie stad in het noordoosten van Engeland. “Ik hou van die stad, maar het is geen stad van opties of kansen en het is er erg rustig. Wat wij doen als viertal is hectisch en manisch, dat is een groot contrast met onze woonplaats. Waar ik nu ben, Londen, daar gebeuren de gekke dingen allemaal, in Sunderland gebeurt weinig, heel weinig.” In september gaat de band van start met de opnames van het nieuwe album, vandaag hebben ze alvast het nummer ‘Areas’ op tape vastgelegd, de reden dat de band op moment van spreken in de hoofdstad is. “Het is gepaard gegaan met veel geweld, maar ook met veel geluk en plezier, uiteindelijk was het dat allemaal waard.” Eerder in het interview vertelde Hyde al hoe het songschrijven bij The Futureheads in zijn werk gaat: “De nummers worden geschreven vanuit onze verbeelding, ze zijn als onze fantasie. Het songschrijven gaat gepaard met veel fouten. In eerste instantie zijn we erg gedreven, daarna voelt het als een angstaanjagende ervaring, maar uiteindelijk leidt het tot voldoening. Eigenlijk moeten we onszelf op stang jagen om een beter nummer te krijgen. Je krijgt er een gevoel van grote opluchting van, maar het is wel een erg vermoeiend proces.”

Zolang dat leidt tot een fris en opwindend album als The Futureheads, is dat een verwaarloosbaar nadeel. Met in het achterhoofd The Jam, XTC en Madness schieten ze de ene na de andere adrenalinestoot op de luisteraar af, die als bonus de al eerder vermelde Kate Bush-cover te horen krijgt. “Ze vindt onze versie erg leuk”, zegt Hyde, als ik hem vraag of hij al een reactie heeft gehad. “Via-via heeft ze het nummer gehoord en ons is verteld dat ze ervan heeft genoten.” Voor het nieuwe album zijn er nog geen plannen voor een cover, maar misschien is ‘Bohemian Rhapsody’ een goede optie? “Die hebben we al lang gedaan, joh”, zegt Hyde gekscherend. Is het dus toch tijd voor die onvermijdelijke Herman van Veen-cover: “We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. We kunnen nu niet langer, we kunnen nu niet langer blijven staan.”

http://www.kindamuzik.net/interview/the-futureheads/the-futureheads-wat-goed-is-heeft-snelheid/10319/
Meer The Futureheads op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-futureheads