Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wat moet je als artiest nadat je een commerciële kraker hebt afgeleverd waarvan de opvolger naar alle waarschijnlijkheid nooit dezelfde verkoopcijfers zal genereren? Wat Fleetwood Mac doet nadat Rumours één van de best verkopende albums aller tijden blijkt te zijn, is een typische keuze: je maakt een dubbel-lp waarop je de formule gaat verdiepen.
Wat Tusk (1979) vrij uniek maakt, is dat het geen zwakke momenten kent, wat op zich niet verwonderlijk is, omdat de band met de driehoek McVie, Nicks, Buckingham beschikking heeft over drie begenadigde songwriters. Eén van de mooie dingen van Tusk is dat die driehoek steeds verder uit elkaar komt te liggen, waardoor er een vreemde spanning ontstaat tussen McVie’s melancholisch idealisme, Nicks mythologische dromen en Buckinghams opgefokte sarcasme.
Buckingham is als producer toch al op de top van zijn kunnen, zijn eigen nummers klinken bijna als rauwe punkcountrydemo’s terwijl ‘Sara’ wordt ondergedompeld in een moeilijk te definiëren geluidshemel. De studio-obsessies, decepties in relatiesfeer, drugsparanoia culmineren uiteindelijk in het geniale titelnummer. Fleetwood Macs meest uitgesproken avant-garde moment, schots-en-scheve popmuziek.
Bovendien is Tusk ook prachtig vormgegeven, een niet-uitklapbare hoes met daarin twee platen die allebei heel irritant in een extra hoes zijn verstopt, wat alleen maar meer ruimte geeft voor vreemde foto’s en collages. De foto op de voorkant is ook nog eens heel mooi verwerkt, alsof die er als een echt foto is opgeplakt. Vorm, inhoud, alles in balans. Zoals het hoort bij een echte dubbelaar.
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=12765
Meer Fleetwood Mac op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fleetwood-mac
Deel dit artikel: