http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Knife | Silent Shout

De andere zijde van het glossy popleven.
CD, Rabid/Cooperative

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 21 maart 2006

Sinds Giorgio Moroder ‘I Feel Love’ aan Donna Summers schonk is de dance/pop hybride ongekend populair en niet zonder reden. De aantrekkingskracht van beeldschone modepopjes die zwoel bewegen op zwetende beats en erotische syntlijntjes is onstuitbaar. Er zijn zelfs vijfsterren producers die met hun toverstaf om Girls Aloud draaien en dat ineens luisterbaar maken, zo beweert het Dagblad der Popisme althans. Gelikt en zwoel: het ultieme sellingpoint.

Niet voor The Knife. Broer en zus Olof en Karin Dreijer wentelen zich veel liever in de andere zijde van het glossy popleven. Beats gehuld in paranoia, vocalen die bezeten lijken door de geest van Jack Daniels en rondslingerende slaappillen. Die mix resulteert in een sinister dansvloer-delirium vol spookachtige synthmelodieën die als bloedrode draden door het hele album kronkelen.

Niet altijd geschikt voor een heerlijk en onbezorgd avondje stappen dus. The Knife’s derde album, Silent Shout, gaat een stukje dieper dan dat. In het muzikaal melige ‘One Hit’ beschrijft Karin Dreijer in haar typerende, beschonken vocale stijl een relatie die behoolijk uit de hand loopt. Gedurende het beklemmend minimale ‘Still Light’ houdt ze de hand van een dokter vast en vraagt ze zich terwijl ze naar het plafond staart hardop af of het 'still light outside', is.

Het absolute hoogtepunt is de glinsterende houseballade ‘Marble House’ (Rex The Dog, zit en af!) dat start als een eenvoudig clickhouse nummer maar langzaam een donkere sluier van synthesizerdrones over zich heen trekt. De ‘Wuthering Heights’ van de post-rave generatie. Ook hier weer bizarre teksten (“I cut your nails and comb your hair / carry you down the stairs / I wanted to see right through from the other side”) en die spookachtige sfeer.

Die morbide ondertoon is wat ze uiteindelijk van het legertje electroboppers onderscheidt, maar er is ook ruimte voor de dansvloer, al is het er een bezaaid met kapotgetrapte dromen. De waterdruppelhouse van ‘Like a Pen’ bijvoorbeeld, dat scherp lijkt op een opgeblazen Kompakt track. Of de psychedelische stuiterbeats tijdens ‘We Share Our Mother’s Health’, ‘Silent Shout’ en de heliumhouse van ‘Na Na Na’ waar je even helemaal op los kunt gaan.

Waar anderen kiezen voor een glanzend laagje legt The Knife alles open en bloot op straat. Silent Shout is een album vol gebreken in woord en daad; de vocalen kloppen voor geen meter, de beats kaatsen alle kanten op en de lugubere sfeer slaat zich om je ecstatisch househart. Juist daarom is dit album zo’n ontroerende aangelegenheid die de tot de dansvloer beperkte housedroom op een magistrale wijze uitbreidt naar het leven als totaal, met alle daarbij behorende ups and downs.